คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 283

เมื่อลงมาถึงด้านล่าง เหยียน ซู ยืนรอเป็นเพื่อน ทัง โรลชูว ที่ห้องโถง

ทัง โรลชูว รู้สึกเขินอายเล็กน้อยจึงพูดขึ้นว่า “คุณเหยียนคะ ฉันยืนรอคนเดียวได้”

เหยียน ซู หันไปมองเธอ “ผมเป็นห่วง”

ทัง โรลชูว ถึงกับพูดไม่ออก

เมื่อวานนี้บนรูปภาพโปสเตอร์ หากดูที่คิ้วของเขามันช่างให้กลิ่นอายของความเฉยชา ไม่แยแสต่อสิ่งใดแม้ว่าปากของเขาจะส่งยิ้มอยู่ก็ตาม

และก็เป็นเช่นเดียวกันที่งานแถลงข่าว เขาสุภาพแต่ก็ให้ความรู้สึกเหินห่าง เมื่อต้องมีปฏิสัมพันธ์กับเหล่านักแสดง เขาก็ไม่ได้แสดงออกถึงความใส่ใจต่อใครเป็นพิเศษ

แต่วันนี้เขาช่างดูแตกต่างราวกับคนละคน

ภายนอกเขาดูเป็นคนเย็นชา แต่แท้จริงแล้วภายในเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่น เอาใจใส่ และเป็นสุภาพบุรุษ

ราวกับว่าเธอได้ค้นพบความลับอันยิ่งใหญ่ ทัง โรลชูว ก้มหน้าลงในขณะที่ริมฝีปากเธอผุดยิ้มขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ทัง โรลชูว ไม่รู้เลยว่าที่เขาปฏิบัติต่อเธอแตกต่างจากคนอื่น เพราะเธอคือคนพิเศษสำหรับเขา

ลู ชินจิน เดินเข้ามาในคอร์ทยาร์ด วิว และได้เห็นว่า ทัง โรลชูว ยืนอยู่ไม่ไกลออกไปนัก...กับชายคนนึง

คิ้วของเขาขมวดปมยุ่ง เขาเห็น ทัง โรลชูว ก้มหน้าลงและชายคนนั้นจ้องมองเธอด้วยควงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก

เขาไม่ได้เดินเข้าไปหาเธอ แต่กลับตะโกรเรียกเธอจากตรงนั้นแทน “ชูว”

ทัง โรลชูว ได้ยินเสียงคุ้นเคยของใครบางคนเรียกชื่อเธอ รีบหันไปตามเสียง เมื่อเธอพบเข้ากับร่างที่คุ้นเคย ใบหน้าของเธอเอ่อล้นไปด้วยความปลื้มปิติยินดี

“ชินจิน”

เธอวิ่งไปหาเขาอย่างมีความสุข

ราวกับผีเสื้อที่แสนสวยงาม ที่บินออกไปอย่างสง่า

มองเธอที่วิ่งไปสวมกอดชายคนนั้นอย่างแนบแน่น เหยียน ซู ได้แต่กำมือแน่น ใบหน้าของเขาเข้มขึ้นด้วยความโกรธ คลื่นความเศร้าคลืบคลานเข้าไปในดวงตาอันเปราะบางของเขา

ลู ชินจิน กอด ทัง โรลชูว แน่นในอ้อมแขนของเขา เพลิดเพลินไปกับความอบอุ่นของเธอที่แผ่ซ่านออกมา ความคิดที่ว่าเขาจะเสียเธอไปมลายหายสิ้น

“ขอบคุณที่ช่วยภรรยาผมไว้” ลู ชินจิน นอบกลับอย่างสุภาพ

เมื่อได้ยินคำว่า “ภรรยา” เหยียน ซู นิ่วหน้า หันไปมองทาง ทัง โรลชูว อย่างเคลือบแคลงสงสัย

หญิงสาวยิ้มเขิน “ใช่ค่ะ สามีของฉัน ลู ชินจิน”

สีหน้าของ เหยียน ซู เปลี่ยนไป เขารู้จัก ลู ชินจิน ผู้บริหารระดับสูงของ ธันเดอร์โบลท์ เอนเตอร์เทรนเมนต์ กรุ๊ป แต่ไม่รู้มาก่อนว่าเขาแต่งงานแล้วและภรรยาของเขาก็คือ...ชูว

“คุณไม่สบายหรือเปล่าคะ คุณเหยียน?”

ทัง โรลชูว เห็นใบหน้าที่ซีดลงของเขาจึงถามออกไปอย่างกังวล

“ผมสบายดี” เหยียน ซู ฝืนยิ้ม

“แต่ว่า…” ทัง โรลชูว สังเกตเห็นว่าสีหน้าเขาดูไม่ค่อยสู้ดีนัก เธอจึงแสดงความเป็นห่วงแต่ก็โดน ชินจิน ขัดขึ้น

“ชูว ในเมื่อ คุณเหยียน ไม่ค่อยสบาย เราก็ไม่ควรจะรบกวนเขาต่อไป กลับบ้านกันเถอะแล้วเราค่อยมาขอบคุณ คุณเหยียน อย่างเป็นทางการอีกครั้งเมื่อเขาสบายดีแล้ว”