ที่ด้านนอกคฤหาสถ์ริมเขา
นิสราที่ตอนนี้ในใจเต็มไปด้วยความกวิตกกังวลรวบรวมความกล้าก่อนกดกริ่งประตู
ใบหน้าที่เมทินีแต่งให้นั้นแตกต่างจากใบหน้าเดิมอย่างสิ้นเชิง จะไม่มีใครจับได้
ใช่แล้ว ใจเย็นไว้ นิ่งไว้!
ศักดิ์เปิดประตูออกมาเหลือบมองนิสรา เมื่อสังเกตเห็นกระเป๋าคุณหมอในมือของเธอ ศักดิ์ก็รู้ทันทีว่าเธอเป็นใคร
“คุณคือญาณิศาหมอเทวดาที่จะมารักษาคุณคิมหันต์ใช่ไหมครับ?”
"ใช่ค่ะ"
"เชิญตามผมมาทางนี้ครับ คุณอติรุจกำลังรอคุณอยู่”
นิสรามองไปรอบ ๆ บ้านอย่างสังเกตสังกาขณะเดินตามหลังศักดิ์ไป การตกแต่งบ้านเป็นไปตามที่คาดไว้ว่าจะต้องสะท้อนถึงอำนาจและความมั่งคั่งของครอบครัวสหพาณิชย์
นิสราเดินไปถึงห้องนั่งเล่น เธอรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นใบหน้าที่เฉยเมยของอติรุจ
“คุณคือหมอญาณิศาใช่ไหม?” เขาถามขณะจ้องมองเธอด้วยสายตาราวนกเหยี่ยวกำลังจ้องเหยื่อ
ผู้หญิงคนนี้ดูน่าจะอายุราวสามสิบกว่า ๆ มีผิวสีแทนเล็กน้อยและเป็นผู้หญิงประเภทที่ถ้าอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็ไม่มีอะไรโดดเด่นออกมาเลย
“ใช่ค่ะ” นิสราตอบ ขณะกำมือแน่นเพื่อพยายามควบคุมสติอารมณ์อย่างที่สุด
หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ อติรุจก็ตอบอย่างเป็นกันเองว่า “เชิญครับ”
เมื่อเห็นว่าเขาจำเธอไม่ได้ นิสราก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เชิญตามผมมาทางนี้เลยครับคุณหมอ” ศักดิ์พูด
หลังจากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังห้องนอน โดยมีอติรุจเดินตามหลังมาด้วย
ห้องของคิมหันต์ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราแต่ก็ดูสดชื่นและสะอาดสะอ้าน ดูเหมือนว่าพวกสหพาณิชย์จะปฏิบัติต่อเขาอย่างที่ควรจะเป็นเลย นิสราจึงค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย
อย่างไรก็ตาม หัวใจของเธอปวดร้าวเมื่อเห็นร่างอันซีดเซียวของคิมหันต์นอนอยู่บนเตียง
“นี่คือคุณคิมหันต์ครับ รบกวนคุณหมอช่วยตรวจดูอาการด้วยครับ”
นิสราพยักหน้าก่อนจะรีบเดินไปที่ข้างเตียง เธอเอนตัวไปแตะหน้าผากของคิมหันต์
คิมหันต์ลืมตาขึ้นและขมวดคิ้วเมื่อเห็นนิสรา
เมื่อแม่และลูกได้พบกัน ภายในใจของนิสราท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ความเจ็บปวดนั้นสุดจะพรรณนา
ในที่สุดอติรุจที่เงียบมาตลอดก็พูดขึ้น “ทำตัวดี ๆ หน่าคิม!”
แม้จะออกคำสั่งกับเด็กชาย แต่ก็ยังมีร่องรอยของความสงสารอยู่ในน้ำเสียงของเขา
นิสราชำเลืองมองเขาก่อนที่จะเดินไปหาคิมหันต์พร้อมกับเข็มสีเงินที่ยาวและบางสองสามเล่ม
ทันใดนั้น คิมหันต์ก็เริ่มโวยวายอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเริ่มแตะต้องตัวเขาด้วยซ้ำ
"ไม่! ผมไม่ได้ป่วย! ผมไม่อยากฝังเข็ม!”
“พอได้แล้วคิมหันต์!”
เพราะน้ำเสียงที่ดุดันของอติรุจ ทำให้เด็กน้อยที่กำลังป่วยอยู่ระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาทันที "แม่! ผมจะหาแม่...”
นิสรารู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบจากมือที่มองไม่เห็น มันเจ็บมากจนสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวในชั่วพริบตา
"แม่! แม่! แม่! ผมจะหาแม่!”
คิมหันต์ คิมหันต์ที่รักของแม่...
ขณะนั้น นิสราไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย เธอเอื้อมมือที่สั่นเทาของตัวเองไปที่แขนของคิมหันต์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณแมงดากลายเป็นซีอีโอไปแล้ว!