คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 335

พยาบาลล้างแผลให้กับ ซอง อันยี พันด้วยผ้าพันแผล และบอกเธอว่าพยายามอย่าให้แผลโดนน้ำ

เธอขอบคุณนางพยาบาล และลุกขึ้นเตรียมตัวเดินออกจากห้องพยาบาล

บนโถงทางเดินยาว แสงไฟริบรี่ส่องลงมาอย่างเงียบเชียบ ขณะที่ ซอง อันยี เดินกลับไปหา ทัง โรลชูว อย่างช้า ๆ

เมื่อนึกไปว่าใครบางคนยังคงอยู่ที่นั่น เธอก็ไม่อยากกลับเข้าไปเลย แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่สามารถที่จะหนีกลับไปเฉย ๆ ได้ เพราะ ชูวชูว จะสงสัยเอา

เมื่อเธอเดินเกือบจะถึงตึกผู้ป่วย ใครบางคนก็เปิดประตูและเดินออกมา

คน ๆ นั้นคือ เซิน โมเฟย

เธอหยุดอยู่กับที่และหันหลังกลับโดยไม่รู้ตัว

“อันยี” เขาเรียกชื่อเธอ

แผ่นหลังของเธอแข็งทื่อ เธอกำมือแน่นเพื่อพยายามข่มความว้าวุ่นที่อยู่ในใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเย็นชา แบะพูดขึ้น “มีอะไรอย่างนั้นเหรอค่ะ คุณเซิน?”

เซิน โมเฟย ไม่ได้ตอบเธอ แต่กลับเดินเข้าไปใกล้เธอแทน สายตาของเขาเหลือบไปมองผ้าพันแผลบนมือเธอ ร่องรอยของความเจ็บปวดใจฉายขึ้นในเเววตา

“ทำไมคุณถึงไม่ระวังตัวเลย” เขาถามขึ้นเบา ๆ

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน ซอง อันยี ถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่เธอก็ดึงสติกลับขึ้นมาแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวเข้าไปข้างในเพื่ออยู่เป็นเพื่อน ชูวชูว”

เมื่อพูดจบ เธอก็เดินผ่านเข้าไป ทันใดนั้นเอง เธอก็รู้สึกถึงแรงรัดแน่นรอบเอวของเธอ

ไม่กี่วินาทีถัดมา เธอก็ถูกดึงเข้ามาในอ้อมกอดอุ่น

“เซิน โมเฟย ปล่อยฉันนะ” เธอพยายามดิ้น

“ไม่ปล่อย” เซิน โมเฟย กอดเธอแน่นขึ้นไปอีก

“ใช่ เธอรู้”

“เวรละ!” ซอง อันยี สบถเสียงต่ำด้วยความโกรธ

“ทำไม? เธอไม่อยากให้รู้อย่างนั้นเหรอ?”

เธอดูหงุดหงิดมาก ราวกับว่านี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

ส่งอันดีกับริมฝีปากของเธอส่ายหน้าและปฏิเสธ “เปล่าหรอก ก็แค่…”

เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี ซอง อันยี ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเธอ แต่เธอรู้สึกอายเกินกว่าจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

จากที่ได้รู้จักเธอมานานเป็นเวลาหลายปี ทำไม ทัง โรลชูว จะไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไร?

ทัง โรลชูว มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน “อันยี ฉันรู้ว่าเธอกังวลอะไร เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึก…ขายหน้า หรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ”