คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 472

จากนั้นเธอจึงหันไปมองรอบ ๆ บ้าน “ทุกซอกทุกมุมในบ้านหลังนี้ก็แม่ของฉันเป็นคนออกแบบไว้ อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติพอที่จะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้งั้นเหรอ?”

เป็นเวลาหลายปีที่คฤหาสน์หลังนี้ยังคงมีร่องรอยของผู้หญิงคนนั้น ทุกครั้งที่ เซา เสี่ยวหวัน ขอปรับปรุงบ้าน ทัง ซอง มักจะปฏิเสธเธอ และให้เหตุผลว่าแม่ของ ทัง โรลชูว เป็นคนออกแบบบ้านหลังนี้เขาก็ควรที่จะอนุรักษ์มันไว้ เพื่อ ทัง โรลชูว

“เพื่อ ทัง โรลชูว อย่างนั้นเหรอ?” ริมฝีปากของ เซา เสี่ยวหวัน กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ ทัง ซอง ทำเพื่อตัวเองชัด ๆ ดูก็รู้ว่าเขาทำเพื่อตัวเอง เพื่อที่เขาจะได้ไม่ลืมเมียที่ตายไปแล้วของเขา

เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ความไม่ลงรอยระหว่างเธอและ ทัง ซอง เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างฉุดไม่อยู่และท้ายที่สุดมันก็ระเบิดออกมา ในที่สุดเธอก็เองก็ปลดปล่อยความเคียดแค้นของออกมาด้วยการฆ่าสามีของเธอ

เธอเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะจ้องไปที่ ทัง โรลชูว ด้วยสายตาเกลียดชัง “แล้วยังไงล่ะ? เดี๋ยวฉันก็จะทำลายทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเอง ทุกอย่าง”

“คุณกล้าอย่างนั้นเหรอ?” ทัง โรลชูว รู้สึกกลัวไปกับคำพูดของเธอ คฤหาสน์หลังนี้เต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างเธอและแม่ หลังจากที่แม่ของเธอตายไป คฤหาสน์นี้ก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงระหว่างเธอและแม่

“ทำไมจะไม่กล้าล่ะ?” เซา เสี่ยวหวัน ยิ้มเหยาะ ก่อนจะหันหลังกลับไปที่กำแพงที่เต็มไปด้วยภาพวาด “เธอไม่สังเกตเหรอว่าภาพวาดของเเม่เธอหายไป? ใช่แล้วล่ะ ฉันทิ้งมันไปแล้ว”

คำพูดของเธอทำให้ ทัง โรลชูว เสียวสันหลังวูบขึ้นมา เธอตัวแข็งทื่อ

“ทำไมคุณถึงทิ้งภาพวาดของแม่ฉัน?” เธอร้องถาม จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าหยิ่งผยองของ เซา เสี่ยวหวัน พร้อมกับกัดฟันของเธอ

“เพื่ออะไร?” เซา เสี่ยวหวัน ลุกขึ้นยืนกอดอก เชิดคางขึ้นอย่างยิ่งยโส “ทัง โรลชูว ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของคฤหาสน์ทังแล้ว ฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ฉันอยากจะทำ ในฐานะลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้วเธอไม่มีสิทธิที่จะมาพูดอะไรทั้งสิ้น”

‘เพี๊ยะ!’ ทัง โรลชูว ตบหน้าเธอด้วยความโกรธจัด

เซา เสี่ยวหวัน กุมแก้มของเธอด้วยความตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ “แกกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!”

ทัง โรลชูว โกรธจัดจนยิ้มออกมา “ทำไมล่ะ?”

“แก…” รู้สึกโดนดูถูกเป็นอย่างมาก เซา เสี่ยวหวัน โกรธขึ้นมาก่อนจะพยายามตบ ทัง โรลชูว กลับ

ในเวลาเดียวกัน ก็มีอีกมือยื่นออกมาบีบแขนเธอไว้ ตามมาด้วยเสียงเย็น “ถ้าคุณกล้าแตะต้องเธอ ผมจะทำให้คุณต้องเจ็บและทนทุกข์ทรมาน”

ทัง โรลชูว จ้องไปที่ ลู เซียวเหยา ที่เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะตวาดเธอ “คุณทิ้งภาพนั่นที่ไหน? บอกผมมานะไม่งั้นผมจะหักข้อมือคุณซะ”

ในขณะที่พูดเขาก็เพิ่มแรงบีบขึ้นอีก

เซา เสี่ยวหวัน ตอบกลับอย่างลังเล “ฉันเก็บมันไว้ที่ห้องเก็บของ”

“โชคดีของคุณนะ!” ลู เซียวเหยา ปล่อยเธอไปเมื่อได้คำตอบ เขาเช็ดมือของเขากับเสื้อราวกับเพิ่งจับสิ่งสกปรกมา

เซา เสี่ยวหวัน ทิ้งตัวลงบนโซฟา ครวญครางพร้อมกับลูบข้อมือที่โดนบีบของเธอเบา ๆ

“รูปภาพของแม่ฉันยังอยู่”

ทัง โรลชูว ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอรู้สึกใจเย็นขึ้น