คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 322

หยิง เสี่ยวเซียว วิ่งไปกอดเธอ “อันยีมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมชูวชูวอยู่ในห้องผ่าตัดแบบนี้?”

"ใช่ โมเฟยมันเกิดอะไรขึ้น?" ลู เซียวเหยา ถามอย่างกังวล

เขากำลังมีการประชุม แต่โมเฟยก็โทรมาบอกว่าพี่สะใภ้ของเขาอยู่ที่โรลพยาบาล ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงยกเลิกการประชุมทันทีและรีบวิ่งมาที่นี่

"เสี่ยวเซียว เพราะ กู โรลโรล เธอเป็นคนทำร้ายชูวชูว"

ซอง อันยี นึกถึงเรื่องที่ กู โรลโรล ทำกับชูวชูว "เธอเตะท้องของชูว หมอบอกว่ามีเลือดคลั่งภายในท้องทำให้ต้องรีบผ่าตัด"

“กู โรลโรล!” หยิง เสี่ยวเซียว กัดฟันด้วยความโกรธ

“ให้ตายเถอะ ฉันไม่น่าฟังพี่สะใภ้เลย ฉันควรจัดการ กู โรลโรล ทิ้งไม่ซะ ไม่งั้นมันคงไม่เป็นแบบนี้” ลู เซียวเหยา ชกกำแพงด้วยความเสียใจ

พี่ใหญ่ของเขา และเขาเคารพการตัดสินใจของพี่สะใภ้ แต่พวกเขาลืมคิดถึงนิสัยของ กู โรลโรล พวกเขาลืมไปว่าไม่ว่ายังไงเธอก็จะโทษว่าเธอแท้งลูกเพราะพี่สะใภ้ของเขาอยู่ดี

พวกเขาประมาทเกินไป

“พี่ใหญ่อยู่ไหน ” เซิน โมเฟย ถาม

ลู เซียวเหยา หันกลับไปตอบเขา “เขากำลังประชุมอยู่ที่เมืองอื่น เขากำลังรีบมา”

ลู เซียวเหยา ขมวดคิ้ว “โมเฟย ทำไมเหมือนนายป่วย?”

ใบหน้าของเขาซีดราวกับว่าเขากำลังทนกับความเจ็บปวด

ซอง อันยี ได้ยินคำถามนั้น และทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าเขาโดนอะไร หัวใจของเธอสั่นสะท้าน เธอตอบแทน เซิน โมเฟย ไปว่า "เขาถูกที่ทับกระดาษกระแทก"

“ที่ทับกระดาษเหรอ?”

ลู เซียวเหยา ขมวดคิ้ว เขาถามอย่างสงสัย “ที่ทับกระดาษที่ปู่เอาให้น่ะเหรอ?”

เซิน โมเฟย ตอบ "โดนกระแทกนิดหน่อยเอง ฉันสบายดีน่า"

นั่นคือที่ทับกระดาษหนักที่ทำจากหยก เขาจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง?

ลู เซียวเหยา ไม่เชื่อเขา และเลิกเสื้อของเขาขึ้น

‘พรึบ!’

ซอง อันยี และ หยิง เสี่ยวเซียว หายใจเข้าลึก ๆ พวกเธอเห็นว่าหลังของ เซิน โมเฟย มีรอยช้ำสีดำขนาดใหญ่

หยิง เสี่ยวเซียว ยกยิ้ม "แน่นอน"

“จะรอข่าวดีนะ”

เซิน โมเฟย หันไปจ้องเธอสักพักก่อนจะหันไปหา ซอง อันยี แล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ"

ซอง อันยี มองเสี่ยวเซียว และหันกลับไปเดินนำเขาเหมือนเดิม

ด้วยอิทธิพลของตระกูลเซินในด้านการทหาร และการเมือง รวมถึงอิทธิพลของเสี่ยวเซียวในทางการเมือง กู โรลโรล เป็นเพียงมดสำหรับพวกเขาเท่านั้น

“เธอไม่เห็นด้วยกับพี่สะใภ้แล้วเหรอว่าจะค่อย ๆ จัดการกับ กู โรลโรล น่ะ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนใจล่ะ?”

ลู เซียวเหยา มองไปที่ หยิง เสี่ยวเซียว ด้วยรอยยิ้ม

หยิง เสี่ยวเซียว มองมาที่เขาด้วยสายตาที่เย็นชา "มันเปลี่ยนไปแล้ว"

ลู เซียวเหยา ยิ้มเสียงแผ่วของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ฉันก็ด้วย”