คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 331

“คุณอยากพาฉันไปที่นั่นจริง ๆ เหรอ?”

ซอง อันยี ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะใจดีเช่นนี้ เธอจ้องมองเขาอย่างเคลือบแครงใจ “มีเงื่อนไขอะไรอะไรหรือเปล่า?”

เงื่อนไขงั้นเหรอ? นี่เขาเป็นคนยังไงในสายตาเธอ?

เซิน โมเฟย โกรธมากถึงขั้นหัวเราะออกมา ก่อนจะพูดอย่างตั้งใจ “มีสิ ถ้าคุณสัญญาว่าจะเป็นแฟนของผม ผมจะพาคุณไปที่นั่น”

นั่นไงล่ะ!

เขาจะใจดีขึ้นมาเฉย ๆ ทำไมกัน?

ซอง อันยี รู้สึกรำคาญ เธอทำเสียงฮึดฮัดก่อนจะพูดขึ้นมา “ฝันไปเถอะย่ะ คนเฮงซวย!”

เธอหมุนตัวกลับและเดินออกไป

บ้างั้นเหรอ? เซิน โมเฟย ขมวดคิ้ว นี่เขากลายเป็นคนเฮงซวยไปตั้งแต่เมื่อไหร่?

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกไป เขารีบลุกขึ้นและวิ่งไล่ตามเธอไป

ซอง อันยี กำลังเอื้อมแขนไปเปิดประตู จู่ ๆ ก็มีมือยื่นมาจากทางด้านหลังวางลงบนมือของเธอที่อยู่บนกลอนประตู หยุดความเคลื่อนไหวของเธอไว้

“คุณเรียกใครว่า คนเฮงซวย?”

เสียงต่ำของเขาเจือด้วยความโกรธ

เธอกัดปากของเธอแต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป

ความเงียบของเธอทำให้เขาเบิกตากว้าง ลำแสงอันตรายพุ่งออกมาจากดวงตาคู่นั้น เขาคว้ามือเธอและดึงอย่างแรง

ซอง อันยี รู้สึกราวกับว่าโลกของเธอหมุนเคว้ง กว่าจะรู้ตัวอีกทีเธอก็โดนเขาแนบเข้ากับประตูแล้ว

เธอยืนพิงแนบแน่นเข้ากับประตู เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ได้พบกับสายตาเข้มที่ลึกล้ำราวกับทะเลสาปลึก หัวใจของเธอเจ็บจี๊ดขึ้นมาราวกับว่ามีใครบางคนบีบเค้นมัน

“ซอง อันยี ผมขอถามอีกครั้ง ใครคือ คนเฮงซวย?”

เขาจ้องลึกเข้าไปที่ดวงตาของเธอ

ซอง อันยี หน้าแดง และจ้องมองเขากลับ เธอพูดพร้อมกับส่งเสียงฮึดฮัดในจมูก “ไปพูดกับคู่หมั้นของคุณโน่น ไม่ใช่ฉัน”

คิ้วเรียวราวกับดาบของเขาเลิกขึ้น ก่อนที่เขาจะแกล้งทำเป็นตกใจ “โอ้ นี่คุณหึงงั้นเหรอ?”

หึง? ซอง อันยี พ่นลมหายใจก่อนจะพูดเสียดสีเขาว่า “เซิน โมเฟย อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย! ใครหึงกัน!”

เซิน โมเฟย ทำท่าสูดอากาศรอบ ๆ ฟุดฟิด ๆ ก่อนจะพูดพร้อมกับยิ้ม “กลิ่นอะไรเหม็นเปรี้ยวขนาดนี้! คุณยังจะบอกว่าคุณไม่หึงอยู่อีกเหรอ?”

ซอง อันยี กรอกตา “คุณจะคิดอะไรก็เรื่องของคุณ ฉันไม่อยากจะพูดกับคุณแล้ว“

และพูดต่ออีกว่า “ปล่อยมือฉันได้แล้ว ฉันยังมีงานอีกเยอะต้องทำ”

มือของเธอยังคงถูกกดแน่นอยู่ที่ประตู เธอไม่สามารถหลุดหนีไปไหนได้เลย

เซิน โมเฟย ปล่อยมือของเธออย่างว่าง่าย อย่างไรก็ตามตัวของเขาก็ยังคงแนบชิดอยู่กับเธอ

เธอวางมือลงบนหน้าอกของเขา และพยายามที่จะผลักเขาออกไป แต่ตัวของเขาหนักมากจึงไม่ขยับแม้แต่น้อย