ความรักสีคราม นิยาย บท 1035

ฮันน่าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกินให้ช้าลงตอนที่เธอแอบมองฟาเบียนผู้กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

ฮันน่ารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยตอนที่เขาวางปีกไก่ทอดลงบนจานของเธอ เธอพลิกปีกไก่ไปมาก่อนจะหั่นแล้วเอาเข้าปาก ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขา อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เขาดูไม่ปกติเอามากๆ โอ้ พระเจ้า หรือว่าเขาจะมีใจให้กับฉัน?

ฮันน่ากินช้าๆ เพราะต้องการรักษาภาพลักษณ์กุลสตรี ทั้งคู่ใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าจะกินเสร็จ แต่ปกติเธอมักจะกินอาหารหมดภายในครึ่งชั่วโมงเท่านั้นตอนที่อยู่กับเพื่อนสนิท

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วเมื่อทั้งคู่กินอาหารเสร็จ ฟาเบียนเปิดประตูรถให้ฮันน่าขึ้นรถ ก่อนที่เขาจะขึ้นตามแล้วมุ่งหน้ากลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน ฟาเบียนตัดสินใจไปที่สำนักงานหลังได้รับโทรศัพท์จากผู้ช่วย ส่วนฮันน่าก็กลับบ้านตามเดิม เธออาบน้ำและเข้านอนทันทีที่ถึงบ้าน วันนี้ถือเป็นวันที่ยาวนานสำหรับเธอ

วันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านกระจกตกกระทบบนใบหน้าของฮันน่า เธอครวญครางและพลิกตัวตอนที่แสงแดดส่องตา

ฟาเบียนหยุดดึงม่านแล้วส่ายหัวพลางพึมพำว่า “ขี้เซาอะไรขนาดนั้น”

เขาเดินไปนั่งข้างเตียงแล้วลงลูบผมเธอก่อนจะโน้มตัวไปจูบที่หน้าผากของฮันน่า “มันยากนักหรอที่จะยอมรับว่าคุณมีใจให้ผม?”

เขาถอนหายใจพลางลุกขึ้นแล้วออกจากห้องไป ฮันน่าลืมตาขึ้นทันทีเมื่อประตูปิดลง เธอไม่ได้แกล้งทำเป็นหลับแต่กลับถูกปลุกด้วยจูบแทน

“คุณก็เหมือนกันไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงไม่ยอมรับว่าคุณเองก็มีใจให้ฉันเหมือนกัน? ทำไมฉันต้องเป็นคนเข้าหาก่อนด้วย? คุณเป็นผู้ชาย ต้องเข้าหาฉันแทนไม่ใช่หรือไง?” ฮันน่าโวยวายด้วยความไม่พอใจ

เธอเหลือบมองนาฬิกาและเห็นว่ายังคงมีเวลาอยู่จึงนอนอยู่บนเตียงเงียบๆ เงยหน้าขึ้นมองเพดานแล้วจมดิ่งไปในความคิด

เธอลุกขึ้นเมื่อรู้ว่าฟาเบียนออกไปแล้วตอนที่ได้ยินเสียงปิดประตู

ฟาเบียนเคาะนิ้วบนเบาะที่นั่งของรถหรูพลางทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างอย่างครุ่นคิด จากนั้นเขาก็เคาะกระจกรถและถอนหายใจออกมาอย่างบึ้งตึง “ไปบริษัทของฮันน่า นัดหัวหน้าบรรณาธิการให้ฉันด้วย”

“ครับ คุณนอร์ตัน”

เก้าอี้ค่อยๆ หมุนกลับมา เผยให้เห็นใบหน้าของบุคคลลึกลับ ผิวเธอสวยกระจ่าง คิ้วเรียวยาว ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายขณะกระพริบตาเบาๆ

“คุณจริงด้วย” ฟาเบียนพูดด้วยความงุนงง แววตาเต็มไปด้วยความขมขื่น

“สวัสดีค่ะ คุณนอร์ตัน” เธอทักทายและเมินคำพูดของเขา

“คุณไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ดูเหมือนเมื่อก่อนมาก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือว่านิสัย” ฟาเบียนรำลึกพลางมองขึ้นไปบนเพดาน

“เรามาคุยกันถึงสาเหตุที่คุณมาที่นี่ดีไหมคะ?” วิเวียนขมวดคิ้ว

ฟาเบียนถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย ใบหน้าบึ้งตึงพลันหายไปในทันที

“ได้สิครับ ถึงยังไง อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็คืออดีต ไม่มีใครสามารถย้อนเวลากลับไปได้”