ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 282

ผู้ชายตัวเหม็น?

คำพูดนี้ทำให้มุมปากของชายทุกคนกระตุก

ไฉเค่อจี่อดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำ "มีแค่หัวหน้าที่ตัวเหม็น ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดเหมารวมผู้ชายทุกคนเลย"

นับตั้งแต่หยูเฟยเฉิงกลับสู่สถานะพระราชนัดดาองค์โตของจักรพรรดิ (*เดิมตำแหน่งนี้เป็นของหยูเฟยเชิง ลูกพี่ลูกน้องต่างมารดาของเขา ) หลายคนเลิกเรียกเขาว่าคุณชายแล้ว

เรียกว่าพระราชนัดดา จะรู้สึกสุภาพมากกว่า

จึงทำให้ไฉเค่อจี่เป็นคนเริ่มเรียกเขาใหม่ว่า "หัวหน้า"

คนอื่นๆจึงเรียกตาม

“หัวหน้า ผู้หญิงคนนี้คือใคร ทำไมถึงไม่สนใจนาง?” หานมู่ถามด้วยความสงสัย ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายของความอยากรู้อยากเห็น

หยูเฟยเฉิงสงบนิ่ง “แค่ผู้หญิงแปลกหน้า”

หานมู่เกาหัวของเขา "อย่างนั้นหรือ? ตอนที่นางบอกว่าท่านตัวเหม็น ข้านึกว่าท่านกับนางสนิทกันซะอีก"

พอสิ้นเสียง หยูเฟยเฉิงก็เหลือบมองเขา "เจ้าแค่คิดไปเอง"

ท่านแม่บอกว่าผู้หญิงที่ไม่ดี ยังไงก็ไม่ดีอยู่วันยังค่ำ

หยูเฟยเฉิงไม่อยากติดต่อกับนางมากนัก

"ท่านนี่เข้มแข็งจริงๆ" หลิวซิ่งยวี่ประจบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ผู้หญิงคนนี้รูปร่างดูดียิ่งนัก ตอนที่ข้าเห็นน้ำตาของนางค่อยๆไหลออกมา มันทำให้ใจของข้าอ่อนจริงๆ"

เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่เรียกว่า "หัวหน้า" เหตุผลก็คือเขาแก่กว่าและเป็นลูกพี่ลูกน้องกับหยูเฟยเฉิง ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเรียกว่า "หัวหน้า" ได้

อันที่จริง การใช้ประโยชน์จากพระราชนัดดาองค์โตของจักรพรรดิก็มีข้อดีอยู่เยอะ

หยูเฟยเฉิงเลิกคิ้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจหลิวซิ่งยวี่

"ใช่แล้ว นางดูดีมากจริงๆ" หนิวหยินเชิงยิ้มอย่างไร้เดียงสา "หัวหน้า หน้าท่านไร้อารมณ์ขนาดนี้ได้อย่างไร ท่านแตกต่างจากพวกเราขนาดนั้นเลยหรือ?

ทันใดนั้นเหล่าวัยรุ่นก็ตระหนักได้ทันที พร้อมก้บหัวเราะออกมาเสียงดัง

"ดีแล้วที่ผู้หญิงคนนั้นรีบไป ไม่อย่างนั้นคงทำให้หัวหน้าโกรธแน่ๆ" จูเจิงหัวเราะออกมาอย่างลืมหายใจ

“โกรธอะไรขนาดนี้กัน” ไฉเค้อจี้ยิ้มหน้าระรื่น "หัวหน้า ท่านช่างไร้ความปราณีจริงๆ"

"จะสงสารนางทำไม นางก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง" หลิวซิ่งหยูพูดขึ้น "เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับผู้ชายเช่นนี้ นางรู้สถานะที่แท้จริงของลูกพี่ลูกน้องของข้า พวกเจ้าลองคิดดูสิ พวกเจ้าก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ดี การเพิกเฉยไปคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด"

แม้ว่าคำพูดของหลิวซิ่งหยูจะไม่รุนแรงนัก แต่ก็มากพอจนทำให้ใครต่อใครมีความคิดเห็นต่อหยูเหยียนเอ๋อร์

หยูเฟยเฉิงกระตุกมุมปากและเข้าไปในรถม้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ

พวกเขาก็ตามขึ้นรถม้าของตนเอง เมื่อถึงทางแยกก็แยกทางเพื่อกลับไปหามารดาของตนเอง

ขณะเดียวกัน หยูเหยียนเอ๋อร์ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในตรอก นางออกมาพร้อมผ้าเช็ดหน้า จากนั้นนางมองไปทางจวนอ๋องชิงผิง และพูดอย่างขมขื่นว่า "ข้าได้แสดงความรักของข้าที่มีต่อท่าน แต่ท่านกลับไม่เห็นคุณค่า และท่านยังทำให้ข้าอับอายเช่นนี้ ท่านมันโหดเหี้ยม อย่ามาโทษว่าข้าเป็นคนไม่ดี หยูเฟยเฉิง ในเมื่อท่านละทิ้งทุกสิ่งที่อยู่ในมือของท่าน"

พูดจบ นางก็เดินไปทางถนนตะวันตก