คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 471

เซา เสี่ยวหวัน เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลเมื่อคืนนี้ แต่เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านและเพิ่งจะล้มตัวลงนอนก็ต้องถูกปลุกขึ้นมาเพราะฝันร้าย

ในฝัน ใบหน้าของ ทัง ซอง ซีดและเต็มไปด้วยเลือด เขาจ้องหน้าที่ด้วยแววตามืดมน และถามเธอว่าทำไมต้องทำร้ายเขา

เธอร้องไห้คร่ำครวญขอร้องให้เขาให้อภัยเธอ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำร้ายเขา

“ผมอยากให้คุณมาอยู่กับผม” ทัง ซอง ยิ้มอย่างน่าสะอิดสะเอียนก่อนจะพุ่งตัวมาหาเธอ

เธออยากจะวิ่งหนีแต่ขาของเธอราวกับหยั่งรากลึกลงที่พื้น เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้

เธอทำได้เพียงยืนมองเขาบีบคอเธอด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ “เซา เสี่ยวหวัน ไปลงนรกซะ?”

เธอเริ่มหายใจติดขัด และเมื่อเธอคิดว่าเธอกำลังจะตาย เธอก็ตื่นขึ้นมาเสียก่อน

เมื่อตื่นขึ้นมาเธอก็ตระหนักได้ว่าเธอกำลังบีบคอตัวเอง เธอรีบปล่อยมือออกและลุกขึ้นนั่ง

ความฝันนั้นช่างเหมือนจริงและน่าพิศวง

เธอลูบไล้ลำคอของเธอเบา ๆ ด้วยความกลัว เธอยังคงรู้สึกราวกับว่าเธอยังโดนบีบคออยู่

ด้วยความกลัวเธอจึงไม่กล้านอนต่อ

ความคิดที่จะฆ่า ทัง ซอง ไม่ได้มีการเตรียมการมาก่อน เธอตัดสินใจลงมือทำเมื่อได้ยินว่า ทัง โรลชูว บอกว่าเธอปรารถนาที่จะส่ง ทัง ซอง ไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ

เธอยังคงลังเลใจจนกระทั่งเหตุการณ์ที่ลุงโจวตกบันได

ในเมื่อเธอฆ่าคนนึงได้ ฆ่าอีกคนก็คงไม่ยากนัก

“ทัง โรลชูว เธอพูดอะไรของเธอ? ทำไมฉันจะต้องฝันร้าย?”

“คุณรู้ไหมว่าคุณทำอะไรลงไป?” ทัง โรลชูว จ้องเขม็งที่เธออย่างเย็นช้า ด้วยสายตาที่แทบจะทะลุทะลวงไปถึงหัวใจของเธอ

เซา เสี่ยวหวัน หันหลังกลับในทันทีและบังคับตัวเองให้เดินข้ามผ่านไปด้วยท่าทีนิ่งสงบและนั่งลงที่โซฟาด้านหลังเธอ

เธอเอียงคอไปมองทางคนทั้งคู่ด้านหลังและพูดออกมาอย่างหัวร่อต่อกระซิก “ทัง โรลชูว นี่เธอมาที่นี่วันนี้เพื่อพูดเรื่องไร้สาระนี่อย่างนั้นเหรอ? ถ้าเช่นนั้นก็กรุณากลับบ้านไปเถอะนะ”

“กลับบ้านงั้นเหรอ?” ทัง โรลชูว หัวเราะเยาะขณะที่เดินตรงหน้าเธอ ก้มลงจ้องหน้าเธอด้วยสายตาพิฆาต “เซา เสี่ยวหวัน นี่คือบ้านของฉัน เธอกล้าดียังไงมาบอกให้ฉันกลับบ้าน?”

“เพราะว่าฉันเป็นเจ้าของบ้านนี้ และเธอ…” เซา เสี่ยวหวัน กอดอก เอนตัวไปพิงที่โซฟา มองขึ้นมาจ้องเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน “ลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกไป นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอจะมาหรือไปได้อย่างที่เธอต้องการ”

ราวกับได้ยินเรื่องขำขัน ทัง โรลชูว ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา รอยเหยาะเย้ยฉายอยู่บนใบหน้าของเธอ “คุณกล้าดียังไงมาเหมาว่าบ้านของฉันเป็นของคุณเองอย่างหน้าด้าน ๆ อย่างนี้?”