ซอง อันยีขอความช่วยเหลือจาก เซิน โมเฟย เพื่อที่เธอจะได้ไปเยี่ยมพ่อแม่ของเธออีกครั้ง
แต่เธอไม่คิดว่าจะได้พบกับ เซียง เจิ้งที่นี่
เธอเข้าไปในนั้นโดยมีผู้นำทางนำเธอไป ขณะที่เขากำลังเดินสวนออกมา
เมื่อเธอเห็นเขาอีกครั้ง ตอนแรกเธอหยุดและจ้องมาที่เขาอย่างเฉยเมย ขณะที่เขาเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ
“พี่เซียง เจิ้ง” เธอเรียกเบา ๆ ขณะที่เขาเดินผ่านเธอไป
ฝีเท้าของเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาไม่หยุด เขาเดินต่อไปแทน
เธอหันกลับมามองร่างสูงโปร่งของเขาด้วยแววตาเศร้าสร้อย
เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นพี่ชายของชิงยู แต่ทำไมเขาถึงไม่ตอบเธอ
อย่างนั้นก็เถอะ...
เธอมองไปที่ห้องเยี่ยม เขามาเยี่ยมพ่อแม่เธอเหรอ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็เร่งฝีเท้าและเดินไปที่ห้องผู้มาเยี่ยมทันที
สิ่งแรกที่พ่อเธอพูดกับเธอคือ "ชิงยูเพิ่งมาพบพ่อ"
สิ่งที่เธอคิดไว้กลายเป็นความจริง เธอรับไม่ได้
เธอหัวเราะเสียงต่ำ “พ่อคะ เขามาเยี่ยมพ่อจริงเหรอ?”
คุณพ่อเธอคิดว่าเธอไม่เชื่อเขา เขาจึงรีบพูดต่อ "ใช่ เขาเพิ่งออกไป"
จากนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ไม่ เขาเพิ่งไป เธอสองคนน่าจะได้เจอกัน”
พวกเขาได้เจอกัน แต่เขาเพียงไม่สนใจเธอ เขาไม่ใช่พี่ชายคนเดิมของชิงยู ที่เคยคลั่งไคล้เธออีกต่อไป
เธอหายใจเข้าลึกๆ “พ่อคะ หนูไม่เจอเขา เขาคงเดินไปทางอื่น”
"น่าเสียดายจัง" คุณนายซองรู้สึกเสียใจเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ “เธอสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่นานคงจะได้เจอกันอีก”
"ใช่ค่ะเพราะว่าเดี๋ยวเราคงจะได้เจอกันอีก" ซอง อันยี ไม่ต้องการพูดถึง หลัว ชิงยูกับพ่อของเธออีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนเรื่อง “พ่อคะ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง?”
เมื่อเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ จมูกของเธอก็รู้สึกเสียวซ่านไม่หยุด น้ำตาแทบไหลออกมาจากตาของเธอ
เธอหลับตาและสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนหันหลังกลับ ดวงตาที่ค่อนข้างเย็นชาของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาและคุ้นเคยของเขา เธอขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม “คุณเซียง ฉันไม่คิดว่าคุณรู้จักฉันดีพอที่จะเรียกฉันด้วยชื่อจริงของฉัน”
เซียง เจิ้งจ้องมองที่เธอ รอยยิ้มจาง ๆ ลอยอยู่ในดวงตาของเขา เขายังคงปากแข็งเหมือนเมื่อก่อน
เซียง เจิ้งดึงมือของเขาและกลับไปในกระเป๋าของเขา เขายิ้มบาง ๆ “เป็นเรื่องจริงสินะ ที่เธอไม่ค่อยรู้จัก เซียง เจิ้ง จริง ๆ แต่เธอต้องรู้จัก หลัว ชิงยูค่อนข้างดี”
ซอง อันยีขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาปฏิเสธมาตลอดว่าเขาคือ หลัว ชิงยู ทำไมเขาถึงพูดถึง หลัว ชิงยูขึ้นมาตอนนี้? เขาหมายถึงอะไรตอนนี้?
เมื่อสังเกตว่าเธอกำลังสงสัยอยู่ เซียง เจิ้งเลิกคิ้วขึ้น “อันยี เธอจะเชื่อฉันไหม ถ้าฉันบอกว่าฉันกำลังมีปัญหา”
ซอง อันยีจ้องมองอย่างสงบที่เขา “บอกมาสิว่าคุณมีปัญหาอะไร?”
เซียง เจิ้งยิ้มขอโทษ “ฉันขอโทษอันยี ฉันไม่สามารถบอกเธอได้”
ซอง อันยีเริ่มต้นแล้วหัวเราะเบา ๆ หรี่ตาเล็กน้อย “ฉันจะเชื่อคุณได้อย่างไร ถ้าคุณไม่บอกฉันถึงปัญหาของคุณ”
“เมื่อถึงเวลาแล้วฉันจะบอกเธอเอง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม