คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 741

“ชินจิน” ทัง โรลชูวเดินเข้ามาหาลู ชินจิน และมองไปที่เขา “คุยกันเสร็จแล้วเหรอคะ?”

ลู ชินจินมองไปที่ หยิง เสี่ยวเซียว และ ซอง อันยีก่อนที่เขาพยักหน้า “ใช่ เราคุยกันเสร็จแล้วครับ”

“แล้วโมเฟยล่ะคะ?” เธอมองดูห้องผู้ป่วยด้านหลังเขา และขมวดคิ้วเล็ก ๆ ของตัวเอง

“ปู่ยังคุยกับเขาอยู่” ลู เซียวเหยาตอบกลับ อีกด้านหนึ่ง เขามองไปที่ซอง อันยี และมีร่องรอยของความเห็นใจปรากฎขึ้นในแววตาของเขา “หลาย ๆ อย่างไม่ดีเอามาก เตรียมใจไว้นะ”

“คุณหมายความว่าไงที่ว่าหลาย ๆ อย่างไม่ดีเอามาก?”

หยิง เสี่ยวเซียวหยิกอย่างไม่พอใจไปที่แขนของเขา และความเจ็บปวดทำให้เขาร้องออกมาพร้อมกับรีบอธิบายว่า “หมอบอกว่าอาการของปู่ไม่สู้ดีนัก และเวลาของปู่อาจจะหมดลงเร็ว ๆ นี้”

“พูดจริงเหรอ?” หยิง เสี่ยวเซียวถาม

ไม่มีใครในหมู่พวกเขาคิดเลยว่าหลายสิ่งจะร้ายแรงขนาดนี้

ทัง โรลชูวมองไปที่อันยี ที่เงียบอยู่อย่างกังวลและถามว่า “ปู่พูดอะไรบ้างไหม?”

“เรื่องนั้น…” ลู เซียวเหยาชำเลืองมองไปที่ซอง อันยี ก่อนจะพูดบางอย่างอย่างลังเลว่า “ความปรารถนาของปู่คือ…”

หยิง เสี่ยวเซียวที่เห็นความลังเลของเขา รู้สึกโกรธ “พูดออกมาสิ จะอ้ำอึ้งไปเพื่ออะไร?” ลู เซียวเหยากัดฟันและพูดทุกอย่างออกไปในลมหายใจเดียวว่า “ปู่อยากเห็นโมเฟยกับเหวินจิงแต่งงานกัน ขณะที่ปู่ยังมีชีวิตอยู่”

ตอนที่คำพูดเหล่านั้นออกจากปากมา บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดไปในทันที

หลังจากครู่หนึ่ง ในที่สุด หยิง เสี่ยวเซียวก็โวยวายออกมาว่า “เหลวไหล!” ก่อนที่เธอจะพูดอย่างโมโหว่า “นี่มันมากเกินไป เขาหักหลังหลานชายของตัวเองได้ยังไงกัน? ความสุขของหลายไม่สำคัญเท่ากับคำสาบานแห่งมิตรภาพงั้นเหรอ?”

ลู เซียวเหยายักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ไม่มีอะไรที่เราทำได้เลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ปู่ของผมยึดมั่นกับคำสาบานอย่างจริงจังมาก”

ทัง โรลชูวขมวดคิ้ว “ชินจิน ไม่มีอะไรที่เราทำได้เลยเหรอคะ?”

“ใช่ นี่ก็แค่คำพูดของปู่เพียงคนเดียว และเซิน โมเฟย ก็ยังไม่ได้ตกลงตามคำขอซะหน่อย” หยิง เสี่ยวเซียวพูดเสริม

ซอง อันยีเม้มปากอย่างโทษตัวเองก่อนที่จะก้มหน้าลง นั่นคือปู่ของโมเฟย และเป็นหนึ่งในญาติสนิทของเขา เขาจำเป็นต้องทำมากกว่านี้เพื่อเธองั้นเหรอ?

พวกเขารักกัน แต่ถ้าพวกเขาต้องได้รับความรักโดยแลกมาซึ่งความเจ็บปวดของอีกคน เธอคงไม่อยากได้มันมา เธอไม่อยากให้เขาต้องทนกับความเกลียดชังโดยการถูกเรียกว่าอกตัญญูและใช้ชีวิตในอนาคตด้วยความเสียใจ

ในตอนที่โมเฟยออกมาจากห้องผู้ป่วย ท่าทีของเขาดูเคร่งเครียด

“โมเฟย” ทัง โรลชูวมองไปที่เขาอย่างกังวล

เซิน โมเฟยฝืนยิ้มออกมา ก่อนที่เขาจะมองไปที่ซอง อันยี ที่ก้มหน้าอยู่ ด้วยความรู้สึกที่สับสนทางแววตาของเขา เขาเรียกเธอเบา ๆ ว่า “อันยี”

เธอรู้ว่าเขาได้ออกมาจากห้องแล้ว แต่เธอไม่กล้าเงยหน้ามองเขา เธอกลัวว่าเมื่อเธอเห็นเขา น้ำตาจะไหลพรากอย่างควบคุมไม่ได้