คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 712

ซู เหวินจิงหัวเราะเบา ๆ “คุณปู่เซินคิดว่าถ้าเขายกเลิกการจัดงานแต่งงานของเรา เขาจะรู้สึกผิดต่อคุณปู่ของฉัน และคงไม่กล้าไปเจอหน้าเขาแม้ว่าจะผ่านไปเป็นร้อยปี”

เซิน โมเฟยขมวดคิ้ว “คุณปู่นี่ดื้อจริง ๆ”

ซู เหวินจิงมองเขาและวางมือไว้บนราวบันได สายตาเธอมองไปยังวิวเมืองตอนกลางคืน และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “พี่สาม พี่ยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม? ตอนนั้นพ่อแม่ของฉันเพิ่งจากไปได้ไม่นาน ถึงแม้ว่าตอนนั้นฉันจะยังเด็ก ฉันก็ยังรู้ว่าฉันจะกลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่อีกต่อไป แต่ในตอนที่ฉันกำลังคิดว่าโลกทั้งใบของฉันคงสลายไป คุณปู่เซินก็มาพาฉันไปอยู่ที่คฤหาสน์เซิน ที่นั่นฉันได้เจอกับเด็กชายร่างสูง ตัวผอมบาง”

เธอหยุดพูดและหันไปมอง เซิน โมเฟยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก “เขายิ้มให้ฉัน รอยยิ้มของเขามันอ่อนโยนมาก และเขาก็พูดว่า 'ยินดีต้อนรับ น้องสาวคนเล็ก เรียกฉันว่าพี่สามได้นะ ฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเอง' ตั้งแต่นั้นมาเขาก็อยู่ในใจฉัน ฉันไม่เคยบอกใครให้รู้ ฉันรักเขา ฉันรักเขาจริง ๆ”

คำสารภาพของเธอทำให้ เซิน โมเฟยตกใจ เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความรักของเธอ มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เขาจึงเลือกที่จะหันหน้าไปอีกทาง

เขาไม่รู้ว่าการกระทำของเขาสร้างร่องรอยความเจ็บปวดในดวงตาของเธอมากแค่ไหน

เธอยิ้มอย่างขมขื่น “แต่น่าเสียดายที่เขาไม่รักฉัน เขารักคนอื่น”

เมื่อเธอพูดแบบนั้น ทุกอย่างก็เงียบไปอีกครั้ง

“ฉันขอโทษ เหวินจิง” ในเวลาต่อมา เซิน โมเฟยก็พูดขอโทษออกไป

ขอโทษ?

สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่คำขอโทษจากเขา แต่เป็นความรักของเขาต่างหาก

ซู เหวินจิงหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างเฉยเมย “พี่สาม พี่ไม่จำเป็นต้องขอโทษ มันเป็นความผิดของฉันเอง พี่ไม่ผิด”

เธอยิ้มและพูดว่า “พี่สาม พี่ไม่ต้องคิดมากนะ ฉันบอกไปแล้วว่าฉันยอมแพ้ ฉันจะช่วยพี่เกลี้ยกล่อมคุณปู่เอง จนกว่าเขาจะยอมรับคำขอของฉัน”

เมื่อเห็นเธอแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง และยืนยันที่จะช่วยเขา เซิน โมเฟยก็ใจอ่อนลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เขาเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ

“ขอบคุณนะเหวินจิง ถ้าเธอต้องการให้ฉันช่วยก็บอกนะ ถ้าฉันสามารถช่วยได้ก็จะช่วย” เขารีบพูด

“ไม่มีปัญหา” เซิน โมเฟย เห็นด้วยอย่างง่ายดาย “เธออย่างได้คนแบบไหนล่ะ”

“อืม...” ซู เหวินจิงคิด “คนเหมือนพี่ พี่”

“คนแบบฉัน?” เซิน โมเฟย เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจและพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียใจ “ถ้างั้นคงไม่มีคนแบบนั้นแล้ว เพราะไม่มีใครสู้ฉันได้หรอก”

ซู เหวินจิงหัวเราะออกมา “พี่ พี่ยังหลงตัวเองเหมือนเดิมเลย”

“ฉันจะพูดอะไรได้ ก็ดูฉันสิ ดูดีขนาดนี้จะไม่ให้หลงตัวเองได้ไง”

ซู เหวินจิงยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

ในเวลาเพียงครู่เดียว เธอรู้สึกว่าช่องว่างระหว่างพวกเขาหายไปราวกับว่าเธอได้ย้อนกลับไปในอดีต เขาเป็นพี่ที่แอบชอบเธอ และเธอก็เป็นน้องสาวคนเล็กที่แอบรักเขา