คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 70

ร่างสูงของริวขายาวที่กำลังจะก้าวตามเจนิสไปนั้น แต่กับต้องหยุดชะงัก

" ปรึก" เมื่อมีเด็กผู้ชายวัยสองขวบเศษที่วิ่งเข้ามาชนร่างสูงของริวเข้าอย่างจัง จนไอ้ศครีมในมือนั่นหล่นลงบนพื้น ริวที่จะตามเจนิสไปกลับไม่ทันเสียแล้ว

"เจ็บไหมครับ" ร่างสูงเอ่ยถามกับเด็กชายตัวน้อย

"น้องฟรอสต์ไม่เจ็บครับ" เด็กชายตัวอวบแก้มย้วยตอบพร้อมกับ เสมองใบหน้าของริว ร่างสูงที่เห็นหน้าเด็กคนที่วิ่งมาชนตน ใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับชะงัก เพราะใบหน้าของเด็กชายตรงหน้านั้นเหมือนกับเขาตอนที่เด็กเอามากๆ เหมือนราวกับว่าแฝดเหมือนยิ่งกว่าเขากับริกชะอีก

"น้องฟรอสต์ ไม่เจ็บ แต่ไอศครีมหกหมดแย้วครับ" เสียงเล็กของเด็กชายตรงหน้าเอ่ยกับริวมา พึ่งจะทานได้ไม่ถึงสามคำ ก็ต้องอดเสียแล้ว เด็กน้อยถึงกับนัยตาเศร้าทันที ทำเอาริวถึงกับรู้สึกผิด

"คุณลุงขอโทษด้วยนะครับ" ริวเอ่ยกับน้องฟรอสต์มาด้วยทีท่าสงสัย ผิดที่เขาเองที่รีบจะตามเจนิส แต่จะปลีกตัวไปตอนนี้ก็อดเป็นห่วงแต่สงสารเด็กไม่ได้ ริวมองหาแม่จองเด็กแต่ก็ไม่เห็นจะตามเด็กมา ริวได้แต่มองห้องที่เจนิสนั้นเดินหายเข้าไป

"งั้นคุณลุงขอโทษหนูด้วยนะครับ คุณลุงซื้อไอศครีมให้ใหม่นะ" ริวเอ่ยพร้อมกับเผยรอยยิ้มให้กับเด็กน้อยผู้น่ารัก เขารู้สึกชอบและถูกชะตากับคนตรงหน้าเอามากๆ เห็นแล้วอายุไล่เลี่ยกับน้องภีมน้องไทม์ลูกชายของอรัณ และเรียวตะ เด็กน่ารักแบบนี้ไง เขาถึงกับอยากมีลูกชายขึ้นมาทันที แต่ติดที่ว่าตอนนี้ยังหาแม่ของลูกนั้นไม่ได้ ริวได้แต่คิดในใจ

จากนั้นร่างสูงก็เดินจูงมือน้องฟรอสต์นั้นเดินมาหยุดที่ร้านขายไอศครีม เมื่อได้โอกาสมีผู้ใหญ่ใจดีซื้อให้ น้องฟรอสต์ก็หยิบไอศครีมมาถึงสามแบบ สามแท่งกันเลยทีเดียว

"แค่นี้พอเหรอครับ" ริวเอ่ยพร้อมกับผุดรอยยิ้มให้กับเด็กชายฟรอสต์ด้วยความขำปนเอ็นดู การแต่งกายและคำพูดคำจาตัวแค่นี้ รู้ความ ลูกเต้าเหล่าใครกันพ่อแม่นั้นสอนมาเป็นอย่างดี น่ารักน่าเอ็นดูชะเหลือเกิน ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะสนิทกับเด็กที่ไหน แต่กับเด็กคนนี้ขอเว้นไว้คนนึงก็แล้วกัน

"พอแย้วครับ ขอบคุณครับ" น้องฟรอสต์เอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณลุงใจดี ฝ่ามือหนาของริวลูบเขาที่ผมอดเอ็นดูไม่ได้ แต่คงยังคงสงสัยทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ใบหน้าคล้ายคลึงกับตนนัก แต่ก่อนที่จะได้สงสัยอะไรไปมากกว่านี้นั้น เสียงสมาร์ตโฟนก็ดังขึ้นมา

Rrrrrrrrr Mom

หึ...เขาหายมานานคุณหญิงปรางค์ทิพย์คงจะโทรตามเขาแล้วสิ

[ครับคุณแม่ ผมกำลังเดินไปครับ] ริวเอ่ยสายกับมารดา จากนั้นก็มีผู้ชายคนนึ่งที่เดินเข้ามาหาเขาและเด็กคนนั้น

"น้องฟรอสต์ มาอยู่นี่เอง" ทนงค์ศักดิ์เอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาจุงแขนน้องฟรอสต์ ที่เผลอแค่นาทีเดียว เด็กน้อยก็วิ่งมาที่ร้านขายไอศครีม แต่ทนงค์ศักดิ์กับต้องชะงักด้วยความตกใจ และนิ่งค้างไปชั่วขณะ เมื่อเห็นใบหน้าของริว ที่เหมือนกับน้องฟรอสต์ราวกับคนๆ เดียวกัน ทนงค์ศักดิ์เสมองใบหน้าของน้องฟรอสต์และชายตรงหน้าสลับกันไปมา

"น้องฟรอต์ วิ่งชนคุณลุงใจดีครับ" เด็กน้อยเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วออกมาด้วยความน่ารักสดใส

"ไม่เป็นไรไช่ไหมครับ" ทนงค์ศักดิ์เอ่ยถามน้องฟรอสต์ด้วยท่าทีเป็นห่วง กลัวว่าจะเจ็บตรงไหน

"ไม่เป็นไร ครับ" เด็กน้อยเอ่ยพร้อมกับพยักหน้าให้ผู้ใหญ่ทั้งสอง

"ผมต้องขอโทษแทนน้องฟรอสต์ ด้วยนะครับ" ทนงค์ศักดิ์เอ่ยกับริว

"ไม่เป็นไรครับ เขายังคงเด็กมาก"

"ไปครับ น้องฟรอสต์ วิ่งซนแบบนี้คุณแม่จะดุเอานะครับ" ทนงค์ศักดิ์เอ่ยจบก็พาน้องฟรอสต์นั่นเดินออกไปทันที โดยมีร่างบางของเจนิสที่ยืนรออยู่ที่ร้านคาเฟ่ในโรงพยาบาล

ด้านริวก่อนที่จะกลับไปหามารดาก็ไม่ลืมที่จะเดินไปหาเจนิส สายตาคมมองไปยังห้องของนายแพทย์ ที่กับไร้เงาของคนที่เขาอยากเจอ

หึ...เขาพลาดที่เจอเธอแค่ไม่กี่นาที แต่ในเมื่อเขารู้ว่าเจนิส นั้นกลับมาที่ไทยแล้วนั้น การที่เขาและเธอจะบังเอิญเจอกันมันไม่ไช่เรื่องยากอะไรนัก

อีกด้านของเจนิส หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากห้องของคุณหมอแล้วนั้น ฉันก็ไม่เจอน้องฟรอสต์ และคุณอาศักดิ์

"นี้พวกเขาหายไปไหนกัน" แต่ขณะที่มือเรียวของเจนิสกำลังจะต่อสายหาทนงค์ศักดิ์นั้น

"ม่ามี้...ครับ" เสียงเจื้อยแจ้วของน้องฟรอสต์ที่วิ่งเข้ามาหาฉันพร้อมกับมีถุงไอศครีมในมืออีกหลายแท่งที่ชู้ขึ้นมาอวดฉัน

"ให้ตายเถอะ ทำไมคุณอาได้ตามใจน้องฟรอสต์แบบนี้ละคะ" เจนิสเอ่ยออกมา เพราะคิดว่าทนงค์ศักดิ์นั้นซื้อไอศครีมให้กับลูกชายของเธอ

"อา เปล่านะ เจนิส"

"คุณลุงใจดี ซื้อให้น้องฟรอสต์ ครับม่ามี้" เสียงของลูกชายเอ่ยกับเจนิสมา

"ใครกันคะ" ร่างบางเอ่ยพร้อมกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย

"คุณลุงที่เดินชนน้องฟรอสต์ ซื้อให้ครับ"

"อ่อ...เป็นแบบนี้นี่เอง" ใครกันทำไมถึงได้ใจดีซื้อให้ลูกฉันเยอะแบบนี้ กินหมดถุงนี้ ไข้จับลูกชายฉันกันพอดี เจนิสได้แต่สงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

"ไปครับ เราต้องไปดูเนอร์สเซอรี่กันก่อนนะครับคนเก่ง" เจนิสเอ่ยกับลูกชายตัวน้อย ก่อนที่จะลงลุยงานให้กับบิดา เธอเองก็ต้องกาเนอร์สเซอรี่ให้กับลูกชายก่อนเช่นกัน เพราะถ้าหอบกันไปทำงานด้วยนั้นมีหวังไม่ได้ทำงานกันพอดี

"คุณอาคะ ส่วนเรื่องบริษัทของคุณพ่อ เอาตามที่เจ คุยกับคุณอาก่อนหน้านี้นะคะ ยังไงถ้าจะให้เจลุยเรื่องบริษัท เจต้องไปหาที่เรียนให้กับน้องฟรอสต์ก่อน เพราะถ้าเอาน้องฟรอสต์เลี้ยงไปด้วย ทำงานไปด้วย เจคงไม่มีสมาธิลุยงานแน่เลยคะ"

"ได้เลยครับ เจ มีอะไรให้อาช่วย บอกอามาได้เลยนะ"

"เจ จะขอคุยกับเจ้าของบริษัท ที่ว่าจ้างงานของคุณพ่อนะคะ เพราะเจยังสงสัยในเรื่องนี้อยู่ ยังไงถ้าคุณอาช่วยได้ คุณอาช่วยติดต่อเขาให้เจทีนะคะ เจยินดีที่จะไปพบเขาคะ"

"ยินดีครับ ไว้อาจะติดต่อหาคุณเจนะครับ"

"ขอบคุณคะ" ด้านเจนิสหลังจากที่แยกกับทนงค์ศักดิ์ ร่างบางก็ขับรถเมอร์เซเดสเบนซ์คันโปรดของบิดานั้นออกจากโรงพยาบาลและมุ่งไปยังเนอร์สเซอรี่เพื่อดูสถานที่เรียนให้กับน้องฟรอสต์ทันที

3 วันต่อมา

ห้างสรรพสินค้าX

ร่างบางของเจนิสในชุดกางเกงขาสั้นที่ใส่สบายตัว วันนี้ฉันนัดเจอกับพวกเพื่อนๆ ฉัน ยัยแซมมี่ ยัยเฟย์ และยัยน้ำอุ่น

"คุณริวคะ คุณทนงค์ศักดิ์จากบริษัท J.A มาถึงแล้วนะคะ" เลขาวัยกลางคนเอ่ยกับเจ้านายหนุ่มมา

"ให้เขารอผมที่ห้องรับรองเลยนะครับ" ริวบอกกับเลขา

"นายคงมีแขก งั้นฉันกลับห้องก่อนละกัน"ริกเอ่ยกับน้องชายจบ จากนั้นสองหนุ่มพี่น้องก็เดินออกจากห้องทำงานของริว

อีกด้านของเจนิสร่างบางในชุดแซกสีแดงเลือดหมูสวมทับด้วยเสื้อสูทสีเข้ม วันนี้ฉันมีคุยงานกับลูกค้าคนสำคัญ แต่ไม่ได้พาน้องฟรอสต์มาด้วยหรอกนะ เพราะลูกชายนั้นฉันพาไปที่เนอร์สเซอรี่ ฉันเลยมาที่นี่กับคุณอาศักดิ์ ร่างบางเดินเข้ามาในห้องรับรองของบริษัท ซัมอาร์ บริษัทชื่อดังธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ ที่ทนงศักดิ์นั้นแนะนำให้เธอมาคุยงานและพบกับลูกค้าคนสำคัญ ที่เจนิสนั้นรับช่วงต่อจากบิดา โดยตั้งชื่อใหม่เป็นชื่อของเจนิสนั้นเอง

เมื่อกี้ก่อนที่จะเดินเข้ามาในบริษัท เหมือนฉันเห็นพี่ริกนั้นเดินออกจากลิฟต์ไป หรือฉันจะตาฟาด คงไม่ใช่หรอกมั้ง พี่ริกงั้นเหรอ แต่ทำไม่จู่ๆ ฉันถึงรู้สึกได้ถึงอะไรแปลกๆ ขึ้นมาราวกับบอกไม่ถูก

จากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเขามาบอกกับฉันและคุณอาศักดิ์

"รอบอสซักครู่นะคะ"

"คะ"

"จริงๆ คนที่เราจะคุยด้วยวันนี้ อาเองก็ไม่เคยเจอเขาหรอกนะ เพราะปกติช่วงที่คุณท่านคุยเป็นบิดาของเขาหนะ" ทนงศักดิ์เอ่ยกับเจนิสมา ขณะที่นั่งรอลูกค้าคนสำคัญ

"คะ คุณอา"

อีกด้านของริว ร่างสูงที่เดินเข้ามาภายในห้อง และสายตาคมกับสะดุดกับกับแผ่นหลังอันคุ้นตา ในชุดเสื้อสูทที่นั่งหันหลังให้กับตน ใบหน้าอันหล่อเหล่าถึงกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย จากนั้นก็มีเลขาที่หอมเอกสารเดินตามเข้ามา

"คุณริว จะรับกาแฟ หรืออะไรดีคะ" เสียงของเลขาวัยกลางคนเอ่ยมา ทำเอาเจนิสร่างบางที่นั่งหันหลังอยู่นั้น ถึงกับตกใจแฟ้มที่อยู่ในมือถึงล่วงลงบนพื้น

!! ปรึก !!

"พี่ริว งั้นเหรอ" เจนิสเอ่ยออกมาเสียงเบา แต่นั้นก็ทำให้ทนงค์ศักดิ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับเหลือบมองเจนิสด้วยสีหน้าสงสัย ผู้ชายที่เดินเข้ามาคือคนที่เจอกันเมื่อวันก่อน

"ผมขอกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลครับ" เสียงทุ่มเอ่ยบอกกับเลขา แต่สายตาคมกับจับต้องแผ่นหลังบางที่หันหลังให้กับตน

ด้านเจนิสที่ได้ยินเสียงอันครุ่นหู ร่างบางที่หันไปสบตาเข้ากับร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้า เจนิสชะงักด้วยสีหน้าอันความตกใจ

"พี่ริว..." เขาอยู่ตรงหน้าของฉัน ใบหน้าสวยหวานถึงกับซีดเผือกลงทันที

"เจ...นิส" เสียงทุ่มเอ่ยทักอดีตคนรัก ที่เขาและเธอนั้น ไม่เจอกันนานถึงสามปี แค่เจอเขาทำไมดูเจนิสถึงดูตกใจมากขนาดนั้นเชียว

!! ตึก ตึก !! เจนิสฉันถึงกับรู้สึกถึงหัวใจเต้นถี่เร็วขึ้นมือบางถึงกับเย็นเฉียบ