คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 711

ค่ำคืนในเมือง เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงต้นฤดูหนาวจึงมีอากาศหนาวเน็ยเล็กน้อย

ซู เหวินจิงเดินตาม เซิน โมเฟยขึ้นไปบนระเบียงบนชั้นสาม

เพราะว่าตอนนี้เธอใส่ชุดนอนที่ไม่ได้หนามาก จึงทำให้ทันทีที่เธอเดินออกมาจากคฤหาสน์อันอบอุ่น และเดินออกมาข้างนอกปะทะกับอุณภูมิหนาวเย็น ทำให้เธอมีอาการจามออกมา เนื่องจากอุณหภูมิลดลงอย่างกะทันหัน

เมื่อได้ยินเสียงจามของเธอ เซิน โมเฟยก็หันหลังกลับและเห็นเธอกำลังห่อตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหนาว

เมื่อเห็นว่าเธอใส่เพียงชุดนอนบาง ๆ เขาก็ถอดเสื้อแขนยาวคลุมไหล่ของเธอไว้

ความอ่อนโยนของเขาทำให้ ซู เหวินจิงรู้สึกตื้นตันใจ เธอมองเขาด้วยสายตาสดใส แต่ก็มีน้ำตาคลออยู่ในนั้น

เธอกำลังซึ้ง

เมื่อ เซิน โมเฟยหันมาเห็นสิ่งนี้ เขาก็กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด จึงรีบอธิบายออกไป “ฉันแค่กลัวว่าเธอจะไม่สบาย เดี๋ยวคุณปู่จะเป็นห่วงเธอ”

คำพูดของเขาเหมือนถังน้ำเย็นที่สาดมายังหัวใจของเธอ คำปฏิเสธของเขา ทำให้เธอยิ้มเยาะตัวเอง “อย่างนั้นเองเหรอ?”

เขาไม่ได้อ่อนโยนต่อเธอหรือเป็นห่วงเธอเลย เขาทำเพราะเขากลัวว่าคุณปู่จะเป็นกังวล

งั้นทำไมไม่ปล่อยให้เธอทนหนาวไปเลยล่ะ

แต่เธอก็เลือกที่จะถือเสื้อคลุมของเขาไว้แน่น เพราะมันยังเหลือความอบอุ่นจากเขาไว้

ราวกับว่าเขากำลังกอดเธออยู่

เธอจะกล้าถอดเสื้อคลุมออกได้ยังไง?

แม้จะไม่ใช่ความอ่อนโยนหรือความห่วงใย แล้วยังไง?

นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการจะพูด

ซู เหวินจิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอคิดว่าเขาจะอยากคุยกับเธอ แต่สุดท้ายบทสนทนาก็ไม่ไปไหนไกล เป็นแค่เรื่องคลุมถุงชน

เธอหายใจเข้าลึก ๆ "แน่นอน"

“คุณปู่ว่ายังไงบ้าง?” ก่อนที่เขาจะออกจากบ้านไป เธอบอกว่าเธอจะเกลี้ยกล่อมคุณปู่ให้ และเขาอยากรู้ว่าผลสรุปเป็นยังไง

คุณปู่จะคัดค้านหรือสนับสนุน?

“พี่สาม พี่ก็เข้าใจนิสัยของคุณปู่ดี พี่คิดว่าเขาจะว่ายังไงล่ะ?” ซู เหวินจิงหันไปมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

เซิน โมเฟยหันไปมองเธอ “เขายังยืนยันที่จะคัดค้านใช่ไหม?”