ความรักสีคราม นิยาย บท 1024

เครื่องบินไอพ่นเฉพาะกิจพาดผ่านฉากหลังซึ่งเป็นท้องฟ้าสีคราม ฝูงนกเกาะอยู่บนต้นไม้หน้าอาคารสำนักงาน ฮันน่าหัวเราะออกมาขณะกำลังเพลิดเพลินกับสัมผัสของสายลมที่พัดผ่านเส้นผมของเธอ

สองนาทีให้หลังเธอก็ได้รับข้อความจากฟาเบียน

เมื่อได้อ่านข้อความนั้น เธอก็กลับมาสู่โลกความเป็นจริง เธอเดินเรื่อยๆ ไปยังสถานีและเรียกรถกลับบ้านอย่างไร้อารมณ์ราวกับหุ่นยนต์

เขาส่งข้อความมาว่า: รอผมที่บ้านนะฮันน่า ผมจะให้สิ่งที่คุณต้องการ

เธอนึกสงสัยว่าเหตุใดคำพวกนี้ถึงได้ทิ่มแทงหัวใจเธอแบบนี้

ฮันน่าลากสังขารอันเหนื่อยล้าเข้าไปในบ้าน คนทำความสะอาดออกไปแล้ว และพวกเขาก็ไม่ได้จ้างแม่บ้านด้วย เหตุเพราะฟาเบียน

ในบ้านหลังใหญ่ทั้งหลังเป็นของเธอ หลังจากรินน้ำใส่แก้วเธอก็ล้มตัวนอนลงบนโซฟานุ่มๆ

ฟาเบียนอาจไม่รู้ว่าเธอเลิกงานเร็ว เท่าที่เธอรู้ ตอนนี้เขาคงจะหมกมุ่นอยู่กับตัวเองเสียส่วนใหญ่

ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ ฮันน่าได้ค้นพบความสุขง่ายๆ ในชีวิตอีกครั้ง

หลังจากดื่มน้ำเสร็จ เธอก็ขึ้นไปเข้าห้องน้ำและอาบน้ำอุ่นๆ ที่ชั้นบนจากนั้นก็มาส์กหน้าและหลับไปอย่างรวดเร็ว

บ้านมืดไปหมดตอนที่ฟาเบียนกลับมา เข็มชั่วโมงบนนาฬิกาข้อมือชี้ไปที่เลขแปด

เขาขมวดคิ้วก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน

ฟาเบียนเปิดประตูแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เห็นฮันน่านอนหลับสนิท เขาเผลอเดินไปนั่งข้างเตียงเพื่อตรวจดูเธอ

แก้มของเธอสีชมพูระเรื่อในยามหลับล่อลวงให้เขาลิ้มลองเพื่อจะได้รู้รสมัน

ฮันน่ายืนแนบประตูเพื่อฟังว่าฟาเบียนทำอะไรอยู่ชั้นล่าง เธอได้ยินเขาคุยกับคนส่งของแล้วคุยโทรศัพท์ต่อ เขาพูดชื่อเธองั้นหรอ? หรือว่าพูดชื่อฉัน? เขากำลังพูดถึงฉันกับใครกัน?

อีเวตต์หรอ?

เธอคิดไม่ออกเลย เธอสะดุ้งเมื่อได้ยินฟาเบียนเรียกก่อนจะลงไปชั้นล่าง เขาได้จัดโต๊ะเรียบร้อยแล้วโดยที่เธอไม่ต้องช่วยอะไรเลย ฮันน่าประหลาดใจที่ท่านประธานจัดการเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเอง

สายตาของเธอบอกทุกสิ่งแก่เขา เขายิ้มออกมาพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบผมเผ้ากระเซอะกระเซิงของเธอ ปล่อยให้เธองุนงงไปหมด จากนั้นก็ดันตัวเธอไปหน้าโต๊ะอาหารแล้วดึงเก้าอี้ออกมาให้ การบริการอันไร้ที่ติทำเอาเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน

นี่ใช่ฟาเบียนแน่หรอ?

ชายหนุ่มกินไปได้สองสามคำก่อนจะเห็นว่าฮันน่ากำลังคาบช้อนอยู่ในปากและยังไม่ได้แตะอาหารแม้แต่น้อย เขาดูสนุกตอนที่ได้จิ้มแก้มเธอเล่น “กินซะ เรามีเรื่องสำคัญต้องคุยกันหลังมื้อเย็น”