ความรักสีคราม นิยาย บท 1005

วิเวียนเบิกตากว้างและรอคำอธิบายต่อจากราเชล แทนที่จะรัวคำถามใส่เธอ

“แลร์รี่เคยมาเยี่ยมฉันสองครั้ง ฉันฆ่าเขาไม่ลงหรอก” ราเชลอธิบาย วิเวียนดูสดใสขึ้นทันที หมายความว่าฟักทองน้อยของฉันยังไม่ตายใช่ไหม? ราเชลจะบอกไหมว่าแลร์รี่อยู่ที่ไหน?

วิเวียนตั้งใจฟังเพื่อไม่ให้พลาดข้อมูลอะไรไป ฟินนิคใจเต้นแรงขณะรอฟังคำสารภาพของราเชล ฟินนิคยังไม่ลืมที่จะสังเกตราเชลว่ากำลังโกหกอยู่หรือไม่ และเขาก็ยังไม่เห็นท่าทีว่าราเชลจะโกหกแต่อย่างใด

“ฉันฝากแลร์รี่ไว้กับเพื่อนที่นอกเมือง ฉันจะเขียนที่อยู่ให้พวกเธอไปพบแลร์รี่ที่นั่นนะ” ราเชลสรุปพร้อมยื่นเศษกระดาษจดบันทึกให้วิเวียน

หลังจากนั้น วิเวียนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอออกมาจากโรงพยาบาลยังไง อารมณ์ของวิเวียนผสมปนเปกันไปหมด เพราะก่อนหน้านี้วิเวียนก็มีความหวังแบบนี้ ซึ่งจบลงด้วยความผิดหวัง ฉันจะเชื่อคำพูดของราเชลได้ไหม?

วิเวียนยืนอยู่หน้าโรงพยาบาลด้วยความงุนงง ฟินนิคเดินเข้ามาหาและลูบผมของวิเวียน “ที่จริงผมตาสืบเรื่องแลร์รี่อยู่นะ เขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ”

วิเวียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาพูดว่าอะไรนะ? ฟักทองน้อยของฉันยังไม่ตายเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้พูดเพื่อปลอบใจฉันเฉยๆ สินะ

ฟินนิคพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ตอนคุณเห็นร่างนั้น ผมก็บอกคุณไปแล้ว แต่คุณไม่เชื่อผม ผมเลยตั้งใจว่าจะหาลูกให้เจอก่อนถึงจะบอกเรื่องทั้งหมดให้คุณฟัง”

หลังจากวิเวียนได้ยินคำอธิบายของฟินนิค เธอก็น้ำตาคลอขณะพุ่งเข้าไปสวมกอดฟินนิค

วิเวียนเฝ้ารอช่วงเวลานี้มาตลอด เธอดิ้นรนอยู่เป็นเวลานานกว่าจะทำใจได้ว่าแลร์รี่นั้นจากไปแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อรู้ว่าลูกชายของเธอยังไม่ตาย ความรู้สึกอันหนักอึ้งในใจก็จางหายไป

“ฟินนิค ฟักทองน้อยของเรายังไม่ตาย เขายังมีชีวิตอยู่! เขายังไม่ตาย” วิเวียนพูด ขณะที่น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้ม ปกเสื้อของฟินิคเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา แต่วิเวียนตื่นเต้นเกินจะสังเกตเห็น

ฟินนิคแอบเช็คน้ำตาและจึงหลับตาลงขณะสวมกอดวิเวียน ในที่สุดพวกก็เราจะได้อยู่กันพร้อมหน้าเยที และฉันก็ไม่ต้องแบกความรู้สึกผิดนี้ไว้อีกต่อไปแล้ว

วิเวียนคงอยากเจอแลร์รี่แล้ว ฉันจะขับรถไปเลยดีไหม? เพราะพอวิเวียนตื่น เธอจะได้เจอแลร์รี่ทันที เธอต้องดีใจมากแน่ๆ

เสียงอันคุ้นเคยทำให้วิเวียนใจเต้นผิดจังหวะ ฟักทองน้อยของฉันกลับมาแล้วเหรอ? ฉันจำไม่ได้ว่าไปรับเขามาตอนไหน ทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงหน้าฉันได้ล่ะ?

“ฟักทองน้อย?” วิเวียนถามและหยิกแขนตัวเอง เรื่องจริงนี่! ฉันไม่ได้ฝันไป! เธอกอดแลร์รี่ด้วยความตื่นเต้น พร้อมห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้

ในที่สุดวิเวียนก็ได้พบลูกชายอีกครั้ง จึงไม่ควรร้องไห้ออกมาในตอนนี้ แลร์รี่นอนในอ้อมแขนเธออย่างว่าง่าย “แม่ฮะ ผมกลับมาแล้ว ผมเป็นเด็กดีรอแม่มารับ ไม่ดื้อไม่ซน ไม่ร้องไห้เลยฮะ”

วิเวียนยิ้มกว้าง เธอรู้ว่าแลร์รี่ต้องทนทุกข์ไม่น้อย แต่เขากลับกำลังปลอบใจเธอ วิเวียนลูบหัวเขาอย่างภูมิใจ “เก่งมากลูกแม่!”

ฟินนิคมองอย่างมีความสุข หลังจากนั้นพวกเขาจึงไปขอบคุณเพื่อนของราเชลที่ช่วยเหลือ มอบเงินให้และกลับไปพร้อมแลร์รี่ ในที่สุดแลร์รี่ก็ได้กลับบ้าน ครอบครัวพวกเขากลับมาอยู่พร้อมหน้ากันสามคนอีกครั้ง ดังนั้นนี่เป็นเรื่องราวที่จบลงด้วยความสุข

“แม่ฮะ ทำไม่พ่อไม่อยู่บ้านอีกแล้วฮะ?”