ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 840

เลอแปงยักไหล่ “ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมหรอก แต่คุณโมโหอะไรขนาดนี้?”

“คุณ...” ดีด้ารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้หน้าไม่อายจริงๆ

“ตำรวจหญิงผู้มีเกียรติคิดไม่ถึงว่าจะไปถ่ายแบบโชว์หน้าอก พูดแล้ว ข่าวนี้มันน่าทึ่งจริงๆ”

ดีด้ากัดฟัน เธอไม่สนใจเขาอีกต่อไป “คุณหยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว! หยุดดูถูกในเรื่องที่ฉันบริสุทธิ์ไม่ได้ทำจริงๆ และหยุดทำลายชื่อเสียงของฉัน!”

เลอแปงอดหัวเราะเบาๆไม่ได้ เขายังคงขยับหมุนพวงกุญแจบนนิ้วกลางอยู่เรื่อยๆอย่างสบายอารมณ์ จนทำให้เกิดเสียงดังชัดขึ้นมา เขาหลับตาลงพลางเอ่ยว่า “คุณตำรวจหญิงผู้บริสุทธิ์ งั้นคุณสาบานต่อพระเจ้าตอนนี้สิ ว่าคุณไม่เคยถ่ายแบบโชว์หน้าอก ไม่อย่างนั้นก็ให้ฟ้าผ่าลงมา”

ประโยคนี้ดักทางดีด้าทั้งหมด เธอจ้องเลอแปงเขม็งและไม่เอ่ยพูดอะไรอีก

“เงียบเลย ไม่เถียงต่อแล้วเหรอ? ”

“โอเค ฉันผิดและไม่ควรเถียงกับคุณ คุณจะพูดอะไรก็พูดเถอะ ตกลงไหม?” ดีด้ายืดได้ก็หดได้เหมือนกันและคิดว่าการทำแบบนี้ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร

เลอแปงเลิกคิ้ว เขาปิดประตูหลังรถ ก้าวเข้าไปนั่งหน้ารถ จากนั้นจึงเคาะหน้าต่างรถ “มานั่งด้านหน้า คุณคิดว่าผมเป็นคนขับรถหรือไง?”

ดีด้ากัดฟัน เดินไปนั่งข้างหน้ารถ เธอรัดเข็มขัดนิรภัยอย่างไม่เต็มใจ

ระหว่างทาง ทั้งสองคนไม่มีคำพูดหรือบทสนทนาระหว่างกันเลย มีเพียงแค่เสียงลมหายใจเข้าออกของพวกเขาอย่างเงียบๆ นอกจากเสียงลมหายใจก็ไม่มีเสียงอะไรอีก

เมื่อถึงโรงพยาบาล ดีด้าตรงไปที่โรงพยาบาล ส่วนเลอแปงกลับไปรับซาราง

ในตอนเย็น เซ้นต์มาที่โรงพยาบาลพร้อมของขวัญในมือ ดีด้าเดินมาด้วยสีหน้าที่ดูดี สงบและมีความสุขมาก

หลังจากรับของขวัญ ดีด้าก็ปลอกแอปเปิลให้เขา เซ้นต์กำลังเล่นเป็นเพื่อนน้ำฝน จากนั้นหมอก็เดินเข้ามาเร่งรัดให้เขาไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล

สีหน้าของดีด้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกและลำบากใจเล็กน้อย เธอยังไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาลเลย

หมอก็ต้องทำตามหน้าที่อย่างไม่มีทางเลือก หมอกล่าวว่า “โรงพยาบาลมีกฎเกณฑ์ของโรงพยาบาล จริงๆ ผมก็อยากผ่อนปรนให้ แต่มันทำไม่ได้ กรุณาจ่ายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ยังมีผู้ป่วยอยู่ด้านหลังที่สำคัญไม่แพ้กัน เรื่องเงินไม่ต้องพูดถึงเลย คุณควรรวบรวมเงินและจ่ายครั้งเดียวให้เรียบร้อย คาดว่าน่าจะมากกว่าห้าแสน ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดีด้าก็ตอบกลับซ้ำไปซ้ำมา ว่าเธอจะจ่ายเงินให้เร็วที่สุดและหาเงินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ทำให้หมอต้องลำบากใจ

เซ้นต์ขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงว่ามากกว่าห้าแสน นั่นไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆเลยนะ!

เมื่อหมอออกไปดีด้าก็หันมามองเซ้นต์ พลางเอ่ยถามเขาว่า “ตอนนี้นายมีเงินติดตัวอยู่เท่าไหร่?”

เซ้นต์มึนงงเล็กน้อย “ฉันเหรอ?”

ดีด้าพยักหน้า ยืนยันว่าใช่ เธอถามเขานั่นแหละ

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงส่ายหัว มีไม่มาก มีมากสุดก็ไม่กี่หมื่นเอง

ดีด้าไม่เชื่อและแสดงความประหลาดใจ ทำงานมาตั้งหลายปี ทำไมมีเงินเก็บน้อยขนาดนั้น?

“ผู้ชายต้องพบปะสังสรรค์เยอะแยะ ทั้งสูบบุหรี่ ทั้งดื่มเหล้า นอกจากนี้ยังต้องจ่ายเงินส่วนหนึ่งเพื่อซื้อบ้านอีก แล้วฉันจะเหลืออะไรล่ะ?”

ดีด้าคิดสักครู่ แล้วเอ่ยอีก “เอาเงินที่นายมีตอนนี้มาให้ฉันก่อน”

“เงินน้อยนิดที่ฉันมีตอนนี้จะใช้อะไรได้”

“มีน้อยก็ดีกว่าไม่มีเลย” ตอนนี้ดีด้าไม่มีทางเลือกอื่น เมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วเธอก็ทำได้เพียงแค่หาทางออกให้กับมัน

“ที่สำคัญช่วงนี้ฉันยังต้องเปลี่ยนบางอย่างในบ้านอีก ก่อนหน้านี้ฉันก็สั่งจองไปแล้ว ตอนนี้รอแค่จ่ายเงินเท่านั้น”

ดีด้าเหลือบมองเขา “ช่างมันเถอะฉันไปหายืมเองแล้วกัน”

“ยืมเยอะขนาดนี้ จะคืนยังไง?”

“แน่นอน ฉันจ่ายคืนเอง พ่อแม่ของฉันอายุมากแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะให้พวกเขาจ่ายคืน อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ยังอายุน้อยอยู่ ฉันจะค่อยๆจ่ายคืน จะต้องมีสักวันที่ฉันสามารถจ่ายคืนได้จนหมด”

เปลวไฟลุกโชนกำลังเผาไหม้อยู่ในใจของเธอ ไม่มีอะไรมามันดับได้ ดีด้าหยิบกระเป๋าบนโซฟาขึ้นมา แล้วเรียกแท็กซี่มุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์

เธอเคยไปบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์มาครั้งหนึ่งแล้ว ดังนั้นเธอไม่ใช่คนแปลกหน้า เธอนั่งแท็กซี่ไปบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์

บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์กำลังทานอาหารเย็นอยู่ ดีด้าพุ่งเข้ามาด้วยเปลวไฟที่ท่วมทั้งตัวเธอ และเมื่อเห็นเลอแปง เธอก็เหมือนเห็นศัตรูที่ฆ่าพ่อของเธอ!

ดีด้าถือชามซุปปลาตรงหน้าของเขาขึ้นมา โดยไม่ต้องคิด เธอเทลงบนใบหน้าของเลอแปงอย่างไม่ลังเล “คุณแม่งเป็นผู้ชายหรือเปล่าวะ!”

การโจมตีที่รุนแรงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เลอแปงลืมตาไม่ขึ้น หัวปลายังห้อยบนผมเขาอยู่เลย เขาเอ่ยด่าว่าไอ้สัตว์!

“อะไรน่ะ? ฉันไม่เคยเจอผู้ชายแบบคุณมาก่อนเลย ฉันหน้าอกใหญ่ ฉันไปถ่ายแบบโชว์หน้าอก แล้วมันไปเกะกะสายตาคุณเหรอ? อีกอย่างฉันไปถ่ายแบบ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าสุดท้ายช่างภาพจะโกหก คุณคิดว่าฉันเต็มใจทำเรื่องอย่างนั้นเหรอ? คนเขาไม่ลอบกัดกันหรอก แต่คุณจงใจแทงข้างหลังฉัน มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

เชอร์รีนยังคงสับสนอยู่ ออกัสก็เช่นเดียวกัน แม้แต่คู่กรณีอย่างเลอแปงก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก “นี่คุณมาสร้างความวุ่นวายอะไรเนี่ย แล้วพูดพล่ามอะไร ยัยบ้า!”

“มาถึงตอนนี้แล้ว คุณยังไม่ยอมรับอีกเหรอ?” ดีด้ากัดฟันอย่างโกรธจัดและโยนโทรศัพท์ไปด้านหน้าเขา “คุณดูเองเถอะ ตั้งใจดูให้ดีล่ะ”

เลอแปงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นสิ่งนี้

เชอร์รีนกับออกัสขยับเข้ามาดูใกล้ๆ เขาส่งเสียงจิ๊จ๊ะ พลางให้ทั้งสองคนได้ดูด้วย เลอแปงสะบัดซุปปลาที่ติดอยู่บนเส้นผมของเขาออกไป แล้วหยิบขึ้นมาดู

แค่หัวข้อก็สะดุดตาพอแล้ว...ตำรวจหญิงถ่ายแบบโชว์หน้าอก!

หลังจากเปิดดูแล้ว เนื้อหาด้านในทั้งหมดเป็นเรื่องเกี่ยวกับดีด้า เมื่อเลอแปงอ่านจบแล้วเขาก็จ้องเธอเขม็ง “แล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับผม?”

“คุณบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ก็ถ้าไม่ใช่คุณที่เอาเรื่องนี้ไปทำข่าว แล้วจะมีใครรู้เรื่องนี้อีกล่ะ?”

เลอแปงเหมือนได้ยินเรื่องตลกที่ดีที่สุดในโลก “เหอะๆ คุณยังไม่ตื่นเหรอหรือผมเบื่อมากจนถึงขั้นต้องทำเรื่องแบบนี้เลยเหรอ?”

เชอร์รีนเอ่ยอีกว่า “คุณดีด้าคะ แม้ว่าปกติเลอแปงของเราจะไร้สาระไปวันๆ หยาบคายไม่เอาจริงเอาจัง แต่เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำเรื่องแบบนี้เลยนะ คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า?”