ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 838

ดีด้าเดินไปส่งทั้งสองคนด้านล่าง ซารางเดินโบกมือให้เธอไม่หยุด

เลอแปงก้าวเร็วฉับ ๆ ไปข้างหน้าอย่างเดียวคล้ายกับสายลม ไม่หันกลับมามองแม้แต่นิดเดียว

ผู้ชายคนนี้หน้าตาถือว่าดี ตาเป็นตา จมูกโด่งตรงเหมือนขีดเส้นตรงไว้ แต่นิสัยของเขาแย่จริง ๆ!

ตอนช่วงเดินเลี้ยว เลอแปงมองเธอจากหางตา เขาขมวดคิ้วงง ดีด้าก็จ้องตาเขานิ่ง กลายเป็นทั้งคู่สบตากันอย่างไม่สบอารมณ์!

เมื่อกลับมาถึงห้อง เธอได้โทรศัพท์หาพ่อกับแม่ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ท่านฟัง

น้ำฝนป่วยหนัก เลยต้องเข้าโรงพยาบาล และสิ่งที่ต้องการเป็นอันดับแรกคือ เงิน หลังจากปรึกษากันเสร็จ ก็วางแผนให้เขาเข้าพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล แล้วเฝ้ารอไตที่เหมาะสมเข้ากันได้

“ดีด้า… อยากกินเยลลี่ไหม?” เขาชายวัยสามสิบปี เอียงคอถามคล้ายเด็ก

ดีด้าส่ายหน้า เธอยกมือขึ้นลูบหน้าเขาอย่างทุกข์ใจ ที่จริงแล้วพี่ชายเขาเป็นคนหล่อ หน้าตาดีมาก แต่เขากลับต้องมาป่วยแบบนี้!

“ผมมีเงิน…เงินอั่งเปา…เยอะ ๆ …ซื้อให้ดีด้า!” เขาควานเข้าในกระเป๋าเสื้อโค้ตแล้วหยิบเศษเหรียญ วางใส่มือของดีด้าพร้อมรอยยิ้ม

ประจวบกับคุณหมอเดินเข้ามา ดีด้าเลยได้เข้าไปคุยกับคุณหมอเรื่องค่าใช้จ่าย

จำนวนเงินที่คุณหมอบอกมา สำหรับดีด้าแล้วมันเป็นจำนวนเงินที่เยอะมาก มากเกินไป

เธอนั่งครุ่นคิดอยู่นานแล้วจึงเอ่ยปากกับพ่อและแม่ว่าจะลองขอยืมกับเซ้นต์ดู

พอได้ยินเช่นนั้น แม่ของเธอก็ปฏิเสธทันที “ถึงตอนนี้ลูกกับเซ้นต์จะคบหากันไปได้สวย แม้จะคุยถึงเรื่องการแต่งงานแล้วก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้อย่าไปถามเลยดีกว่านะลูก”

“หนูได้ยินมาว่า คุณแม่ของเขาซื้อเรือนหอให้เราแล้ว หนูจะลองไปปรึกษาดูว่าเป็นไปได้ไหมที่จะขายเรือนหอให้หนูยืมก่อน แล้วหนูจะทยอยจ่ายคืนให้”

วิธีที่เธอนึกได้ก็มีแค่วิธีนี้เท่านั้น ถึงแม้ว่าคนอื่นรอบตัวจะให้เธอยืมได้ แต่ใครจะกล้าให้ตำรวจชั้นผู้น้อยยืมเงินมากมายขนาดนั้น คงไม่มีใครให้ได้อยู่แล้ว!

แต่แม่เธอบอกว่าให้ลืมวิธีนี้ไปซะ หาวิธีอื่นดีกว่า ไม่อยากให้น้ำฝนเป็นภาระให้เธออีก

แต่ดีด้าไม่ยอม “แม่คะ แม่จำได้ไหม เขาคือน้ำฝนนะคะ เขาเป็นพี่ชาย ต่อไปอย่าพูดคำว่าภาระอีกนะคะ!”

น้ำฝนรักเธอ เธอก็รักน้ำฝนเหมือนกัน เธอไม่ยอมนั่งมองดูน้ำฝนทุกข์ทรมานอยู่แบบนี้แน่นอน!

ช่วงค่ำของวันนั้น เธอกดโทรศัพท์โทรหาเซ้นต์ จากนั้นก็ไปเจอคุณแม่ของเขาพร้อมกัน หลังจากเจอหน้ากัน เธอก็พูดในสิ่งที่ตัวเองเตรียมมาทันที

“ไม่ได้!” แม่ของเซ้นต์ปฏิเสธกลับมาทันที “แม่ซื้อบ้านไว้เพื่อใช้เป็นเรือนหอในงานแต่งของพวกเรานะ”

“ตอนนี้เราเช่าบ้านก่อนก็ได้นิค่ะ หนูเขียนสัญญาการยืมมาให้คุณน้าด้วยค่ะ พอถึงเวลาหนูจะคืนให้แน่นอน!” ดีด้าให้คำสัญญา

“ไม่ได้อยู่ดี! เรื่องนี้ไม่ต้องพูดถึงอีก เรือนหอ น้าซื้อเป็นของขวัญให้กับลูกชายของน้าไม่ได้ซื้อให้หนู หนูมีสิทธิ์อะไรมาบงการ? เช่าบ้านเหรอ? น้าให้ยอมให้ลูกชายไปตกตระกรรมลำบากแบบนั้นแน่นอน”

“ในเมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว น้าขอพูดอีกอย่างด้วยแล้วกัน หลังจากแต่งงานกับเซ้นต์แล้ว เรื่องของพี่ชายหนูหนูไม่ต้องสนใจอีกต่อไป ยังมีพ่อแม่ของหนูอยู่นะ หน้าที่ของหนูคือมีชีวิตที่ดี น้าไม่ต้องการให้เซ้นต์ต้องมาแบกรับภาระของพี่ชายของหนูหลังแต่งงานแล้ว!”

ดีด้ารู้สึกโกรธเล็กน้อย ไม่ยินยอมก็ไม่ยินยอม แต่เธอก็มีเหตุผล ดีด้ารู้ว่าคำขอของเธอมากเกินไป และมันก็สมเหตุสมผลที่เธอจะไม่เห็นด้วย

แต่ประโยคสุดท้ายนั่นหมายความว่าไง?

หลังแต่งงานแล้วเธอไม่ต้องดูแลน้ำฝน? นั่นเป็นไปไม่ได้แน่นอน!

“ถ้าหากรับไม่ได้ งั้นน้าแนะนำให้หนูลองคิดทบทวนดูดี ๆ ว่าอยากแต่งงานจริง ๆ ไหม ทางเราเองก็จะพิจารณาด้วยเหมือนกัน!”

เมื่อเห็นแบบนั้นเซ้นต์รีบคว้ามือของดีด้าทันที และพูดขึ้น “เรายังคุยกันไม่จบนะ”

“ไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะคะ ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับน้ำฝนและทางโรงพยาบาลกำลังเรียกตัวฉันด่วน”

เธอสะบัดมือเขาออก แล้วออกมาโบกแท็กซี่ ขึ้นรถและไปทันที

แม่ของเซ้นต์มองจ้องเธอไปจนสุดตา “เห็นหรือยังล่ะ? ถ้าตัดสินใจแต่งงานกับเธอ หลังจากนี้น้ำฝนก็จะเป็นความรับผิดชอบของลูกด้วย ลูกยอมรับชีวิตที่มีลูกติดได้จริง ๆ เหรอ? ถือโอกาสตอนที่ยังไม่แต่งงาน ตัดไฟแต่ต้นลม มีโอกาสก็รีบตัด!”

เซ้นต์ยืนขึ้นและเดินกลับไปที่ห้องโดยไม่พูดอะไรต่อ เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการคุยเรื่องนี้ต่อแล้ว

กลับมาถึงโรงพยาบาล น้ำฝนร้องไห้มีน้ำหูน้ำตาเต็มหน้า ไปหมด พอเห็นดีด้ามาก็รีบกางแขนออกพร้อมวิ่งไปกอดเธอเต็มแรง

เขาทนกับฤทธิ์ยาอยู่นาน แต่หลังจากดีด้ากล่อมเบา ๆ ผ่านไปครู่เดียวเท่านั้น น้ำฝนก็ผล็อยหลับไปในที่สุด เธอถึงได้พักหายใจเต็มปอด

ค่าผ่าตัดไม่มีทางออก ไม่ต้องพูดถึงค่าผ่าตัดเลย ค่าการพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล มันก็ไม่ใช่เงินก้อนเล็ก ๆ ใช่ไหมล่ะ?

เธอจะหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากที่ไหน?

และเธอยังต้องทำงาน เรื่องทำงานพาสไทม์ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย แล้วนอกจากที่ว่านี้ จะมีทางไหนที่หาเงินได้เร็วที่สุดบ้าง?

นี่เป็นเพียงคำถามเดียวที่ทำให้สมองของดีด้าเกือบระเบิด แม้ว่าจะเป็นคำถามง่าย ๆ แต่คำตอบก็ไม่ง่ายเลย

ระหว่างทางกลับบ้านจากโรงพยาบาล เธอเดินเรื่อยเปื่อยพร้อมสายตากวาดมองอย่างเหม่อลอย แล้วได้สะดุดตากับแผ่นโฆษณาเล็กๆ ที่ติดอยู่เสาไฟฟ้า

มันคือโฆษณามองหานางแบบ ถ่ายแบบได้เป็นรายชั่วโมง ชั่วโมงละห้าสิบหยวน