ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 86

เมื่อเรื่องตลกจบลง ความสงบภายในโรงเรียนกลับคืนมา และสองแม่ลูกก็เดินออกไป

การที่พากู้เส้ามาในวันนี้ ก็เพื่อที่จะทำให้พี่สะไภ้คนโตตระกูลกู้มีอุปสรรคเพิ่มขึ้น แต่เมื่อกลับไป เฉียวเหลียนเหลียนก็พบว่าทั้งสองกลับบ้านตามลำพัง

ตลาดในเมืองซีหยางบรรยากาศคึกคัก

เฉียวเหลียนเหลียนเดินตรงไปเลือกของสดที่เหมาะสม

กู้เส้าเดินตามหลัง

เขาไม่ชอบความดุดันของคนตระกูลกู้ เขาคิดว่าเฉียวเหลียนเหลียนคงรำคาญ

นอกจากเธอเป็นคนดีแล้วเธอยังเป็นแม่ที่ดี เธอไม่ควรถูกรังแกเช่นนี้

กู้เส้าอยากชดเชยให้เธอ แต่เมื่อลูบกระเป๋ากางเกงเขาก็เกิดความเขินอายและเงียบไป

“ทำอะไร ไปเลือกของสดสิ” เฉียวเหลียนเหลียนโบกมือ

กู้เส้าเดินไปข้างหน้า และเลือกของสดที่เด็กๆชอบ

“จากนั้นก็ไปซื้อต้นหอมและกลับบ้าน เฉียวเหลียนเหลียน เดินไปบริเวณที่มีเกวียนลุงหนิวจอดเป็นประจำ และบอกให้ลุงหนิวรอซักครู่หนึ่ง” เฉียวเหลียนเหลียนกล่าว

กู้เส้าพยักหน้า

เมื่อเดินกลับมา เขาเห็นร้านเครื่องประดับเงิน

เป็นร้านเครื่องเงินคุณภาพดีของที่นี่ รูปแบบสวยงาม กู้เส้าพิจารณาอยู่นาน เขาพบว่าผมของเฉียวเหลียนเหลียนดูโล่งๆไม่มีอะไรประดับ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

“ต้องการสินค้าชิ้นไหน?”ร้านเครื่องประดับเงินเป็นร้านเล็กๆ มีช่างเงินแค่คนเดียว เขามองกู้เส้าและถามว่า “คุณต้องการสร้อยข้อมือหรือปิ่นปักผม?”

กู้เส้าเหลือบมองเครื่องประดับบนตู้ “ขอผมดูปิ่นปักผมที่สวยที่สุดใสร้านได้ไหม?”

ช่างเงินตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เขามองกู้เส้าและเกิดความลังเลในใจ

ชายคนนี้กำลังถือเนื้อและผัก เสื้อผ้าของเขาก็ธรรมดามาก เขาดูไม่รวย แต่ท่าทางและการกระทำของเขาดูสบายๆ ตัดสินฐานะได้ยาก

เอาเถอะ!

ช่างเงินกัดฟัน หยิบกล่องเครื่องประดับล้ำค่าออกมาจากตู้ เขาแกะออกและบอกว่า “นี่คือปิ่นเงินที่อาจารย์ของฉันทำไว้ในอดีต อาจจะไม่ใช่ปิ่นที่ดีที่สุด แต่เป็นแบบที่หาซื้อไม่ได้แล้วในเมืองซีหยาง ดูก่อนว่าชอบไหม?"

กู้เส้าหลับตาลง

ปิ่นปักผมชิ้นนี้เทียบไม่ได้กับปิ่นปักผมที่นิยมในเมืองหลวง แต่สวยกว่าปิ่นปักผมธรรมดามาก หัวปิ่นลักษณะคล้ายดอกเหมยบาน สดใส

เหมือนกับ... เฉียวเหลียนเหลียน

เหมือนดอกเหมยในฤดูหนาว แม้ลมหนาวจะหนาวเหน็บ แต่ดอกเหมยก็สวยงามและภูมิใจเสมอ

“ราคาเท่าไหร่?” กู้เส้ากล่าว

“อาจารย์บอกว่า ปิ่นนี้ใช้ค่าวัตถุดิบสองตำลึง แต่งานฝีมือนี้มีค่าถึงแปดตำลึง ราคาต่ำสุดอยู่ที่สิบตำลึง” ช่างเงินตอบอย่างจริงจัง

สิบตำลึง

หากเป็นในอดีต กู้เส้าสามารถควักเงินออกมาได้ในทันที แต่ตอนนี้เขาไม่มี

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขาก็หยิบจี้หยกที่คอออกมา จากนั้นยื่นให้เขา

“จี้หยกนี้เป็นหยกน้ำดี มีมูลค่าพันตำลึง” เขากล่าว

ช่างเงินจับหยก พยักหน้า และส่ายหัว “เนื้อสัมผัสนั้นอบอุ่นจริง ๆ แต่ถ้าราคาพันตำลึง เครื่องเงินราคาสิบตำลึงสำคัญกว่า

กู้เส้ายิ้มเล็กน้อย “นำหยกชิ้นนี้ไปที่ตรอก32 หาคนชื่อปี้ซง บอกเขาว่าแลกเงินสิบตำลึง เขาจะเอาให้”

“นี่…” ช่างเงินอาวุโสลังเลใจ คิดอยู่นาน แต่จี้หยกนี้ราคาสูง หากเขาไม่สามารถแลกกับเครื่องเงินได้ นำไปขายก็ไม่ขาดทุน “เช่นนี้ ฉันจะเชื่อคุณซักครั้ง คุณไม่ต้องกลัวว่าฉันจะขโมย ร้านนี้เปิดมาสิบปีแล้ว อนาคตจะยกให้ลูกหลาน เราไม่ทำลายชื่อเสียงตัวเองแน่นอน”

กู้เส้ายิ้มเล็กน้อย เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่หยิบปิ่นแล้วหันหลังกลับ

เขาใช้เวลาอยู่ในร้านนาน เมื่อเดินไปที่เกวียนลาลุงหนิว เฉียวเหลียนเหลียนก็รอเขาอยู่แล้ว

“ฉันสั่งหรือเปล่า?” ชายคนนั้นหันกลับมาถามเธอ พร้อมกับบอกเธอว่า “ปิดหูไว้ก่อน”

เฉียวเหลียนเหลียนทำตามที่เขาบอก

เสียงประทัดดังที่บ้านหลังเก่า ควันประทัดลอยไปบนอากาศ เพื่อนบ้านหลายคนที่ได้ยินการเคลื่อนไหวก็วิ่งออกไป และโห่ยินดีอย่างมีความสุข

การสร้างบ้านใหม่เป็นเรื่องที่น่ายินดี

เด็กๆในบ้านรีบออกไปดูอย่างมีความสุขมากขึ้น ยกเว้นเสี่ยวกู้โหลวซึ่งไม่ค่อยกระตือรือร้น

ไม่เพียงแต่สัมผัสถึงความสุขในปีใหม่ที่กำลังจะมาถึง แต่ยังมีความสุขที่ได้อยู่ในบ้านหลังใหม่อีกด้วย

เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่หน้าบ้านใหม่ มองดูประตูที่ทาสีแดงสด คิดถึงความยากลำบากในการหาเงิน และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

จากนั้นเธอก็พบว่าชายผู้จุดประทัดมาอยู่เคียงข้างเธอ

“พรุ่งนี้ให้ช่างไม้เอาเตียงมา” เธอพูดเบาๆ

ชายหนุ่มไม่ตอบ และรีบเดินออกไป

มีเพียงเฉียวเหลียนเหลียนเท่านั้นที่รู้ว่ามีบางอย่างอยู่ในมือของเธอ

เมื่อเธอก้มมองที่มือ และเห็นกล่องไม้เล็กๆ

มีการแกะสลักบนกล่องไม้ และฝีมือการแกะไม่เลว เป็นงานฝีมือที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน

เมื่อเปิดฝากล่องออก สิ่งที่ดึงดูดสายตาของคือปิ่นเงินที่ละเอียดอ่อนและสวยงาม

ไม่รู้ว่าป้าหลิวเดินมาเมื่อไหร่ “อุ๊ย เด็กคนนั้น เขาจักซื้อเครื่องประดับให้ภรรยาด้วย”

เฉียวเหลียนเหลียนหน้าแดง และเปิดกล่องออก

มีคนมีใจแอบมองเธออยู่