วันต่อมา กว่าโรลชูวจะตื่นก็เกือบเที่ยงวันแล้ว
เสียงหัวเราะสนุกสนานดังขึ้นมาจากชั้นล่างจนต้องขมวดคิ้วสงสัย
ขาเรียวสาวเท้าเดินตามเสียงหัวเราะไปยังหน้าประตูห้องครัว
ซึ่งภายในห้องนั้นปรากฏร่างของป้าวู และหมิง เสี่ยวเซียว ที่กำลังพูดคุยกันอย่างอรรถรส
พอเด็กสาวสังเกตเห็นเธอที่ยืนอยู่ ก็หยุดคุยแล้วหันมาทักทายกันด้วยรอยยิ้มกว้างทันที “พี่สะใภ้”
เสียงเรียกนั้นทำให้ป้าแม่บ้านเองก็หันมามองเช่นกัน ป้าวูยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นใบหน้าสวยที่คุ้นเคย “คุณผู้หญิง ตื่นแล้วเหรอคะ? คุณหิวหรือเปล่า?”
โรลชูวเดินเข้าไปคนทั้งคู่พร้อมส่วยหน้าน้อย ๆ “ยังค่ะ ฉันยังไม่หิวเลย”
ตอบพลางเบนสายตาไปยังเกี๊ยวสีสวยนุ่มที่ถูกจัดปั้นไว้อยู่บนถาดตรงเค้าเตอร์ครัว ก่อนจะเลิกคิ้วถามอย่างประหลาดใจ “เราจะได้ทานเกี๊ยวเป็นมื้อเที่ยงใช่ไหมคะ?”
“ใช่แล้วค่ะ” คุณป้าพยักหน้าอมยิ้ม “เสี่ยวเซียวอยากทำเกี๊ยวให้นายน้อยน่ะค่ะ เราเลยทำเผื่อให้ทุกคนได้ทานไปด้วยเลย”
โรลชูวพยักหน้าเข้าใจ แล้วหันไปยิ้มให้เสี่ยวเซียว “เสี่ยวเซียว เธอเป็นแขกของเรา ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ”
เด็กสาวส่ายหัว “ฉันอยากทำเองค่ะ พี่ชินจินชอบกินเกี๊ยวกุ้งที่ฉันทำที่สุด เพราะอย่างนั้นฉันมีความสุขที่ได้ทำค่ะ”
‘เขาชอบเกี๊ยวกุ้งที่เธอทำที่สุดเหรอ?’ ใบหน้าสวยเลิกคิ้วนิด ๆ พลางยิ้มขำ ทว่าไม่ได้พูดอะไร
ไม่นาน ร่างสูงที่ใจถามหาก็เดินลงมาจากชั้นบน ร่างบางหมุนตัวเดินออกจากห้องครัวไปหาอีกคนทันที พลันรอยยิ้มกว้างก็ผุดขึ้นบนใบหน้า
เสียงหวานเรียก “ชินจิน” เมื่อเดินเข้าไปใกล้
ชายหนุ่มหยุดยืนตรงหน้าแฟนสาว ก่อนจะใช้สายตาอ่อนโยนกวาดมองไปทั่วใบหน้าเนียน มุมปากของเขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ยังเหนื่อยอยู่หรือเปล่า?”
พอได้ยินคำพูดนั้น ภาพค่ำคืนอันแสนจะโรแมนติกของทั้งคู่ก็ฉายวาวเข้ามาในหัวของโรลชูว ใบหูของเธออุ่นร้อน แก้มทั้งสองแดงแจ๋อย่างเขินอาย
เธอพูดพร้อมสายตาคาดหวัง
“เหรอ?” คิ้วหนาเลิกขึ้น พลางเอ่ยเสียงเรียบ “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของป้าวูเถอะ เธอไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นก็ได้”
รอยยิ้มของ หมิง เสี่ยวเซียวชะงักค้างราวถูกแช่แข็ง แต่เด็กสาวก็รีบปรับอารมณ์ให้กลับมาปกติ เธอปกปิดสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังของตัวเองไว้ หลังจากนั้นก็ทำทีเอ่ยตัดพ้อ “พี่ชินจิน พี่ให้เกียรติฉันหน่อยเถอะ ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะได้ทานเกี๊ยวที่ฉันทำเองกับมือแบบนี้”
เมื่อเห็นท่าทีงอนง้อของเด็กสาว โรลชูวก็อดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมา พลางอธิบายคำพูดของชินจินให้คนเป็นน้องเข้าใจ
“เสี่ยวเซียว พี่ชินจินของเธอแค่อยากจะบอกว่า ขอบคุณสำหรับความตั้งใจที่ทุ่มเทให้เขา แต่เธอไม่จำเป็นต้องลงมือทำเองหมดขนาดนี้ก็ได้”
“พี่สะใภ้ พี่จะบอกว่า…พี่ชินจินเป็นคนบังคับให้ฉันต้องเหนื่อยเปล่า ๆ ใช่ไหมคะ?” เด็กนั่นถามพร้อมจ้องเขม็งมาที่เธอ
“…อาจจะ” โรลชูวเลิกลักเล็กน้อย
อันที่จริงเธอไม่ได้หมายความอย่างนั้น ทว่าดูเหมืองเสี่ยวเซียวจะเข้าใจผิดเสียแล้ว แต่เธอแค่คิดว่า หากตนอธิบายตรงตัวกว่านี้ ใจของหมิง เสี่ยวเซียว คงได้แตกสลายอีกรอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม