ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 87

ณ บ้านตระกูลกู้

“แม่คะ ตอนนี้ บ้านหลังเก่าของเราสร้างเสร็จแล้ว บ้านสร้างใหม่ ปิ่นปักผมใหม่ น่าอิจฉา” พี่สะไภ้บิดตัวไปมา “มองกลับมาดูที่เรา เรามีอะไรบ้าง จ้วงจ้วงจะไปโรงเรียนก็ยากลำบาก คนตระกูลกู้เหมือนกัน ทำไมเราทุกข์ยากเหลือเกิน”

หญิงชราปิดปากเงียบ

เหล่าซานไม่ได้สนิทกับเธอ ดูเหมือนกตัญญูแต่ก็มีความเกรงใจ ความสัมพันธ์เหมือนมีอะไรกั้นไว้อีกหนึ่งชั้น

ตอนนี้มีเฉียวเหลียนเหลียนอีกคน เหล่าซานก็ถูกดึงให้หนีออกห่าง

หญิงชรารู้สึกว่าหากเธอยิ่งสร้างความลำบากให้พวกเขา เธอจะสูญเสียลูกชายไป

ดังนั้นแม้ว่าสะไภ้คนโตพูดยังไง เธอก็ไม่แสดงความคิดเห็น

พี่สะไภ้คนโตหมดหนทาง ขยิบตาให้กู้เหว่ย

กู้เหว่ยพิงหญิงชรา "แม่ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเหล่าซานให้เงินจำนวนมาก แต่เขาไม่เคยซื้อของขวัญให้แม่เลย ไม่รู้สิ ผมเห็นด้วยตัวของผมเอง ผมไม่เคยเห็นปิ่นปักผมที่สวยๆ แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ไม่รู้ว่าถ้าแม่เสียบปิ่นปักผมบนหัวจะสวยแค่ไหน”

ปิ่น?

หญิงชราแตะศรีษะ ปรากฏว่าผมของเธอนั้นว่างเปล่า

คนบ้านนอกจนจะปักปิ่นปักผมได้ยังไงกัน?

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เธอได้รับสินสอดทองหมั้น แต่หลังจากที่เธอก็ให้ลูกสาวคนโตไป หลังจากนั้นก็ไม่ได้ปักปิ่นเงินที่ผมอีกเลย

และไม่มีใครเคยมอบของขวัญให้เธอ

หญิงชรากู้เกิดความคิดประหลาดในใจ

ผ่านไปครู่ใหญ่ เธอก็ถอนหายใจ "หญิงตระกูลเฉียวชีวิตดีกว่าฉัน เหล่าซานรักภรรยาของเขา"

“รักภรรยาแต่ไม่รักแม่” กู้เหว่ยพูดทันที “ผมเทิดทูนแม่เป็นที่หนึ่ง ถ้าผมมีเงิน ผมจะซื้อปิ่นเงินให้แม่”

พี่สะไภ้มองตาขวาง พร้อมกับหยิกขากู้เหว่ย

กู้เหว่ยหายใจเข้าลึก ๆ

ยัยโง่คนนี้!

“แม่ ผมก็ไม่อยากผิดใจกับเหล่าซาน คิดไปก็น่าโกรธ แม่ดูเขาสิ ช่วยหญิงตระกูลเฉียวแยกบ้าน หลอกเอาโฉนดที่ดิน ตอนแรกบอกไม่มีเงิน ตอนหลังซื้อปิ่นเงินให้ยัยผู้หญิงตระกูลเฉียวคนนั้น เขาไม่เห็นแม่ในสายตาเลย” กู้เหว่ยพูดอย่างขมขื่น

หญิงชรากระพริบตา

คนที่คุ้นเคยเท่านั้นที่จะรู้ว่าหญิงชราคิดอะไรอยู่

ผ่านไปครู่ใหญ่ หญิงชราพูดว่า "แกคิดจะทำอะไร?"

“แม่ ผมจะทำอะไรได้ ผมจะเอาของมีค่ากลับมา เดิมไม่ใช่ว่าพวกมันหรอกเราหรือ ผมจะไปเอาของจากมือพวกมันมา เอามาก็เป็นสิ่งที่สมควร...” กู้เหว่ยเป็นคนชอบธรรม

...

ณ บ้านใหม่

คืนนี้เฉียวเหลียนเหลียนพักที่บ้านของป้าหลิว

เช้าวันรุ่งขึ้นกู้เส้าไปที่ซีหยางและให้ช่างไม้ขนของมาบ้านหลังใหม่

เตียงห้าหลัง ตู้เจ็ดหลัง ชุดโต๊ะ เก้าอี้และม้านั่ง

ใช้เกวียนลาสี่คันเพื่อขนสิ่งของเหล่านี้ ตลอดทางที่ขนมา คนบ้านตระกูลกู้ต่างมองตาเป็นประกาย

“เฮ้ย ใครซื้อของพวกนี้ เศรษฐีชัดๆ”

“ไม่รู้หรือ? ต้องเป็นบ้านของกู้เหล่าซานที่เพิ่งสร้างเสร็จแน่แลย”

"พวกเขามีเงินมากมายได้อย่างไร?"

“คุณไม่รู้หรอก ภรรยาของกู้เหล่าซาน หาเงินเก่งมาก...”

การสนทนายังคงเป็นไปอย่างต่อเนื่องไม่หยุด

ป้าหลิวถอนหายใจและพึมพำด้วยเสียงต่ำ "ฉันรู้ ฉันชอบเสี่ยวเฉียว คงจะดีถ้าเธอเป็นลูกสะใภ้ของฉัน"

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ คู่สามีภรรยาก็ถอนหายใจพร้อมกัน และไม่พูดอะไร

ในบ้านหลังใหม่ เฉียวเก็บสีทั้งหมดไว้บนชั้นวางของในครัว และเช็ดโต๊ะ เก้าอี้ และม้านั่งใหม่อีกครั้ง เด็กๆยังไม่ออกจาห้องของตัวเอง

เฉียวเหลียนเหลียนต้องไปเรียกเด็กๆ เธอรู้สึกประหลาดใจว่า “กินข้างๆ ต่อไปลูกๆได้อยู่ห้องของตัวเองแล้ว อยากอยู่นานแค่ไหนก็อยู่ ไม่ต้องลูบ สิ่งของเหล่านี้ไม่หนีหาย"

กู้เชวี่ยหน้าแดง และรีบปล่อยมือออกจากตู้ไม้

แม้ว่าทุกสิ่งที่เธอมีตอนนี้จะเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เธอเคยเป็นเจ้าของ แต่ก็ดีกว่าบ้านหลังเก่าที่รั่วทุกทิศทุกทาง

เป็นครั้งแรกที่กู้เชวี่ยพอใจมาก

ความพึงพอใจของหญิงสาวทำให้เธอถึงกับเรียกตัวเองกินข้าว

“แม่ มานี่สิ” กู้เชวี่ยรีบวิ่งเข้าไปโอบเอวของเฉียวเหลียนเหลียนแล้วลูบหน้าเธอหลายครั้ง “คืนนี้จะกินอะไร?”

“ป้าทำอะไรให้กินก็ต้องกิน เลือกไม่ได้” เฉียวเหลียนเหลียนรู้ว่ากู้เชวี่ยเป็นคนที่กินเก่งที่สุดในบรรดาเด็ก ๆ และเตือนเธอด้วยเสียงต่ำ

“โอ้ หนูรู้แล้ว” กู้เชวี่ยพยักหน้าอีกครั้ง

แม้ว่าการทำอาหารของป้าหลิวจะไม่อร่อยเท่าฝีมือแม่ แต่ก็ดีกว่ากินรากไม้และหญ้าอ่อนๆ มาก อย่างไรเธอก็กินดีอยู่ดี

แม่ลูกพูดคุยกันตามประสา และพากู้โหลวและกู้จงเดินออกมา

เมื่อไปถึงห้องกู้เกอก็พบว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นอนหลับอยู่บนเตียงแล้ว

เด็ก ๆ ถูกสอนมาเยอะ และง่วงนอนง่าย ๆ เฉียวเหลียนเหลียนไม่เรียกซ้ำ เดี๋ยวช่วงค่ำเธอทำอาหารให้เขากิน

แม่ลูกไปกินอาหารเย็นที่บ้านป้าหลิว

ไม่มีใครสังเกตเห็น ร่างลับๆ ล่อๆ สองคน เข้าไปในบ้านหลังใหม่