ความรักสีคราม นิยาย บท 1009

อีเวตต์ส่งรอยยิ้มแห่งชัยชนะให้ฮันน่า เมื่อฟาเบียนหันหลังกลับมา

นักข่าวถ่ายรูปกันอย่างบ้าคลั่ง ทว่าฮันน่ากลับบังคับตัวเองให้ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปไม่ได้

หลังจากรถขับออกไปจนลับสายตา ฮันน่าถอนหายใจอย่างโล่งอกและเดินจากไป

นักข่าวคนหนึ่งพูดขึ้น “ฉันได้ยินมาว่าฟาเบียนแต่งงานแล้ว แต่อีเวตต์ก็ยังไปแย่งเขามาได้ ผู้หญิงคนนี้สุดยอดจริงๆ”

ที่แย่กว่านั้นคือรองเท้าของฮันน่าขาดเป็นรูจนใส่ต่อไม่ได้แล้ว

ฮันน่าขมวดคิ้ว โยนรองเท้าลงถังขยะตรงหัวมุม และตัดสินใจเดินด้วยเท้าเปล่าแทน

ตลอดทางที่ฮันน่าเดินกลับบ้านทุกย่างก้าวที่เหยียบลงบนพื้นร้อนๆ รู้สึกเหมือนการทรมาน

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาเธอก็มาถึงบ้าน อาบน้ำและเปลี่ยนไปใส่ชุดนอนสีขาว

ฮันน่ามองนาฬิกาเห็นว่าตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว แต่ฟาเบียนก็ยังไม่กลับมา

ตอนนี้เขาคงนอนอยู่กับอีเวตต์ เฮ้อ…

ฮันน่ายกยิ้มด้วยมุมปากเมื่อนึกได้แบบนั้น เธอกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรง จนซีด แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เจ็บปวดแต่อย่างใด

ฟาเบียนกับฉันแต่งงานมาหนึ่งปีแล้ว แต่ฉันไม่เคยเข้าใจเขาเลยสักนิด บางที การแต่งงานของเราอาจไม่มีความหมายอะไร ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

เสียงเปิดประตูทำให้ฮันน่าออกมาจากห้วงความคิดของตัวเอง เธอลุก-ขึ้นจะออกไปรับเขาด้วยความเคยชิน แต่เธอก็นั่งลงบนเตียง หลังจากมองเห็นเงาของเขานอกหน้าต่าง

ฟาเบียนเปิดไฟเมื่อเห็นห้องมืดสนิท ฮันน่าจึงเอามือขึ้นมาบังตาจากแสงไฟ

เธอหึงหรือเปล่า?

“โอเค” ฟาเบียนตอบ พลางดื่มน้ำจากแก้วอีกครั้ง

ฮันน่ากำปลายชุดนอนไว้แน่น-ขณะเดินกลับไปนอน เธอเดินไปอย่างช้าๆ เพราะความเจ็บปวดที่เท้าของเธอ

ฟาเบียนขมวดคิ้ว หลังจากเห็นท่าทางของฮันน่า เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว และถามว่า “เท้าของคุณเป็นอะไร?”

“ไม่ได้เป็นไร” ฮันน่าตอบ

จะให้ฉันตอบว่ายังไงล่ะ? ตอบว่าฉันเดินกลับบ้านเองเหมือนคนโง่ หลังจากทนดูสามีตัวเองไปกับผู้หญิงอื่นเหรอ?

ฮันน่าคิดกับตัวเองและพยายามผลักฟาเบียนออกไป แต่ฟาเบียนกลับจับเธอไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม “อยู่นิ่งๆ สิ! ผมจะทำแผลให้!”

“ไม่ต้องหรอก ฉันดูแลตัวเองได้ เพราะยังไงฉันก็ต้องทำตัวให้ชินกับการดูแลตัวเองอยู่แล้ว” น้ำเสียงของฮันน่าเย็นชามาก ตอนที่เธอพูด