คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 667

อันที่จริง ทัง โรลชูวไม่ได้เมามาก หลังจากดื่มน้ำผึ้งที่ ลู ชินจินชงให้เธอแล้ว เธอก็มีสติขึ้น

เธอมองดูรอบ ๆ ห้องของเธอ และเห็นเพียงว่ามีแสงเพียงโคมไฟดวงเดียวที่ส่องอยู่บนผนัง แม้จะมืดมิด แต่เธอก็ยังบอกได้ว่าห้องนี้ตกแต่งอย่างหรูหราในสไตล์อเมริกัน

เธอตกใจกับเสียงน้ำไหลและหันไปทางนั้น

ห้องน้ำกั้นด้วยกระจกโปร่งแสง แม้ว่าห้องจะสว่างไสว แต่แสงจากในห้องน้ำทำให้เธอมองเห็นร่างสูงและเรียวของชินจิน ได้อย่างชัดเจนผ่านกระจกใส

แม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันมานานแล้วและสนิทสนมกันมาก แต่เธอก็ละสายตาจากเขาและเดินไปที่หน้าต่างสไตลฝรั่งเศส

เธอมองเห็นครึ่งหนึ่งของเมืองจิงผ่านหน้าต่างสไตลฝรั่งเศสเหล่านั้น แสงไฟมากมายที่ส่องมาที่เมืองนั้นสวยงามในตอนกลางคืน แสดงให้เห็นถึงธรรมชาติที่หรูหราของเมืองจิง

เธอยกมือขึ้นวางเบา ๆ ลงบนกระจกที่เย็นเฉียบ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข

นี่คือ ที่ที่ชินจินเติบโตขึ้นมา

ความรู้สึกลึก ๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองด้วยกว่าเขาเล็กน้อย

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอปลอบใจตัวเอง “เอาล่ะ เมืองปักกิ่ง ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ แม้ว่าจะไม่ได้พัฒนาเท่าเมืองจิง แต่ก็ยังเป็นหนึ่งในเมืองที่พัฒนาแล้วในประเทศ ที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้ ชินจินก็อาศัยอยู่ที่นั่น

"เราอาศัยอยู่ที่นั่นด้วยกัน"

หลังจากปลอบใจตัวเองแล้ว เธออดที่จะเยาะเย้ยตัวเองไม่ได้ เธอสามารถที่จะห้ามตัวเองไม่ให้คิดว่าด้อยกว่าได้ยังไง?

เมื่อคิดไม่ออก เธอไม่รู้ว่าเสียงน้ำจากห้องน้ำได้หยุดลงแล้ว ลู ชินจินเดินออกจากห้องน้ำ และมองดูร่างเพรียวข้างหน้าต่างฝรั่งเศส ด้วยสายตาที่เป็นกังวล เขารีบเดินไป

"คุณกำลังมองหาอะไรอยู่เหรอครับ?" เขาเอียงศีรษะมองเธอด้วยดวงตาที่อ่อนโยน ขณะที่ยืนอยู่ข้างเธอ

ทัง โรลชูวตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้เขา "วิวกลางคืน"

ลู ชินจินขมวดคิ้ว ขณะที่เขาละสายตาจากหน้าต่างฝรั่งเศส แสงไฟส่องประกายอยู่ข้างนอก เขายิ้มแล้วถามว่า “สวยไหมครับ?”

นอกหน้าต่างฝรั่งเศส ค่ำคืนนั้นยังคงชวนให้หลงใหล

ภายในหน้าต่างบานนั้น พวกเขากอดกันแน่น ขณะที่ลิ้นของพวกเขาพันกันในห้องที่เต็มไปด้วยความใคร่

...

ซอง อันยีไม่แปลกใจที่เห็นซู เหวินจิง

วันนี้ เซิน โมเฟยกำลังเดินทางไปทำธุรกิจ ดังนั้น ซอง อันยีจึงกลับบ้านคนเดียว เธอเดินออกจากประตูบริษัทพร้อมกับเสี่ยวเซียว ยิ้มและพูดคุยกัน ก่อนที่เธอจะเหลือบมองซู เหวินจิง ซึ่งอยู่ไม่ไกล รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ค่อย ๆ หายไปเมื่อเธอหยุดเดิน

เสี่ยวเซียวขมวดคิ้วด้วยความสับสน “อันยี แกเป็นอะไรรึป่าว?”

ซอง อันยีไม่ตอบเธอ ขณะที่เธอจ้องคนข้างหน้าตามเธอ ตอนที่เธอมองไปข้างหน้า

เธอเห็นหญิงสาวในชุดเรียบ ๆ มองมา โดยมีชายร่างกำยำยืนอยู่ข้างหลังเธอ