ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 285

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้เจอเขามาหลายวันแล้ว

ตอนแรกนางคิดว่านางคงจะไม่คิดถึงอะไรมากมายนัก แต่เมื่อนางเห็นเขาในตอนนี้ นางรู้สึกวิงเวียนและมึนงง ราวกับว่าเวลาไหลย้อนกลับ และคนตรงหน้านางก็ยังเป็นคนเดิม แต่สถานที่และเวลาและพื้นที่นั้นแตกต่างออกไป

"เหลียนเหลียน เหลียนเหลียน" จี้หยุนชูเรียกนางด้วยความสับสนหลายครั้ง

คิดว่านางจะมีความสุขกับการมาของเขา แต่นางก็หมดสติไป เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ฟื้น

จวิ้นอ๋องแห่งชิงผิง แสดงความหดหู่เล็กน้อย

“อา หยุนชู” เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกตัวแล้ว “เจ้ากลับมาแล้วหรือ?”

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา คนตระกูลจ้าวได้พาลใส่จวิ้นอ๋องแห่งชิงผิงและตระกูลหลิวอย่างบ้าคลั่ง ถึงส่งสาส์นไปให้ทีละคน

แม้ว่าจะไม่ก่อให้เกิดปัญหาร้ายแรงใดๆ ต่อจี้หยุนชูแต่ก็ค่อนข้างลำบากที่จะต้องให้ฮ่องเต้แยกออกมาเพื่ออธิบายทุกครั้งไป

จี้หยุนชูเม้มริมฝีปาก "ใช่ ข้ากลับมาแล้ว"

"คนจากตระกูลจ้าว..." เฉียวเหลียนเหลียนถามอย่างลังเล

"พวกเขาทำไม่สำเร็จ" จี้หยุนชูยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับก้าวขาไปข้างหน้า "เสี่ยวเกอเอ๋อร์ วันนี้เจ้าไม่คิดถึงพ่อของเจ้าหรอกหรือ"

หยูเฟยเกอ ผู้ซึ่งเป็นถึงองค์หญิงแล้วในเวลานี้ แต่ก็ไม่เคยเรียกพ่อด้วยคำราชาศัพท์ใด นางพยักหน้าอย่างจริงจัง "คิดถึงสิ"

นางมุ่ยปาก แล้วจุ๊บเข้าไปที่หน้าของจี้หยุนชู

เดิมทีหยูเฟยเชวี่ยยิ้ม แต่เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าก็กลายเป็นเหยเก และยิ้มเจื่อนๆในทันที

จี้หยุนชูเลิกคิ้ว มองไปที่ซุปนมแพะข้างปากของเสี่ยวเกอเอ๋อร์แล้วถอนหายใจ

เจ้าตัวเล็กนี่ไม่รู้วิธีเช็ดปากเวลาจุ๊บคนอื่นสินะ

โอ้ คงไม่รู้จริงๆ

“ท่านพ่อ ท่านเพิ่งพูดว่าเมล็ดแตงโมที่เรากินทำจากแตงโมกินเม็ด แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นเมล็ดที่หล่นจากแตงโมที่เรากิน” หยูเฟยเกอมักจะสงสัยเสมอเกี่ยวกับคำถามที่นางไม่เข้าใจ

เฉียวเหลียนเหลียนทำได้เพียงยิ้มและหยิบน่องไก่ให้เด็กทั้งสี่คน

เมื่อนางหยิบน่องไก่ชิ้นที่ห้าได้ นางก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงชายอ้วนตัวน้อยอีกครั้ง นางถอนหายใจและใส่น่องไก่ลงในชามของจี้หยุนชู "กินให้หมดด้วยล่ะ"

...น้ำเสียงดูแคลนนั่น

พูดตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่จี้หยุนชูกินน่องไก่ที่เฉียวเหลียนเหลียนหยิบขึ้นมา และต้องขอบคุณที่ชายอ้วนตัวน้อยไม่อยู่

เป็นเรื่องที่ดีครั้งแรกที่เจ้าเด็กอวบอ้วนไม่อยู่

ในชายแดนที่หนาวเหน็บทางตอนเหนือ กู้โหลวซึ่งกำลังกินซาลาเปาอยู่นั้นจามขึ้น

ทหารใบหน้าสกปรกอที่ยู่ข้างๆ เขาผงะ "กู้โหลว เจ้าคงจะไม่สบาย เจ้าต้องการรายงานนายพลหรือไม่"

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ป่วยตรงไหนหรอ” กู้โหลวถูปลายจมูกของเขาด้วยหลังมือที่หยาบกร้าน และพึมพำเบา ๆ “ทำไมข้ารู้สึกเหมือนมีคนพูดถึงข้าอยู่เลย..... "