“เพราะผมทนเห็นคุณนั่งเหงาคนเดียวไม่ได้”
ประโยคนั่นทำให้เธอชะงัก แล้วหันไปมองหน้าเขาทันที
รอยยิ้มหวานกับแววตาอ่อนโยนยังคงอยู่บนใบหน้าหล่อ
ไม่นานเสี่ยวเซียวก็กระพริบตาหันหน้ากลับมาทางเดิม พร้อมแค่นยิ้ม “ชู หยวนถ้าพูดแบบนั้น เดี๋ยวฉันก็เข้าใจผิดว่าคุณชอบฉันหรอก”
“แต่ก็เป็นการเข้าใจผิดที่สวยงามนะ จริงไหม?” ร่างสูงยิ้มอย่างมีความหมาย พร้อมดวงตาเรียวสีน้ำตาลอ่อนที่วาววับ
“ก็สวยงามจริง ๆ” เสี่ยวเซียวกัดริมฝีปาก “แต่ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”
พลันแสงที่สะท้อนในตาของชายหนุ่มก็วูบไหวไปนิด ทว่า ชู หยวนยังคงยิ้มและเอ่ยเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง “ไม่เป็นไร ผมแค่ชอบคุณ นั่นเพียงพอแล้ว”
ร่างบางเลิกคิ้วมอง แล้วเอนร่างถอนหลังไปนิด “ชู หยวนนี่คุณล้อเล่นหรือจริงจังอยู่กันแน่?”
อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ถามกลับ “แล้วคุณคิดว่ายังไง?”
“คุณแค่ล้อเล่น” เสี่ยวเซียวตอบทันควันโดยไม่ต้องคิด “แล้วก็นะ ฉันเป็นแฟนเซียวเหยา คุณจะมาชอบแฟนเพื่อนได้ยังไงกัน?”
ได้ยินแบบนั้น ชายหนุ่มก็ก้มหน้าหัวเราะหึ “ผมช้าไปสินะ”
แต่ว่าเสียงของเขาเบาเกินไป จน หยิง เสี่ยวเซียวต้องถามซ้ำ “คุณพูดว่าอะไรนะ? เมื่อกี้ฉันฟังไม่ทัน”
แค่เสี้ยววินาที ชู หยวนก็เงยหน้าขึ้นยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอก”
พอบอกแบบนั้น เสี่ยวเซียวก็ไม่ถามต่อ และไม่ได้ใส่ใจอะไรอีก
ขาเรียวลุกขึ้นก้าวไปยังบาร์เครื่องดื่ม เพื่อหยิบไวน์ขวดใหม่มาเปิดริน
เมื่อเดินกลับมานั่งตรงหน้าร่างสูงอีกครั้ง มือบางก็แกว่งขวดไปมาเชิงชวนดื่ม “สนใจดื่มด้วยกันไหม?”
คิ้วหนาเลิกขึ้น ก่อนตอบ “เป็นเกียรติของผมเลยนะเนี่ย”
…
“เซียวเหยามันหึงเหรอวะ?” เซิน มูขมวดคิ้ว ก่อนที่นัยน์ตาสงสัยจะเปลี่ยนเป็นแวววับราวเจอเริ่องสนุกเข้าให้เสียอย่างนั้น
…
ชู หยวน เป็นคนมีอารมณ์ขัน ไม่แปลกที่เขาจะทำให้เสี่ยวเซียวหัวเราะได้
พอฟังที่อีกฝ่ายกำลังโม้ พร้อมจิบไวน์ไปด้วยช่างเป็นบรรยากาศที่ผ่อนคลาย
อย่างน้อยก็ทำให้เธอหยุดนึกถึงคนน่าหงุดหงิดคนนั้นได้ คนอย่าง ลู เซียวเหยา
ร่างเล็กจิบไวน์ไปด้วยพร้อมฟังเสียงทุ้มเล่าเรื่องราวไปขันไปเพลิน ๆ ทว่าพอเงยหน้าจากแก้วไวน์ขึ้นมาอีกครั้ง ร่างทั้งร่างกลับต้องแข็งทื่อไปทันที
ส่วน ชู หยวนที่คอยจ้องมองปฏิกริยาของหญิงสาวตลอดก็รับรู้ได้ถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ
เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเซียวเอาแต่จ้องเขม็งไปทางด้านหลังของเขา ชายหนุ่มก็หันกลับไปมองบ้าง ก่อนจะเห็น ลู เซียวเหยาเดินเข้ามาทางเขาทั้งคู่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม