ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 286

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เด็กๆ ก็ไปพักผ่อนอย่างเชื่อฟัง

เช่นเดียวกับพ่อและแม่ที่ต้องการเวลาส่วนตัวเช่นกัน

อุ้ย!! ข้างในมีอะไรน่ะ

ก่อนจะไป หยูเฟยเฉิงปิดประตูอย่างระมัดระวัง พร้อมขยิบตาให้กับแม่ของเขา

เฉียวเหลียนเหลียนหน้าแดง

ตั้งแต่ความสัมพันธ์กับจี้หยุนชู คลี่คลายลง เด็กๆ ก็เริ่มปล่อยให้พวกเขามีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง

ในฐานะสาวน้อยที่สนิทสนมมากที่สุด มันก็ยิ่งมีความหมายมาก ทนรอไม่ไหวที่จะเกลี้ยกล่อมให้เฉียวเหลียนเหลียนมีน้องเพิ่ม

โอ้ สาวตัวน้อยอายุเพียงสิบสองปี ช่างรู้มากเสียจริง

ดูเหมือนว่าสาวน้อยคนนี้อยากจะให้เราได้ใช้เวลาด้วยกัน ช่างน่าอายเสียเหลือเกิน

เฉียวเหลียนเหลียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เหมือนอะไรร้อนๆอยู่ที่เอวของนาง เมื่อหันไป ก็พบว่าจี้หยุนชูเอนตัวมาและโอบเอวของนางไว้

ทั้งสองไม่เคยใกล้ชิดกันขนาดนี้มาก่อน

ใบหน้าของเฉียวเหลียนเหลียนแดงก่ำ นางบิดไหล่อย่างไม่สบอารมณ์ ต้องการที่จะหนีจากเงื้อมมือของจวิ้นอ๋องแห่งชิงผิง

คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะไม่มีกระดูกแบบนี้ เมื่อนางถูกจับบิดให้เข้าไปใกล นางจึงผลักเขาออกไปทันที

พูดง่ายๆก็คือ เฉียวเหลียนเหลียนถอยไปหนึ่งก้าว เขาก็ก้าวเข้าไปหนึ่งก้าว

หลังจากผ่านไปหลายก้าว ทั้งสองคนก็ไม่เปลี่ยนท่าทางเลยนอกจากเปลี่ยนสถานที่

มุมปากของเฉียวเหลียนเหลยนกระตุก อุณหภูมิบนใบหน้าของนางค่อยๆลดลง และนางหันไปเหลือบมองจี้หยุนชู

ครั้งนี้จี้หยุนชูรู้สึกอายเล็กน้อย

เขากระชับมือที่เอวของนางและพูดเบา ๆ ว่า "ข้าได้ยินจากชุนฮวาว่าช่วงสองสามวันมานี้เจ้าออกไปพบผู้คนทุกวัน และเจ้าคงจะเหนื่อยมาก ข้าเพียงต้องการช่วยให้เจ้าผ่อนคลายก็เท่านั้น "

สีหน้าของเฉียวเหลียนเหลียนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

งั้นที่เอามือวางไว้ที่เอว เพราะอยากช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อเอวอย่างนั้นหรือ?

จี้หยุนชูรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อนางมองมา แต่ก็ไม่ได้ปล่อยมือออก

ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขายังเอนไปข้างหน้าเพื่อให้ปลายจมูกของเขาหันเข้าหาเฉียวเหลียนเหลียน “เหลียนเหลียน?”

เสียงของชายผู้นี้นุ่มนวลและชัดเจน ทุ่มต่ำแต่อ่อนโยน ผสมกับกลิ่นหอมของชาและหมึกที่ลอยมาทั่วใบหน้าของเฉียวเหลียนเหลียน

นางกระพริบตา อารมณ์ของนางที่เพิ่งสงบลงก็ถูกทำให้ปั่นป่วนอีกครั้ง และอุณหภูมิบนแก้มของนางก็ค่อยๆ สูงขึ้น

"อะ...อะ....อะไร" เฉียวเหลียนเหลียนพูดตะกุกตะกักเป็นครั้งแรก

จี้หยุนชูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ และด้วยความสั่นสะเทื่อนของเขาก็แผ่ไปถึงเฉียวเหลียนเหลียนทำให้เท้าของนางอ่อนแรงอย่างไม่มีเหตุผล

ถ้าไม่ใช่เพราะแขนของเขายังคงโอบเอวของนางอยู่ บางทีนางอาจจะล้มลง

เด็กทั้งสี่ที่แอบมองอยู่ที่มุมห้องพยักหน้าพร้อมเพรียงกัน!

อื้ม!!

ทักษะการจีบของพ่อช่างน่าทึ่ง!

ในขณะนี้ จี้หนุนชูค่อยๆยิ้ม จู่ๆ ก็หันศีรษะ และเลิกคิ้วไปทางที่เด็กๆซ่อนตัวอยู่

หัวโจกอย่างหยูเฟยเชวี่ย ถอยออกมาทันที ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมา

จบกัน จบกัน ถูกท่านพ่อจับได้แล้ว

ก็ไม่ถูกซะทีเดียว จริงๆท่านพ่อรู้อยู่แล้ว เพียงแต่ทำเป็นมองไม่เห็น

อาจจะไม่เหมาะกับเด็กๆ ก็เลยทำได้แค่ปล่อยไป

ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น

หยูเฟยเชวี่ยชำเลืองมองหยูเฟยเฉิง: ไปไหม?

หยูเฟยเฉิงพยักหน้าเล็กน้อยและเดินนำหน้าไปหนึ่งก้าว

เมื่อเขาคงสภาพร่างกายของเขาให้มั่นคง เขากำลังจะถาม แต่ทันใดนั้นก็นึกถึงความเป็นไปได้ และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ

เฉียวเหลียนเหลียนไม่มีความสุข เมื่อเขาได้ยินเสียงหัวเราะ เขากลอกตาไปทางด้านหลัง "ท่านหัวเราะทำไม ท่านยังมีหน้ากล้าที่จะหัวเราะอีกงั้นหรอ"

“เหลียนเหลียน เจ้าหึงกรอ” ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกาย เต็มไปด้วยความสุข

เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองเขาครั้งแล้วครั้งเล่า "ไม่"

หยุนโม่ กล่าวว่าเมื่อผู้หญิงพูดว่าไม่ นั่นแปลว่าใช่

จี้หยุนชูกำลังคิดหาข้อแก้ต่าง เด็กๆที่พึ่งออกมาจากเหลียนซินหยวนได้ยินเข้าก็เลิกคิ้วและหัวเราะเสียงดัง

ดูเหมือนพ่อกับแม่จะมีความสุขมากทีเดียว

เด็กๆจึงจากไปด้วยความสบายใจ

“หัวเราะอะไรกัน” เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกรำคาญเล็กน้อย

ไม่ได้เจอหน้ากันเพียงไม่กี่วัน แต่กลับกล้าที่จะไปสถานที่แบบนั้นกับหยุนโม่ แม้ว่าจะยืนอยู่ที่หน้าประตูไม่ได้เข้าไปก็ตาม แต่เฉียวเหลียนเหลียนก็โกรธอยู่ดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่จริงใจของเขา ก็รู้สึกรำคาญมากขึ้น

หลังจากนั้น เฉียวเหลียนเหลียนก็เหยียบเท้าข้างหนึ่งแล้วกดลงไปที่นิ้วเท้าของจี้หยุนชูและเตะจี้หยุนชูอย่างแรง

ตามปกติแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งของผู้หญิงธรรมดา จะไม่เจ็บมากนัก

แต่เฉียวเหลียนเหลียนไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา นางรุกหนักจนจี้หยุนชูไม่สามารถรับมือได้ เมื่อไม่ทันตั้งตัว ใคร ๆ ก็จินตนาการถึงความแข็งแกร่งของนางได้

ทำให้เด็ก ๆ ที่เพิ่งเดินออกจากเหลียนซินหยวนได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างรุนแรง "อา!!"

เสียงนั้น เหมือนเสียงท่านพ่อเลย

หยูเฟยเชวี่ยมองมาที่หยูเฟยเฉิง หยูเฟยเฉิงมองมาที่หยูเฟยจง หยูเฟยจงมองไปที่เหลียนซินหยวน

เด็กๆแสดงท่าทีบอบบางออกมา