คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 330

เธอหลับตา และยื่นมือไปโอบรอบคอของเขา ก่อนที่จะตอบรับจูบของเขาอย่างเชื่องช้า

นอกหน้ามีต่างกลุ่มของห่านที่อยู่ทางทิศใต้กำลังบินข้ามท้องฟ้าสีฟ้าใส

งานกาล่าประจำปีของทังไห่จะจัดขึ้นในสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ทังไห่เชิญผู้กำกับที่มีชื่อเสียงมากมายใบวงการ รวมถึงผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียงในเมืองอีกด้วย

แน่นอนว่ารวมถึงคู่แข่งของพวกเขาด้วย

เมื่อ เซิน โมเฟย ได้รับคำเชิญจากทังไห่เขาก็โยนมันลงบนโต๊ะทันที เขาไม่สนใจงานอะไรแบบนี้ มันเป็นเพียงงานเลี้ยงสำหรับผู้คนเพื่อไปเจอกันประจบสอพลอซึ่งกันและกัน เขาไม่ได้สนใจมันเลย

ซอง อันยี เดินออกจากลิฟต์และก้มหัวลงเพื่อดูเอกสารในมือ เธอถอนหายใจเบา ๆ ถ้า หลี่ น่า ไม่ขอให้เธอส่งเอกสารมาที่นี่ เธอก็คงไม่มาแน่นอน...

ห้องทำงานซีอีโอ

ทันทีที่เธอนึกถึงผู้ชายที่เธอกำลังจะเจอ เธอก็อดที่จะตื่นตระหนกไม่ได้

ในวันที่ ทัง โรลชูว เข้าโรงพยาบาลเขาเป็นคนไปส่งเธอกลับบ้าน

เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เธอพยายามเปิดประตูเพื่อลงจากรถ แต่เขาไม่ปลดล็อกประตูให้เธอ

เธอจึงหันกลับมาเพื่อจะถามเขา แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาจะกอดเธอแล้วยัง...

เธอยกมือขึ้นแตะริมฝีปาก ความรู้สึกร้อนนั้นมันดูเหมือนจะยังคงอยู่ มันแผดเผาหัวใจของเธอ

"อันยี" เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปากแดงของเธอ ดวงตาสีดำของเขาจับจ้องมาที่เธอ "ไปเดทกัน"

เสียงของเขาทุ้มแหบดูเซ็กซี่

หัวใจของเธอสั่นในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตาคู่นั้น เมื่อเธอกำลังจะพยักหน้าจู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นทำลายบรรยากาศทั้งหมด

เขาปล่อยมือออกจากเธอ และสาปแช่งเจ้าของสายที่โทรมา

ในขณะที่เขาไม่ได้สนใจ เธอก็ปลดล็อกประตูแล้วรีบวิ่งหนีไป

ถ้าวันนั้นไม่มีสายเข้ามา เธอจะยอมไปไหม?

"ฉันมาส่งเอกสาร" ซอง อันยี ตอบอย่างสบาย ๆ ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องคำเชิญนั้น

เซิน โมเฟย มองตามการจ้องมองของเธอและเห็นคำเชิญที่เขาโยนทิ้งไป เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วถามเธอว่า "เธออยากไปเหรอ?"

ซอง อันยี ตอบ "อืม" "นี่คืองานกาล่าของวงการบันเทิง คนดังมากมายจะไปที่นั่น"

ขณะที่เธอพูดดวงตาของเธอเผยให้เห็นความปรารถนาที่จะไป

บอกตามตรงว่าเหตุการณ์ไม่น่าสนุกเลย นอกเหนือจากการรับมือกับผู้หญิงทั้งหลายที่จะเข้ามาหาเขาแล้ว เขายังต้องยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ใส่คู่แข่ง ซึ่งมันน่ารำคาญมาก

ถ้าเธออยากจะไป การที่เขาต้องไปทุกข์ทรมานที่นั่นก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

ดังนั้นเขาจึงพูดว่า "ผมจะพาคุณไป"

เมื่อเขาพูดมาแบบนั้น ดวงตาของอันยีก็เบิกดวงความตื่นเต้น และมองเขาราวกับว่าเธอไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน