คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 740

หยิง เสี่ยวเซียวจ้องเธอด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราด ก่อนที่จะหันไปหาซองอันยี “อันยี อย่าไปฟังเธอ เธอกับโมเฟย มีลูกแล้วนะ แล้วไงล่ะ ถ้าเขาต้องทิ้งทุกอย่างจากตระกูลเซินของเขาเพื่อเธองั้นเหรอ? อย่าลืมว่าท่านประธานลูยังอยู่ใกล้ ๆ เขาจะปล่อยให้เธอกลายเป็นฝ่ายผิดได้ยังไง?”

ขณะที่เธอเอ่ยถึง “ประธานลู” มีประกายแสงในแววตาของซ่ง ชิงเฟย และเธอจ้องไปยังพวกเขาอย่างลึกซึ้ง

หยิง เสี่ยวเซียวกลัวว่า ซอง อันยีจะเชื่อฟังตระกูลเซินโดยไม่ไตร่ตรองให้มากพอและทำท่าทีส่งสายตาไปยัง ทัง โรลชูวในทันที “ชูวชูว ฉันพูดถูกไหม? เราทั้งคู่จะไม่ปล่อยให้อันยีต้องเป็นฝ่ายผิดใช่ไหม?”

ทัง โรลชูวยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อันยี เสี่ยวเซียวพูดถูกนะ ชินจินจะช่วยโมเฟยเอง อีกอย่างทำอย่างกับเธอไม่รู้ความสามารถของโมเฟย เลย เธอไม่เชื่อเขาแล้วงั้นเหรอ?”

ชินจินงั้นเหรอ? ซ่ง ชิงเฟยเลิกคิ้วขึ้น ขณะที่มองไปยัง ทัง โรลชูวอย่างสอดรู้สอดเห็น เธอเรียกชื่อลูกพี่ลูกน้อง ชินจินตรง ๆ ได้อย่างไร? เธอกับเขามีความสัมพันธ์อะไรกัน?

คำพูดของทัง โรลชูว ค่อย ๆ ทำให้ความคิดที่ว้าวุ่นของซอง อันยีสงบลง และเธอยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้เล็กน้อย “ชูวชูว ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจโมเฟย แต่ฉันไม่อยากให้เขาลำบากเพราะฉัน”

“แต่มันจะยุติธรรมกับเขางั้นเหรอถ้าเธอทิ้งเขาไป? เขาต่อสู้กับตระกูลเซิน เพื่อเธอแล้วมากขนาดเท่าที่ปู่ของเขาเองโมโหจนถึงจุดที่ต้องถูกส่งเข้าโรงพยาบาล ถ้าเขาทำทุกอย่างนั่นเพื่อเธอได้แล้ว เธอเต็มใจที่จะหักอกเข้างั้นเหรอ?”

ทัง โรลชูวมองไปที่เธอด้วยความโกรธและเจ็บปวดใจ เธอโง่มาที่ถูกโน้มน้าวโดยคนอื่นง่าย ๆ ได้อย่างไร?

ซอง อันยีเงียบก่อนที่จะพูดโทษตัวเองว่า “ชูวชูว ฉันมันเห็นแก่ตัวจริง ๆ”

ในความสัมพันธ์ของเธอและโมเฟย โมเฟยเป็นคนที่ทุ่มความพยายามทั้งหมดอยู่เสมอ และเธอก็แค่ยอมรับทุกอย่างที่เขาทำให้เธอโดยไม่คิดให้ดี

ถ้าเธอเลือกจะทิ้งเขาไป ความคิดว่าเขาจะถูกอกหัก และเกลียดเธอคงจะเจ็บปวดใจมากเกินใจจนแทบหายใจไม่ออก

เธอไม่อยากแยกจากเขา

เธอหลับตาและสูดหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มีความมุ่งมั้นในแววตาที่ชัดเจนของเธอ เธอมองไปที่ซ่ง ชิงเฟย และพูดคำต่อคำว่า “พี่สะใภ้ ฉันจะไม่ทิ้งโมเฟย ไม่ว่าอนาคตมันจะลำบากสักแค่ไหน ตราบใดที่เราอยู่ด้วยกัน เราจะมีความสุข ฉันหวังพวกคุณจะอวยพรเรา”

คำพูดที่จริงใจของเธอสะกิดใจซ่ง ชิงเฟย เล็กน้อย แต่เมื่อเธอนึกถึงปู่เซินและเหวินจิง เธอทำใจแข็งและพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างว่า “ฉันไม่มีวันอวยพรให้พวกเธอทั้งสองหรอก”

ซอง อันยีพยักหน้า

พวกเธอทั้งสามเดินออกจากบันได พร้อมกับที่ชินจินและคนอื่น ๆ ออกมาจากห้องผู้ป่วยด้วยเช่นกัน

“ชินจิน” ทัง โรลชูวเรียกเขาก่อนที่จะช่วยพยุงซอง อันยี ในทันที

เมื่อเขาเห็นซอง อันยีอยู่ที่นั่น ลู ชินจินโทรหา ทัง โรลชูว และเล่าให้เธอฟังว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นเธอพูดว่าเธอจะรีบไปโรงพยาบาล

เมื่อดูเวลาแล้ว เธอควรจะถึงแล้วแต่ทำไมเขาถึงไม่เห็นเธอที่ไหนเลย?

ขณะที่ลู ชินจิน ขมวดคิ้วและมองไปที่นาฬิกาข้อมือ เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

เขาเงยหน้าขึ้นและเห็น ทัง โรลชูว พร้อมกับคนอื่น ๆ ที่กำลังรีบเดินเข้ามาในทันที