คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 392

ทัง โรลชูว เปิดดูเอกสารรายงานผลประกอบการกำไรในช่วงปีที่ผ่านมาของ ทัง กรุ๊ป ด้วยท่าทีขึงขัง จริงจัง

บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ มีหัวข้อเอกสารพิมพ์ด้วยตัวใหญ่หนาว่า

“การเพิ่มโอกาสในการพัฒนา ทัง กรุ๊ป ในอีก 10 ปีข้างหน้า”

หากเธอต้องการให้เราผู้ถือหุ้นสนับสนุนเธอ เธอต้องทำอะไรซักอย่างนั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอจึงต้องนั่งเขียนรายงานโอกาสในการก้าวหน้าของบริษัท

แต่เธอก็ไม่ได้มีความสามารถในการบริหารบริษัทมากนัก และตัวเลขรายงานผลประกอบการนี้ก็ทำให้เธอปวดหัว

เมื่อ ลู ชินจิน กลับมาถึงบ้าน ป้าวูบอกเขาว่า ภรรยาของเขาขึ้นไปข้างบนทันทีเมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน และห้ามไม่ให้ใครไปรบกวน

แต่ตอนนี้เป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว ป้าวูลังเลที่จะขึ้นไปเรียกเธอลงมาทานข้าว

“ผมจะไปตามเธอเอง” ลู ชินจิน ยิ้มให้ป้าวู ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป

เธอคงจะกังวลเรื่องการประชุมบอร์ดบริหารผู้ถือหุ้นของ ทัง กรุ๊ป ที่จะมีขึ้นในอีก 3 วันหลังนี้แน่ ๆ เซียวเหยา เล่าให้เขาฟังทุกอย่างแล้ว และเขายังบอกอีกว่าเธอจะรับมือเรื่องนี้เอง

ริมฝีปากของ ลู ชินจิน หยักขึ้นเผยรอยยิ้มจาง ๆ เธอมักจะมีความมั่นใจในตัวเองอย่างนี้เสมอ แต่ทุกครั้งเธอก็โดนป้ายความผิดให้เสมอ เขาไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี

เขาผลักประตูห้องหนังสือให้เปิดออก และเจอเข้ากับเธอที่นั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะ

เดินเข้าไปหาเธอ เขาได้ยินเสียงเธอบ่นอะไรสักอย่าง

“อะไรคือ ผลการเปลี่ยนแปลงในค่ายุติธรรมกันละเนี่ย? แล้วทำไมเจ้ารายงานผลประกอบการนี่ต้องซับซ้อนขนาดนี้ด้วย?”

เธอไม่ได้รู้ตัวด้วยซ้ำว่าใครบางคนได้เดินเข้าห้องมา ด้วยความที่เธอกำลังจดจ่ออยู่กับกองรายงานในมือของเธอ

ลู ชินจิน อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เขาเคาะลงที่โต๊ะเบา ๆ

เมื่อได้ยินเสียงนั้น เธอเงยหน้าขึ้นและดวงตาของเธอก็เปล่งประกายขึ้นมาทันทีเมื่อเธอเห็นเขา

“ชินจิน คุณกลับมาแล้ว”

ทัง โรลชูว ม้วนปากขึ้นด้วยความหงุดหงิดจากการที่โดนเขาล้อ

แม้จะเห็นว่าเธอหงุดหงิด ลู ชินจิน ก็พยักหน้ารับด้วยท่าทีเมินเฉย “ใช่ผมพูดเช่นนั้น แต่มันก็มีบางสิ่งที่คุณเองไม่สามารถทำได้ดีเช่นกัน”

“คุณพูดถูกแล้ว” ทัง โรลชูว ห่อไหล่ลงอย่างยอมแพ้ มันเป็นเรื่องจริงที่แสนเจ็บปวดและเธอเองก็ไม่สามารถปฏิเสธมันได้

แค่รายงานผลประกอบการง่าย ๆ ก็ทำให้เธอแทบตายแล้ว เธอไม่อยากที่จะคิดถึงเรื่องที่เหลือเลย

การประชุมบอร์ดผู้บริหารจะมีขึ้นในอีก 3 วันข้างหน้า และอนาคตของเธอก็ดูมืดมัวเหลือเกิน

แต่ไม่ว่าจะยังไง…

บางสิ่งผุดขึ้นมาในใจเธอ ใบหน้าสวยแต่เศร้ามองเปล่งประกายขึ้นมา เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดขึ้น “แต่ฉันก็มีคุณนี่ ใช่ไหม?

“โอ้ งั้นเหรอ?” ลู ชินจิน เลิกคิ้วขึ้นอีกครั้ง “คุณหมายความว่าคุณอยากให้ผมช่วยงั้นเหรอ?”