ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 33

เฉียวเหลียนเหลียนรู้ว่าลูกสาวและลูกชายคนโตของเธอนั้นเป็นคนฉลาดหลักแหลม พวกเขาสามารถรู้ถึงสิ่งที่เธอกำลังทำ แต่เธอไม่อาจรู้ว่าพวกเขาคิดอะไร

“เฉิงเอ๋อร์ จับเสี่ยวโหลวไว้” เธอสั่งอย่างใจเย็น “เชวี่ยเอ๋อร์กำลังถือเค้กอยู่ก็รีบมายืนข้างๆ”

กู้เฉิงเข้ามาอย่างเชื่อฟัง กู้เชวี่ยที่ยืนอยู่ก็กระตุกมุมปากของเธอ และหยิบเค้กขึ้นมากินอย่างเชื่อฟัง

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม และใช้สองมือฉีดยาชาให้กับกู้โหลว หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เริ่มที่จะต่อกระดูก

เทคนิคของเธอมีความเป็นมืออาชีพและสม่ำเสมอ ด้วยฤทธิ์ของการดมยาทำให้กู้โหลวไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังเบิกตากว้างมองดูด้วยความยินดีว่าขาของเขาจะจะถูกต่อกลับเข้าไปใหม่และดามด้วยเฝือก

“พี่สาม เจ็บไหม?” กู้เกอจับมือน้อยๆของกู้จงอย่างประหม่า

“ไม่เจ็บเลย” กู้โหลวร่าเริง พร้อมบอกให้กู้เชวี่ยป้อนเค้กให้เขาหนึ่งคำ

อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เมื่อฤทธิ์ของยาชาใกล้จะหมด กู้โหลวเริ่มเจ็บปวดจนต้องคายเค้กในปากของเขาออกก่อนแล้วตะโกนเสียงดัง

“เจ็บจังเลยแม่ ทำไมเจ็บอย่างนี้ เกิดอะไรขึ้น?” เขามองดูขาอย่างหวาดกลัว “เจ็บ เจ็บ”

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ

ตอนแรกใช้ยาชา แน่นอนว่าต้องไม่เจ็บ

ตอนนี้ฤทธิ์ยาชาหมดแล้วแน่นอนว่าต้องเจ็บ

“โหลวเอ๋อร์ อดทนไว้นะ เดี๋ยวขาลูกก็หาย และสามารถเดินได้เหมือนคนปกติ” เฉียวเหลียนเหลียนปลอบใจลูก

“แต่มันเจ็บจริงๆนะแม่ ” กู้โหลวร้องไห้ออกมา

ดวงตาของเฉียวดเหลียนเหลียนเริ่มแดงเล็กน้อย แต่เธอไม่มีทางเลือก มันไม่ง่ายเลยที่จะฟื้นฟูกระดูกที่หัก

“แม่ผมไม่ต่อกระดูกได้ไหม? ผมไม่อยากให้ขาผมหายแล้ว”กู้โหลวส่ายหัว “ถ้าผมรู้ว่าจะเจ็บขนาดนี้ หนูก็.. .ฉันก็..."

ผมก็....ตั้งนานไม่พูดอะไรอีก

งั้นก็ให้เขากินของอร่อย เป็นแม่เลี้ยงที่หาเงินให้เขาใช้

ถ้าแม่เลี้ยงตกอยู่ในอันตราย เขาจะไม่ไปช่วยหรือ?

กู้โหลวตัวน้อยเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา “ถ้ามันต้องเจ็บมาก ผมก็จะไปช่วยแม่”

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มพร้อมกับน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจ

เด็กน้อยคนนี้ไม่รู้หรอกว่า เธอรักเขามากแค่ไหน ซื้อของกินให้เขาตั้งมากมาย

สุดท้ายก็ไม่ได้เลี้ยงจนเป็นหมาป่าตาขาว

“เสร็จแล้ว เจ็บไม่นานหรอกลูก ไปกินธัญพื้ชทอดกรอบก่อน” เฉียวเหลียนเหลียนนำธัญพืชทอดกรอบใส่จาน

ทันใดนั้นกู้โหลวก็หยุดร้องทันที

ดวงตากลมโตจ้องไปที่ธัญพืชทอดกรอบสีทอง จากนั้นน้ำลายของเขาก็ไหล

กู้เชวี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆแทบไม่อยากดูน้องชายจอมตะกละ เธอเกรงว่าน้องชายจะโดนคนหลอกไปขายด้วยการให้ของกิน

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างมีความสุข

เธอทำงานหนักอาทิทำแพนเค้ก ธัญพืชทอดกรอบนั้นไม่ใช่เพราะอะไร เพราะเธอต้องการทำให้ลูกหยุดร้องด้วยการหาอะไรยัดใส่ปากเขา

“นี่กินสิ” กู้เชวี่ยวางแพนเค้กลง และบิธัญพืชทอดกรอบใส่เข้าปากน้องชาย

กู้โหลวอ้าปากและกัดมันเบาๆ กลิ่นหอมของน้ำมัน ไข่ และงาค่อยๆโชยออกมา เขาเคี้ยวดังกรุบกรุบ

“หอม หอมจริงๆ” เด็กชายคนที่สามไม่ลังเลที่จะชม เขากลืนไปสองสามครั้ง แล้วอ้าปากอีกครั้ง “พี่สาว ขออีกชิ้น อ้ำ...”

กู้เชวี่ยป้อนด้วยความโกรธ

“แม่คะ หนูอยากกินด้วย” กู้เกอกินแพนเค้กคำสุดท้ายเสร็จ และวิ่งไป

เฉียวเหลียนเหลียนจับเธอไว้ "กินช้าๆ เดี๋ยวฟันหัก"

“ได้ค่ะ” เด็กหญิงตอบอย่างมีความสุข แล้ววิ่งไปที่ประตูเพื่อนั่งลงและกินอย่างเชื่อฟัง

อ้อ นี่คือลูกของเธอเอง

เฉียวเหลียนเหลียนเหลียนรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะละลาย

"มันเจ็บ มันเจ็บมาก"

กู้เชวี่ยทำอะไรไม่ถูกและถามเฉียวเหลียนเหลียนว่า “ทำของให้เขากินอีกดีไหม?"

เธอเข้าใจดีว่าการเล่านิทานไม่สามารถช่วยให้เขาลืมความเจ็บปวดได้ มีแต่ของอร่อยเท่านั้นที่จะหยุดเขาได้

“ให้เขากินไม่ได้ ข้าวเหนียวย่อยยาก ถ้าเขากินชามใหญ่ขนาดนี้ ถ้าเขากินอีกจะแย่เอาได้” เฉียเหลียนเหลียนส่ายหัวและเดินไปรอบๆ "ไม่งั้น แม่ชวนโหลวเอ๋อร์ทำอะไรสนุกๆดีไหม?"

ทันทีที่ได้ยิน กู้โหลวไม่ตอบสนอง แต่กู้เกอและกู้จงต่างก็เงยหน้าขึ้นและมองไป

เฉียวเหลียนเหลียนหยิบไม้ไผ่มาหนึ่งท่อน เลือกอันค่อนข้างอ้วน แยกและหั่นเป็นชิ้น ตัดเป็นใบพัดลมสองใบที่ไม่สมมาตรด้วยมีดคม และเจาะรูเล็กๆ ตรงกลาง

แล้วผ่าไม้ไผ่บางๆเป็นวงกลมใหญ่กว่ารูเล็กเล็กน้อย

ในที่สุด ท่อนไม้ไผ่ก็ถูกทุบให้เป็นรูเล็กๆ และแล้วแมลงปอไม้ไผ่ก็เสร็จเรียบร้อย

ณ บ้านร้างตระกูลกู้

เฉียวเหลียนเหลียนวางแมลงปอไม้ไผ่บนฝ่ามือของเขาและถูเบาๆ แล้วมันก็หมุนและบินขึ้นไปบนหลังคา

"ว้าว"

ครั้งนี้ ไม่เพียงแค่น้องๆ ถูกแมลงปอไม้ไผ่อดึงดูดเท่านั้น พี่ๆทั้งสองก็ให้ความสนใจเช่นกัน

“แม่ นี่มันอะไรเหรอ” กู้เกอถามด้วยความประหลาดใจ

“นี่เรียกว่าแมลงปอไผ่” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มและเริ่มสอนให้กู้เกอเล่น

แมลงปอไม้ไผ่ตัวเล็ก ๆ บินไปรอบ ๆ บ้าน

ในที่สุดกู้โหลวก็หันมาสนใจแมลงปอไม้ไผ่

ทันใดนั้นประตูบ้านร้างตระกูลกู้ก็ถูกเปิดออก

มีคนกลุ่มหนึ่งตะโกนและวิ่งเข้ามา

ในบรรดาพวกเขา มีเสียงที่คุ้นเคยพูดอย่างเฉียบขาดว่า “ฉันพูดถูกหล่ะสิ ผู้หญิงคนนี้กำลังทำร้ายๆ เธอเป็นคนใจดำมาก เหล่าซาน จัดการไล่เธอออกไป”