คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 710

ถ้าเทียบกับพ่อเธอแล้ว พ่อของเขาแย่กว่าพ่อของเธอหลายเท่า

“งั้นก็ฝันไปเถอะ!” ลู เซียวเหยารู้สึกยังกับมีไฟลุกโชนในหัวใจของเขา เขาหวังว่าเขาจะสามารถกลับไปที่คฤหาสน์ลูเพื่อตัดความสัมพันธ์แบบพ่อลูก ของเขาที่เป็นอยู่

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของเขา เขาคงจะตัดความสัมพันธ์พ่อลูก และช่วยพี่ชายของเขาให้พ้นจากปัญหาทั้งหมดนี้

“พี่ครับ ผมต้องทำยังไงต่อไปดี ?” ลู เซียวเหยาถาม

"รอดูต่อไปก่อน" ลู ชินจินยังคงดูสงบนิ่งราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่เกี่ยวกับเขา

ไม่ใช่ว่าเขาเฉยเมย ตรงกันข้าม เขาพร้อมที่จะรับมือกับมันแล้ว

ดังนั้นพร้อมที่จะจัดการทุกอย่าง

ลู เซียวเหยาเม้มริมฝีปากและเอนหลังพิงเก้าอี้ "นั่นคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้"

เมื่อมองดูอาหารที่ป้าวูตั้งใจจัดเตรียมมา ทันใดนั้นพวกมันก็ดูเหมือนไร้รสชาติคงเป็นเพราะความกระหายของเขา

บรรยากาศเริ่มตึงขึ้นเล็กน้อย ทัง โรลชูวหันไปมอง ลู เซียวเหยา และ ลู ชินจิน คนหนึ่งกำลังโกรธ ในขณะที่อีกคนหนึ่งไม่แยแสอะไรเลย ปฏิกิริยาของพวกเขาตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เอาล่ะ อย่าให้เหตุการณ์พวกนี้มาส่งผลต่ออารมณ์ของพวกคุณ พวกคุณยังต้องกินข้าวอยู่ ไม่งั้นจะมีแรงรับมือได้ยังไง”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ลู เซียวเหยาก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรงและหยิบตะเกียบบนโต๊ะมาถือไว้ทันที “พี่พูดถูก เราต้องกินให้อิ่มถึงจะต่อสู้กับมารร้ายได้”

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบชามขึ้นมาแล้วตักข้าวสองสามคำเข้าปาก และกลืนกินทุกอย่างเหมือนคนหิวโหย

เมื่อมองดูคนข้างหน้า ทัง โรลชูวก็หัวเราะเขาและส่ายหัวออกมา อารมณ์ของเขาเปลี่ยนเร็วจริง ๆ

เธอหันไปมองและสังเกตว่า ลู ชินจินยังไม่แตะตะเกียบของเขา ดังนั้นเธอจึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เธอขยับไปมองหน้าของเขาใกล้ ๆ และวางตะเกียบที่ลงในชามของเขาและพูดเบา ๆ ว่า “กินอีกหน่อยสิ คุณผอมลงเยอะเลย”

ลู ชินจินหันไปมองเธอ มันทำให้เขายิ้มออกมาเล็กน้อย “ขอบคุณที่เป็นห่วงผมนะครับ ภรรยาที่รัก”

เธอตกใจแต่ไม่นานเธอก็ยิ้มออกมาและพูดเบา ๆ ว่า “พี่ พี่กลับมาแล้ว”

เซิน โมเฟยยิ้มกลับ "ใช่ ฉันกลับมาแล้ว"

จากนั้นเขาก็เดินไปหาเธอและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เมื่อเหลือบมองไปที่ห้องของคุณปู่เซิน เขาก็ถามว่า “คุณปู่หลับแล้วเหรอ?”

ซู เหวินจิงตอบ "ใช่"

“เขาเพิ่งหลับไป ถ้าอยากเจอเขา ตอนนี้ยังเข้าไปได้”

เธอคิดว่าเขาจะเข้าไปเจอคุณปู่เซิน เธอจึงหลีกทางให้เขา “ไม่จำเป็น พี่ไม่อยากรบกวน” เซิน โมเฟย พูด จากนั้นเขาก็มอง ซู เหวินจิง “เหวินจิง เธอพอมีเวลาไหม เรามาคุยกันหน่อยสิ”

"คะ?" ดวงตาของ ซู เหวินจิง เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

เธอฟังอะไรผิดไปรึเปล่า? เขาอยากคุยกับเธองั้นเหรอ