ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 90

ไก่ขันตอนเช้าตรู่

เป็นเวลาที่คนในหมู่บ้านตื่นมาอาบน้ำ คนอายุราวๆป้าหลิวก็กำลังจะตื่นนอน

คนตระกูลกู้ตระโกนโวยวายตั้งแต่ตะวันตกของหมู่บ้านไปยังตัวนออกของหมู่บ้าน

ตอนนี้สถานการณ์ในหมู่บ้านค่อนข้างตรึงเครียด

คนที่ตื่นแล้วก็ออกมาดู คนที่ยังไม่ตื่นก็ถูกปลุกให้ตื่นจนต้องเดินออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

มีบางกลุ่มมองด้วยความสนุกสนาน

เดิมที่หญิงชรามากับคนในครอบครัว แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านใหม่ของเฉียวเหลียนเหลียนจากแค่คนไม่กี่คนกลายเป็นกองทัพคนในหมู่บ้าน

“กู้เส้า แกทำไมทำรุนแรงขนาดนี้ จิตใจทำด้วยอะไร เขาเป็นพี่ชายแกนะ ทำไมมือหนักขนาดนี้” หญิงชรายืนด่าทออยู่หน้าประตู

“ทุกคนดูสิ นี่เป็นฝีมือกู้เส้าทุบตี ดูพ่อบ้านของฉันร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผล พี่ชายที่ไหนกัน ทำกันเหมือนเป็นศัตรูชัดๆ” พี่สะไภ้ร้อง “แล้วนี่ดูสิ ลูกชายฉัน เขายังเด็กอยู่เลย ทำไมกล้าทำร้ายเด็ก สมควรเป็นอาไหม?”

กู้เหว่ยและกู้จ้วงเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าที่ช้ำ แขนที่ช้ำ และต้นขาที่ช้ำ

อาการหนักมาก

ชาวบ้านต่างสบตากัน และบ่นในใจ

ยังมีบางคนที่ช่วยดุพวกเขา ในสายตาของพวกเขา ไม่ว่าจะทำอะไร หากเป็นสายเลือดเดียวกัน ก็ไม่สามารถทำร้ายกันได้

ยิ่งไปกว่านั้น ครอบครัวของกู้เหล่าซานเป็นคนดี ทำไมถึงกลายเป็นคนไร้จิตใจไปได้

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนออกมา เขาบังเอิญได้ยินคนพูดว่าทั้งคู่โหดร้ายและเลือดเย็น

เธอหัวเราะทันที

จากนั้นเธอก็เดินออกไป

ด้วยสมญานามของแม่เสือสาวตระกูลเฉียว ครั้งนั้นที่สะไภ้คนโตถูกทุบตี คนข้างนอกก็ปิดปากเงียบกันหมด

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง

เฉียวเหลียนเหลียนปัดแขนเสื้อลง ทัดผมไว้ด้านหลังหูของเธอ แล้วมองทุกคนอย่างช้าๆ “มาบ้านฉันแต่เช้าตรู่ อยากจะมายินดีกับบ้านหลังใหม่ของฉันเหรอ ขอบคุณทุกคนมากๆนะ”

คนในหมู่บ้านไม่มีใครกล้าพูด

มีเพียงหญิงชราเท่านั้นที่อาศัยความอายุเยอะของเธอ ส่งเสียงดุดัง “แก นังคนเลว แกทำให้ลูกชายฉันเปลี่ยนไป สมัยก่อนเขาเชื่อฟัง ตอนนี้แม้แต่พี่ชายและหลานชายแท้ๆเขายังกล้าทำร้าย เป็นเพราะหญิงชั่วอย่างแกสอนแน่ๆ”

“แม่น่าจะเข้าใจอะไรผิด” เฉียวเหลียนเหลียนพูดเบาๆ “เราไม่ได้ทำร้ายพี่ใหญ่และหลาน”

“แกกล้าดียังไงถึงพูดแบบนี้?” หญิงชราเกือบกระโดดด้วยความโกรธ “ไม่ใช่พวกแกทุบตีแล้วใคร? เป็นไปได้ไหมว่าจะตาบอดหรือจำคนผิด?”

“พวกเราไม่ได้ตีหรือทำร้ายพี่ชายคนโตและหลานชายจริงๆ” เฉียวเหลียนเหลียนเน้นย้ำคำสำคัญ “เมื่อวานอาเส้าทุบตีหัวขโมยเพียงสองคน มีโจรมาที่บ้านของเราเพื่อขโมยของ และทำให้ลูกสาวของเราบาดเจ็บ อาเส้ามองไม่เห็นว่าเป็นใคร"

“เรื่องบาดแผลของพี่ชายคนโตกับหลาน น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า?”

ภายใต้ความสนใจของทุกคน และการแสดงออกของเฉียวเหลียนเหลียนสงบนิ่ง น้ำเสียงของเขานุ่มนวล และแม้แต่สิ่งที่เธอพูดก็ไม่มีคำสบถใดๆ

หญิงชราค่อยๆเปลี่ยนสีหน้า

ผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งเกินไป เห็นได้ชัดว่าเดิมสถาณการณ์ถูกคนตระกูลกู้ควบคุม แต่เธอเปลี่ยนสถานการณ์ด้วยคำพูดไม่กี่คำ

ตอนนี้ ชาวบ้านตระกูลกู้ต่างพึมพำในใจเล็กน้อย

บางคนถึงกับกระซิบว่า “เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ คนตระกูลกู้อิจฉาที่พวกเขาสร้างบ้านใหม่ก็เลยมาสร้างปัญหา”

หญิงชรากู้ตะโกนอย่างโกรธเคือง และทำให้เสียงของชายคนนั้นอู้อี้

“เส้าเอ๋อร์ ทำไมพูดกับแม่แบบนี้ ลูกไม่ใช่ลูกที่ดีของแม่ฉันแล้วเหรอ” หญิงชราถามและปาดน้ำตา “เส้าเอ๋อร์ ลูกไม่สนิทกับแม่เหมือนเคยแล้วเหรอ ลูกไม่ยอมรับแม่แล้วเหรอ”

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้กู้เส้าจะปฏิเสธและบอกทันทีว่าแม่ก็คือแม่

แต่คราวนี้เขาไม่พูด

หญิงชรายิ่งตื่นตระหนก

ความรู้สึกเหมือนเธอกำลังจะสูญเสียลูกชายของเธอไป หญิงชราที่เข้มแข็งมาทั้งชีวิตก็เสียใจในทันใด

บางทีถ้าบอกเส้าเอ๋อร์เป็นการส่วนตัว เขาจะรู้สึกสำนึกผิด

ทำไมถึงฟังแต่ลูกชายคนโตและลูกสะไภ้ และเลือกที่จะบังคับขู่เข็ญลูกคนสุดท้อง?

ถ้าเส้าเอ๋อร์แยกตัวออกไปจริงๆ เธอจะทำอย่างไร?

หญิงชราหัวใจสั่นเทา เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "แกเกิดมาเพราฉัน ชาตินี้ไม่ยอมรับฉันเหรอ? เส้าเอ๋อร์ ครั้งนี้ช่างมันเถอะ ฉันไม่ถือสาที่แกทำร้ายพี่ชาย และแกก็ไม่ต้องเย็นชากับแม่ ได้ไหม?”

กู้เส้าส่ายหัวเบา ๆ

"มันสายไปแล้วแม่" เขากล่าว

“ทำไมสายไป?” หญิงชราไม่เข้าใจ

ไม่นานก็มีเสียงรถม้ามาถึงหน้าบ้าน

หญิงชราหันศีรษะและเห็นว่ารถม้าหยุดแล้ว และมีหยาเหมินเจ็ดแดคนลงมาจากรถ

“พวกคุณแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ใช่ไหม?” หัวหน้าหยาเหมินถาม