คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 58

"เศษเดนไร้น้ำยาพวกนั้น แค่คนคนเดียวก็ปล่อยให้รอดสายตาไปได้!"

คนที่ทัพทองจ้างมา ตอนแรกคิดว่าจะไม่ฆ่ามณิกาแล้ว ก็จะทำให้เธอต้องถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลบ้าเล็กๆ ในชานเมืองเมืองจันทรา ทำให้เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอยตลอดไป

ฃแต่ใครจะรู้ว่าเธอกลับหนีไป

"รีบติดต่อคน ห้ามให้เธอเจอกับนายหญิงเนตรได้เด็ดขาด "ทัพทองกลัวขึ้นมาแล้ว

"เดี๋ยวก่อน"

ทัพทองเพิ่งจะพูดจบ วิมลก็ยกมือขึ้นขัด พูดว่า "หรือว่า พวกเรายังมีอีกวิธีนึง"

"วิธีอะไร"

ทัพทองหันไปมองวิมล ด้วยความคาดหวัง

วิมลที่นั่งอยู่บนโซฟาได้ยืนขึ้นมา เดินมาถึงข้างๆ เขา พูดด้วยเสียงต่ำว่า "......"

......

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง มณิกาก็ได้หลับอยู่ในช่องเก็บของหลังรถของผู้หญิงแปลกหน้า ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ว่าออกมาไกลแค่ไหนแล้ว ในตอนที่อยู่ๆ รถเก๋งก็จอดลง ใจของมณิกาก็บีบแน่น กังวลเล็กน้อย

หรือว่า พวกมันตามมาแล้ว ?

หญิงสาวที่ขับรถไม่ได้ส่งเสียงอะไร แล้วก็ไม่ได้ปิดหลังรถ มณิกาที่หลบอยู่ด้านหลังจึงไม่กล้าที่จะส่งเสียง

แพล้ง——

ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงหน้าต่างรถถูกทุบแตก ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของหญิงสาว

"ว้าย แกทำอะไรน่ะ?พวกแกปล่อยฉันนะ ปล่อย!"

ชัดเจนว่าหญิงสาวกำลังเผชิญหน้ากับอันตราย ขัดขืนอยู่

วินาทีนั้น มณิกาไม่ได้สนใจอะไรแล้ว เปิดหลังรถจากที่เปิดฉุกเฉินของใน กระโดดออกมาจากช่องเก็บของหลังรถ "พวกแกปล่อย......"

คำว่า'เธอ'คำสุดท้ายของประโยคยังไม่ทันได้พูดออกไป ก็ต้องชะงักอยู่กับที่ จ้องมองไปที่คนสองสามคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ ตะลึงไปหมด

ชายต่างชาติห้าหกคนที่สวมชุดลายพรางและหมวกเบเร่ต์ ทุกๆ คนร่างกายกำยำ เหมือนทหารรับจ้างต่างชาติมาก

เห้ย!

นี่......

ที่มันเรื่องอะไรกัน?

มณิกาเข้าใจความสามารถของคนตระกูลธนัตถ์โชติเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าจะจ้างฆาตกรมาตามล่าเธอ แต่เธอก็เป็นผู้หญิงอ่อนแอที่สู้กับใครไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องจ้างนักเลงมืออาชีพตั้งห้าหกคนมาฆ่าเธอหรอก

เสียเงินโดยเปล่าประโยชน์!

มณิกางงเป็นไก่ตาแตก

ฉันเป็นใคร

ฉันอยู่ที่ไหน?

ไม่สิ ผู้หญิงที่ขับรถคนนี้เป็นใครกัน?แล้วพวกนักเลงมืออาชีพพวกนี้อีก ทำอะไรกัน?

การปรากฏตัวของเธอ ดึงดูดสายตาผู้ชายห้าหกคนขึ้นมา พวกเขาค่อยๆ มองมา มองมณิกาหัวจรดเท้า หลังจากนั้นก็มองไปยังผู้หญิงในชุดทำงานที่ดูมีความสามารถ ถามด้วยภาษาไทยที่เส็งเคร็งว่า "เธอเปนคร้าย?"

"เธอ...... ฉันไม่รู้จักเธอ ฉันแค่เจอเธอขอความช่วยเหลืออยู่กลางทาง ก็เลยช่วยเธอไว้"หญิงสาวอธิบาย

ถึงแม้ว่าทุกประโยคทุกคำจะจริงแท้ยิ่งกว่าทองแท้ แต่ภาพที่พวกนักเลงมองกันไปมองกันมา ท่าทางดูเหมือนจะไม่เชื่อ

นำด้วยชายผมทองที่มีรอยมีดบากอยู่บนหน้า กวักมือให้คนข้างๆ "เอาไปให้หมด"

จากนั้นผู้ชายสองคนก็เดินมาที่มณิกา ในตอนที่เธอกำลังขัดขืนอยู่นั้น แต่ก็ได้เห็นว่าข้างหลังของพวกเขามี......ปืน!

เมื่อคิดถึงความปลอดภัย มณิกาก็ไม่ได้ขัดขืน ทำตัวเป็นเหยื่อไร้ทางสู้ ถูกพวกเขาจับเข้าไปบนรถตู้สีดำคันหนึ่ง

ทั้งสองคนนั่งอยู่แถวกลาง ข้างๆ มีนักเลงมืออาชีพนั่งอยู่ กอดอกไว้สองข้าง ดูอำมหิต บรรยากาศที่น่ากดดันแบบนี้น่ากลัวจริงๆ

รถแล่นไปตลอดทาง ขึ้นทางด่วนจันทรา-ราภู และทางด่วนจันทรา-ราภู นี้ไปจากเหนือลงใต้ พวกเขาจะไปไหนกัน ?

ตลอดทาง มณิกา ได้ใช้ข้ออ้างต่างๆ นานาที่จะหนีออกมา แต่ก็ล้มเหลวทุกครั้งไป

ในที่สุด รถก็ได้ขับมาแล้ว 3 วันเต็ม ขับมาถึงท่าเรือข้ามฟากที่ใหญ่ที่สุดทางตอนใต้ของจีน ทั้งสองคนถูกมัดมือและเท้าและถูกพาไปที่เรื่องสำราญลำหนึ่ง

หลังจากนั้นก็ถูกขังอยู่ในห้องดำของเรือสำราญ เป็นห้องดำเล็กๆ ที่มีผนังเล็กและทองแดง แข็งแรงมาก มีเพียงหน้าต่างบานเล็กที่แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาได้นิดเดียวเท่านั้น

ในเวลาสามวันที่ผ่านมา ในที่สุดมณิกาก็ได้รู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ชื่อว่า นิอร!

หลังจากที่ประตูถูกล็อกอย่างแน่นหนา มณิกา ก็ลุกยืนขึ้นมา เอาเชือกที่มัดข้อมือของเธอออก ดึงเทปที่ปิดอยู่ที่ปากออก เดินไปเดินมาในห้องเล็กๆ เพื่อจะขยับขาแข้งของเธอ

"อื้ออื้อ......"

นิอรที่ถูกมัดมือไว้ข้างหลัง มัดขาทั้งสองข้าง ได้เห็นมณิกาเดินไปมาอย่างอิสระ ก็เหมือนจะอยากพูดอะไรกับเธอ แต่เพราะว่ามีเทปปิดปากอยู่ เสียงที่เธอส่งออกมาจึงเป็น 'อื้ออื้ออื้อ'

มณิกาที่อยู่ในชุดผู้ป่วยได้กอดอก นั่งพิงผนัง สายตาเย็นชามองไปยังนิอร เลิกคิ้วถาม "เธอกำลังถามว่าฉันแกะเชือกได้ยังไงใช่ไหมล่ะ?"

นิอรพยักหน้า

"หึ วิธีการมัดเชือกแบบนี้ มัดฉันไว้ไม่ได้หรอก"

เธอยิ้มดูถูก

นิอรที่นั่งอยู่กับพื้นพยายามสะบัดมือที่อยู่ข้างหลัง ร้องเรียกมณิกาไม่หยุด

มณิกานั่งพิงกำแพงอย่างเกียจคร้าน ส่ายขาไปมา ส่ายหน้าอย่างเฉยเมย "ขอโทษนะ ฉันกับเธอไม่ใช่คู่หูกันในสนามรบ ฉันไม่รู้จักเธอ"

"อื้ออื้อ อื้อ ......"

เธอพูดอะไรอีกครั้ง มณิกาค่อยๆ เดินไป ดึงเทปปิดปากออกจากหน้าของเธอ "บอกมาตามตรง เธอเป็นใครกันแน่ พวกนั้นเป็นใคร?แล้วฉันจะช่วยแกะเชือกให้"

สามวันมานี้ มณิกาหาโอกาสหนีหลายครั้ง แต่ก็หนีไม่สำเร็จ

ต้องยอมรับเลยว่าคนพวกนั้นได้รับการฝึกมาอย่างดี ฉลาดหลักแหลม พละกำลังเยอะ และมีความสามารถในการค้นหาอย่างยอดเยี่ยม