คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 749

ปัญหาของลุงหยิงนั้นยากที่จะแก้ไขกว่าที่คิดเสียอีก ลู ชินจินพยายามใช้เส้นสายทั้งหมดที่ตนมี ทว่าคนเหล่านั้นล้วนเลือกที่ออกห่างไม่ยุ่งเกี่ยว

หลังจากวิ่งวุ่นอยู่นาน ชายหนุ่มก็เริ่มหัวเสียหนักกว่าเดิม ตอนแรกชินจินคิดว่าตาแก่นั่นคงไม่มีอิทธิพลในเมืองเป่ยหนิงเช่นตน แต่ดูเหมือนเขาจะคิดน้อยไปเสียแล้ว

เห็นได้ชัดเลยว่าครั้งนี้ ตาแก่คงไม่มีวันหยุดจนกว่าจะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการเป็นแน่

ทัง โรลชูวค่อย ๆ เดินย่องเข้ามาในห้องพร้อมแก้วนมอุ่นในมือ เมื่อเห็นแฟนหนุ่มยืนขมวดคิ้วทำหน้าซีเรียสอย่างกับเจอปัญหาที่แก้ไม่ตก

มือเรียววางแก้วลงบนโต๊ะแผ่วเบา ก่อนจะออกปากถามอาการของคนตรงหน้า “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าชินจิน?”

ใบหน้าหล่อเงยพอแฟนสาวแวบหนึ่งพลางยิ้มบางตอบ “ไม่มีอะหรอก”

ชินจินถามกลับ “ทำไมคุณยังไม่นอนอีกล่ะ?”

ร่างบางได้แต่ถอนหายใจกลับมา “ช่วงนี้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นถี่ จนฉันนอนไม่หลับน่ะสิ”

พอรู้ว่าทัง โรลชูวเองก็มีเรื่องเพื่อนสาวอีกสองคนให้ต้องหนักใจ ลู ชินจินเลยเก็บความไม่สบายใจของตนไว้ เพราะไม่อยากทำให้แฟนสาวมีเรื่องเครียดเพิ่มอีก

ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปหาร่างเล็กตรงหน้า มือหนาข้างคว้าแก้วนมเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็จับมือบางสบตากลมสวยอย่างอ่อนโยน “กลับไปนอนที่ห้องเถอะ ผมจะอยู่ข้าง ๆ คุณเอง”

โรลชูวพยักหน้ายิ้มตอบ “โอเคค่ะ”

หลังจากนั้นสองร่างก็พากันโอบกอดกันไว้ แล้วเดินออกจากห้องทำงาน จนเหลือเพียงความเงียบงัน

…

ดวงตากลมโตของโรลชูวเบิกกว้างตกใจเมื่อได้รับสายจากหลิน เสวียจี เธอเคยคิดว่าหลังจากเหตุการณ์รักที่ไม่สมหวังจบลง คนคนนี้จะไม่มีทางติดต่อกลับหาเธออีก

ทว่าปัจจุบันนั้นไม่ต่างจากอดีตมากนัก หลิน เสวียจียังอยากเจอหน้าเธออยู่ดี

เสวียจีคิ้วกระตุกขณะที่จ้องตากลับ เธอเอ่ยเสียงเฉื่อย “คุณทัง ฉันเชื่อว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าใครอยู่เบื้องหลังปัญหาของตระกูลหยิง”

ได้ยินแบบนั้น โรลชูวก็ทำทีขวมดคิ้วตกใจ “ป้าหมายความว่าอะไรคะ? ป้าจะบอกว่ามีใครบางคนจงใจปล่อยข่าวเรื่องการช่อโกงของหยิง จูเหลี่ยงกับเรื่องติดสินบนเหรอคะ?”

“คุณทัง อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้เลย ในเมื่อเธอรู้อยู่แล้ว” หลิน เสวียจีมองทัง โรลชูวเชิงจิกกัด

โรลชูวเม้มปากแน่น “ใช่ค่ะ ฉันรู้ แต่แล้วมันยังไงล่ะ?”

ใบหน้าสวยเหยียดยิ้มพร้อมจ้องหน้าหลิน เสวียจีด้วยแววตาแข็งกร้าว “ป้ามาเพื่อสืบข้อมูลเรื่องนี้ใช่ไหม?”

“สืบข้อมูลเหรอ?” หลิน เสวียจีเลิกคิ้วแล้วหัวเราะออกมา “ฉันไม่ว่างขนาดมาที่เมืองเป่ยหนิงเพราะเรื่องแค่นั้นหรอกนะ”

“งั้นเหรอ?” โรลชูวยกยิ้มพลางยกแขนขึ้นกอดอกเอนตัวพิงเก้าอี้สบาย ๆ “ถ้าอย่างนั้น ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะ ว่าป้ามาทำไม?”