คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 387

“รสชาติบางอย่างจะต่างกันไป ถึงแม้มันจะคล้าย ๆ หรืออาจจะอร่อย แต่ถ้าไม่ใช่คนเดียวกันทำแล้วละก็ รสชาติมันก็กลายเป็นไม่น่าสน จืดชืดไปเสียอย่างนั้น”

นั่นคือคำอธิบายที่ ลู ชินจิน บอกเพื่อคลายความสงสัยให้กับเธอ

“แต่มันก็แตกต่างออกไปเมื่อคุณเป็นคนทำนะ”

ในขณะเดียวกัน เขาก็ยอมรับว่าเธอคือคนพิเศษสำหรับเขา

เพระาเขารักเธอ เขาจึงรักทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเธอ

ไม่นานมานี้ มีข่าวลือหน้าหูไปทั่วเกี่ยวกับเรื่องของ ทังกรุ๊ป เหล่าพนักงานต่างพูดคุยกันว่าใครจะได้ขึ้นเป็นประธานบริษัทคนใหม่ของ ทัง กรุ๊ป

บ้างก็ว่า กู โรลโรล น่าจะได้ขึ้นเป็นประธานบริษัทคนใหม่ เพราะเธอถือมีหุ้นส่วนในมือมากที่สุด

บางก็ว่า ทัง โรลชูว แอบกว้านซื้อหุ้นจากผู้ถือหุ้นคนอื่น ๆ อย่างเงียบ ๆ และพยายามที่จะกลับเข้ามายิ่งใหญ่อีกครั้งในการประชุมผู้ถือหุ้น

แต่พนักงานส่วนใหญ่ก็เทใจให้กับ ทัง โรลชูว ให้ขึ้นเป็นทายาทของตระกูลทังคนต่อไป

เมื่อครั้งท่านประธานคนก่อนล้มป่วยลงจนต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะหัวใจล้มเหลว ภรรยาของเขาและ กู โรลโรล ก็รีบเข้ามาแทรกแซงกิจการอย่างออกนอกหน้าทันที พวกเขาอยากจะครอบครอง ทัง กรุ๊ป จนตัวสั่น!

ความพยามที่จะแอบหุบกิจการของพวกเขานั้นเป็นความลับที่รู้กันทั่ว

ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่พนักงานส่วนใหญ่เลือกที่จะยืนอยู่ข้าง ทัง โรลชูว พวกเขารอวันที่จะได้เห็น คนที่มาจากตระกูลทังตัวจริงกลับขึ้นมารับตำแหน่งผู้บริหารคนต่อไป ในการประชุมผู้ถือหุ้น

พวกเขาต่างคาดหวังจึงทำให้ ทัง โรลชูว รู้สึกอึดอัดใจ

ก่อนหน้านี้ที่มีเรื่องบาดแผลที่เกิดบนใบหน้าของ กู โรลโรล การประชุมผู้ถือหุ้นจึงถูกเลื่อนออกไป แต่เมื่อเธอได้รับการรักษาจนหายดี เธอก็รีบเสนอให้มีการจัดการประชุมผู้ถือหุ้นทันที

ถึงแม้ว่า ชินจิน และคนอื่น ๆ ได้ลงมือจัดการเรื่องนี้แล้ว ทัง โรลชูว ก็ยังรู้สึกกังวลว่ามันอาจจะสายเกินไปหรือเปล่า การเตรียมการของพวกเขาอาจจะไม่ดีพอ และอาจจะทำให้พวกเขาพ่ายแพ้ในการต่อสู้ครั้งนี้ ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ทัง กรุ๊ป ก็จะตกไปอยู่ในมือของ เซา เสี่ยวหวัน และลูกสาวของเธอ

แต่ ทัง โรลชูว ต้องการการสนับสนุนจากเขา ดังนั้น

“คุณปู่เฉินคะ คุณรู้จักกับพ่อของฉันมามากกว่า 10 ปี และความสัมพันธ์ของพวกคุณก็ดีมาตลอด คุณเองก็เอ็นดูฉันเมื่อครั้งที่ฉันยังเด็ก นี่เป็นปัญหาใหญ่ที่สุดเท่าที่ ทัง กรุ๊ป เคยเผชิญมา ฉันต้องการการสนับสนุนจากคุณจริงๆนะคะ”

ทัง โรลชูว ยืนอยู่ด้านนอก และพูดกับเขาผ่านประตูเข้าไป

เป็นเวลาพักใหญ่ ที่ไม่มีเสียงอะไรจากด้านในเลย ทัง โรลชูว หันกลับไปมอง ลู เซียวเหยา ที่อยู่ข้างเธอ ม้วนริมฝีปากปาก เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง “ดูท่าผู้อาวุโสเฉินจะไม่ช่วยฉันแล้ว”

“พี่สะใภ้ใน เมื่อเขาไม่เต็มใจที่จะช่วย เราก็ไม่ควรเสียเวลาที่นี่ กลับกันเถอะแล้วค่อยคิดหาวิธีอื่น”

ทัง โรลชูว ทำปากยื่นก่อนจะถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เราคงทำได้แค่นี้สินะ ไปกันเถอะ”

เมื่อพวกเขาจะไปประตูได้ถูกเปิดขึ้น ชายวัยกลางคนยื่นหัวออกมาด้านนอกเพื่อสำรวจไปรอบ ๆ เมื่อเขาพบว่าไม่มีใครอยู่แล้วจึงปิดประตูลงอีกครั้ง