ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 32

แม่ลูกเดินทางกลับบ้านด้วยเกวียนลา

เพื่อดูแลเสี่ยวกู้โหลว ชายขับลาขับเกวียนอย่างช้าๆ และเฉียวเหลียนเหลียนซื้อถังหูลู่สองอัน

ใบหน้าของเด็กน้อยซีดด้วยความเจ็บปวด แต่ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อเห็นถังหูลู่และหยิบมากัดอย่างไม่รีรอ

เฉียวเหลียนเหลียนโกรธและทำอะไรไม่ถูก เธอช่วยพยุงขาของลูกชายคนที่สามเพราะกลัวว่าถ้าเกิดการกระแทกเขาจะเจ็บปวดอีกครั้ง

“แม่ ให้ผมช่วยเถอะ” กู้เฉิงรู้สึกผิดที่ไม่สามารถปกป้องแม่และน้อง ๆของเขาได้ดี เขาไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้

แต่เมื่อเห็นเฉียวเหลียนเหลียนพยายามจับกู้โหลว เขาอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

“เพิ่งได้รับบาดเจ็บมา ไม่เหนื่อยเหรอ” เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองและพูดว่า “ไม่ใช่ว่าเพิ่งได้รับบาดเจ็บเหรอ”

ชายร่างผอมบางนั้นโหดเหี้ยมและกู้เฉิงได้รับบาดเจ็บจริง ๆ ไม่ต้องพูดถึงเลือดบนฝ่ามือของเขา หัวเข่าของเขาก็เจ็บปวดเช่นกัน

แต่น้องชายได้รับบาดเจ็บสาหัส และกู้เฉิงไม่อยากพูดอะไรที่ทำให้แม่เลี้ยงกังวล

อย่าพูดถึงมันเลย แม่เลี้ยงตอบอย่างอ่อนโยน และรู้สึกอึดอัดใจมาก และรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ

“ไม่เป็นไร” เขาไม่ได้หันหน้าหนี เพียงแต่ไม่อยากให้ทุกคนเห็นน้ำตา

“ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ” เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองเขา “ตอนนี้แม่ดูแลน้องไปก่อน เมื่อกลับถึงบ้านแม่จะทำความสะอาดแผลให้ลูก อย่าขยับมาก ทนหน่อย ”

“ครับ” กู้เฉิงพยักหน้าเบา ๆ

เฉียวเหลียนเหลียนปลอบเด็กคนอื่นๆ ที่หวาดกลัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า และในที่สุดเกวียนลาก็เคลื่อนมาถึงหมู่บ้านตระกูลกู้

แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องแปลกที่แม่ม่ายและลูกๆไปขายของที่เมืองซีหยาง แต่เกวียนลาที่บรรทุกนั้นมีทั้งโต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง ฯลฯ ค่อนข้างสะดุดตาผู้คน

ชาวบ้านทักทายเฉียวเหลียนเหลียน "บ้านเหล่าซานกลับมาแล้วเหรอ"

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่ตอบ เพราะเธอไม่คุ้นเคยจริงๆ เธอพยายามนึกความทรงจำทั้งหมดของเจ้าของร่างเดิม และเธอจำไม่ได้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร

เลยตกไปอยู่ในสายตาของคนๆนั้น จนกลายเป็น "ครอบครัวกู้เหล่าซาน ร่ำรวยและไม่สนใจเพื่อนบ้าน" แน่นอนว่าเธอไม่อยากมีปากเสียงกับคนเหล่านั้น

บังเอิญว่าชายที่อยู่ถัดจากเขานั้น เฉียวเหลียนเหลียนคุ้นเคยมาก

คนๆนั้นคือ ป้าจาง คนที่อยากรับเลี้ยงกู้เฉิงและมีปากเสียงกับเฉียวเหลียนเหลียนตลอด

ทั้งสองตอบโต้กัน

คนหนึ่งด่าว่า "แม่ม่ายสามีตาย หาเงินได้แล้วไง สูงส่งนักเหรอ"

อีกคนหนึ่งปรบมือ “ใช่ แสดงให้ใครดู ลืมเหรอว่าเคยทุบตีเด็กมาก่อน ไม่รู้ว่าเด็กสาวจะถูกทุบตีแค่ไหน ทุบตีจนสาวน้อยร้องไห้อ้อนวอนขอความเมตตา แต่ก็ยังถูกเธอตีอย่างบ้าคลั่ง โหดร้ายเกินไป"

“ใช่แล้ว อย่าคิดว่าหาเงินได้แล้วจะเป็นคนดีขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่าอยู่บ้านเธอจะทะเลาะกับลูกๆ ใช้ลูกๆทำงานหนักและเหน็ดเหนื่อย ส่วนตัวเองนั่งเพลินเพลินกับความสุขอยู่หรือเปล่า แย่มาก”

“สงสารเด็ก ๆ ไม่มีพ่อแถมยังถูกแม่เลี้ยงทรมาน”

ผู้หญิงสองคนคุยกันอย่างมีความสุข แต่ไม่ได้สังเกตว่าสีหน้าของชายในชุดผ้าลินินที่อยู่ข้างๆ สีหน้าเขาเปลี่ยนจากหน้าขาวๆเป็นแดง และจากแดงเป็นม่วง และในท้ายที่สุดดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

...

ณ บ้านร้างตระกูลกู้

เฉียวเหลียนเหลียนอุ้มกู้โหลวอย่างระมัดระวัง และวางเขาไว้บนเตียงนุ่มๆ

หลังจากที่เด็กชายคนที่สามกินถังหูลู่หมดแล้ว เขาก็ยิ้มออกมาด้วยใบหน้าซีดเผือด “แม่ ผมเจ็บ”

“รู้แล้ว” กู้เชวี่ยมองด้วยความโกรธ “ทำไมตอนที่กินน้ำเต้าถูกไม่บอกว่าเจ็บหล่ะ ตอนนี้มาบอกว่าเจ็บ เจ็บเพราะปากว่างใช่ไหม?”

เธอนำไข่ผสมน้ำใส่งาผสมลงไป จากนั้นทำเป็นชิ้น ๆแล้วตัดเป็นเส้นด้วยมีดและนำลงกระทะ ทอดให้เหลืองกรอบ

ช่วงเวลาที่อบอุ่นที่สุดของวันก็มาถึง

เฉียวเหลียนเหลียนนำแพนเค้กที่เตรียมไว้ใส่ชาม ก่อนที่จะเตรียมชามเล็กๆสองสามชาม จากนั้นจึงตักขนมใส่ชามใบใหญ่วางลงบนโต๊ะ

กู้โหลวที่หลับสนิทถูกปลุกด้วยกลิ่นหอม ทันทีที่ได้กลิ่นหอมเขาก็ลืมตา เขาเห็นชามที่เต็มไปด้วยเค้กหวาน ตาของเขาแดงขึ้นมาทันที ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาปวดขาเขาคงจะกระโดดลงไปกินมัน

เขาเลยตะโกนว่า "แม่ ผมอยากกิน ผมอยากกิน"

“รอก่อน” เฉียวเหลียนเหลียนเม้มปาก เมื่อเด็กๆไม่สนใจ เธอก็นำอุปกรณ์ฆ่าเชื้อ อุปกรณ์ดมยา และแผ่นยิปซั่มสำหรับเข้าเฝือกกระดูกไว้ข้างๆ

เด็กน้อยสองคนกำลังก้มหน้ากิน และพวกเขาไม่ได้สนใจเลย

กู้เชวี่ยและกู้เฉิงมองหน้ากัน

พวกเขาตามแม่เลี้ยงมาทั้งวัน ไม่เห็นแม่ซื้อของพวกนี้เลย ที่บ้านก็ไม่มี แม่เอาของพวกนี้มาจากไหน?

กู้เชวี่ยกำลังจะถามแต่ถูกกู้เฉิงคว้าไว้

เด็กชายอายุ 9 ขวบพยักหน้าให้น้องสาว สายตาแน่วแน่ เขาไม่ต้องการตามดูความลับของแม่เลี้ยง และเขายินดีที่จะเชื่อทุกอย่างเกี่ยวกับแม่เลี้ยง

กู้เชวี่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

แม่เลี้ยงสามารถทำทุกอย่างเพื่อช่วยพวกเขา แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่เชื่อเธอล่ะ?

แต่สิ่งที่เธอนำออกมานั้นแปลกจริงๆ