คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 282

เป็นคำตอบที่เรียบง่าย แต่ช่วยอธิบายเหตุการณ์ได้เป็นอย่างดี

เมื่อคืนนี้เธอถูกหลอกด้วยสายตาใส่ซื่อของ เซิน เฉียน เธอคิดว่าเธอมีแฟนคลับจริง ๆ แล้วซะอีก แต่กลับกลายเป็นว่านั่นเป็นแค่แฟนคลับจอมปลอมที่หวังจะทำร้ายเธอ

ถ้าไม่ได้เขาช่วยไว้ ป่านนี้เธอคงจะตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเป็นแน่แท้

เมื่อแน่ชัดแล้วว่าเธอหลุดพ้นจากสถานการณ์เลวร้ายนั้น เธอมองไปยัง เหยียน ซู ด้วยสายตาขอบคุณ “ขอบคุณมาก ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ ฉันจินตนาการการออกเลยว่าผลที่จะตามมาจากเหตุการณ์ครั้งนี้ฉันคงจะรับไม่ไหวเป็นแน่”

เหยียน ซู ทราบในทันทีว่าเขาได้มาพบเข้ากับแผนการอันร้ายกาจจากคนไม่หวังดีเหล่านั้น เพราะเขาได้จับตาดูความเคลื่อนไหวของเธออย่างใกล้ชิดเมื่อคืนนี้

ซู เทียนอ้าย จี ยินเฟง กู โรลโรล หลิน ไห่ เซิน เฉียน...เขาจะไม่ปล่อยคนพวกนี้ไปแน่

สายตาอาฆาตราวกับจะฆ่าคนได้และเต็มไปด้วยความเกลียดชังฉายออกมาเลยในตาของของ แต่เขาก็พยามกลบมันไว้ และเปลี่ยนเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนแทน เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ด้วยความยินดีครับ”

ทัง โรลชูว ยิ้มตอบก่อนจะเม้มริมฝีปากของเธอ ชั่งใจอยู่สักพัก เธอจึงถามขึ้น “คุณเหยียนคะ คุณจะให้ฉันยืมโทรศัพท์ของคุณหน่อยจะได้ไหม?”

“ฉันอยากจะโทรหาใครบางคนเพื่อบอกเขาว่าฉันไม่เป็นอะไร” เธอกล่าวเสริม เธอกังวลว่าถ้าเธอไม่ติดต่อชินจินไป เขาคงจะพลิกแพ่นดินเพื่อตามหาเธอ

“รอผมอยู่ที่นี่นะ”

หลังจากที่เขาตอบกลับ เหยียน ซู หันกลับและเดินออกจากห้องไป สักครู่หนึ่งเขาเดินกลับมาที่ห้องพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ

เขาส่งโทรศัพท์ให้เธอ เธอขอบคุณเขาอีกครั้งก่อนจะรับมันมา

มือถือโทรศัพท์ เธอเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะกดหมายเลขที่อยู่ในหัวของเธอ

เมื่อต่อสายไปยังเบอร์โทรของเขา ปลายสายกดรับ

“ชูว” น้ำเสียงกังวลดังมาจากปลายสาย

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย จมูกของเธอปวดเล็กน้อยด้วยความที่เธอร้องไห้สะอื้นออกมา

เหยียน ซู ที่ยืนอยู่ออกไปไม่ไกล ได้ยินเสียงที่เธอพูด “ชินจิน” ใบหน้าของเขาสลดลงเมื่อพบเข้ากับประกายลึกลับในดวงตาคู่สวยของเธอ

“ชูว คุณอยู่ที่ไหน?”

ทัง โรลชูว เงยหน้าขึ้นมองไปยังตึก ปิง เซิงทาวเวอร์ เธอตอบกลับไป “ฉันอยู่ที่คอร์ทยาร์ด วิวค่ะ”

เขารู้ว่าอยู่แล้วว่าเธอจะต้องจากไปทันทีหลังจากที่ตื่นขึ้นมา ถึงกระนั้นดวงตาของ เหยียน ซู ก็ยังคงเต็มไปด้วยความเศร้าเมื่อเขาได้ยินจากปากของเธอเองอีก รอยยิ้มของเขาไม่ใคร่จะเต็มใจนัก

“แน่นอน เดี๋ยวผมจะพาคุณลงไปส่งด้านล่าง”

“ขอบคุณนะคะ”

ทัง โรลชูว ยิ้มให้กับเขาอย่างขอบคุณ

เขายิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เขาหันหลังกลับและเดินนำออกไป

จ้องมองไปยังแผ่นหลังอันบอบบางของเขา ทัง โรลชูวขมวดคิ้ว เธอไม่รู้ว่าเธออ่อนไหวเกินไปรึเปล่า แต่จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าเขาดูผิดหวัง

“เป็นเพราะเธอจะจากไปงั้นเหรอ?”

พลันก็นึกขึ้นได้ว่านั่นช่างเป็นความคิดที่น่าขันเสียจริง พวกเขาไม่เกี่ยวข้องกัน เขาจะรู้สึกเศร้าที่เธอจะจากไปทำไมกัน

เธอได้แต่เม้มปากและเดินตามหลังเขาไป