ความรักสีคราม นิยาย บท 1057

ฮันน่าตอบโต้สิ่งที่ฟาเบียนพูดไม่ได้ เขาพูดถูก ฉันก็แค่ยื่นมือเข้าไปสอดเรื่องของคนอื่น อีกอย่างเรจินาก็เอาแต่หาเรื่องฉันตลอดในที่ทำงาน หล่อนร้ายกาจจนถึงกับใส่ร้ายฉันอย่างไร้ยางอาย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันจะต้องเผชิญกับอะไร

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอค่อนข้างเศร้าหมอง ฟาเบียนยกแขนขึ้นรั้งเธอเข้ามาในอ้อมกอด “ไม่เป็นไรหรอก นี่คือกรรมที่หล่อนทำตัวไร้ความเมตตา” เขาปลอบโยนเธออย่างอ่อนโยน

ขณะเดียวกันลูก้าตบไหล่อิโซเบลเบาๆ พลางกระซิบ “อย่ารุนแรงเกินไปนักเลย ฉันยังมีเรื่องต้องถามเวสลีย์ เซนาคิส”

อิโซเบลก่นด่าเรจินาเสียงดังอีกครั้งก่อนจะหยุดเมื่อเหงื่อไหลย้อยบนหน้าผาก

“ฮึ่ม! นังแพศยาอย่างหล่อนควรไปเดินตามถนน! หล่อนทำตัวอย่างนี้มันต่างกับผู้หญิงขายตัวตรงไหน?”

ขณะพูดใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชา จากนั้นเธอหันขวับมาตะคอกใส่เวสลีย์ผู้ที่มีสีหน้าสำนึกผิด “เข้าไปในวิลล่า! พี่ชายของฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”

หลังจากพูดจบเธอก็ถลึงตามองเรจินาซึ่งนอนฟุบอยู่กับพื้นอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในวิลล่า

เมื่อเวสลีย์เห็นคนทั้งหมดเดินไปแล้ว เขารีบโผเข้าไปพยุงเรจินาลุกขึ้น “ผมขอโทษด้วยนะ เรจินา” เขาพึมพำด้วยความอับอาย

เวสลีย์ดีกับเรจินามาตลอดสองสามปีที่เธอเป็นเมียน้อยของเขา เขาไม่มีความรู้สึกใดๆ กับอิโซเบลด้วยนิสัยใจคอที่แข็งกระด้างรวมถึงรูปลักษณ์ไม่น่ามองของเธอ อีกอย่างเขาแต่งงานกับเธอก็เพราะลูก้าเท่านั้น

เมื่อเขาพบเรจินา เขารู้สึกราวกับว่าเขาพบโอกาสที่จะมีความรัก เขาปฏิบัติกับเธออย่างที่คู่เดทควรจะเป็น เขามอบทุกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอและไปช็อปปิ้งกับเธอเป็นครั้งคราวด้วยซ้ำ

แม้จะถูกทารุณแต่เรจินายังพอมีสติ เธอร้องไห้โฮออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

“ลูก้าเรียกให้ผมไปพบ และผมรู้สึกว่าเขาต้องไล่ผมออกแน่ ต่อไปผมอาจต้องกลายเป็นขอทานและดูแลคุณไม่ได้อีกแล้ว” เวสลีย์ยอมรับอย่างสิ้นหวัง

“เอาละ เราจะไม่ดูการแสดงต่อไปแล้ว ไปกันเถอะ!” เสียงเนือยดังก้องในรถ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฟาเบียนนั่นเอง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮันน่าเหลือบมองเรจินาอย่างเวทนาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะถอนหายใจหนัก

จากนั้นฟาเบียนไปส่งฮันน่ากลับโรงพยาบาลก่อนที่เขาจะออกไปตามหาเทอรี่

ไม่นานต่อมาคนสองคนนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวของโรงน้ำชา “ผมคิดว่าถึงเวลาแล้ว เทอรี่ คุณควรรวบตาข่ายได้แล้ว โทรไปหาลูก้า วอเรน เรียกร้องเงินจากเขา ถ้าเขาไล่เวสลีย์ เซนาคิสออกแล้ว ก็ไปเรียกเงินจากเวสลีย์แทน ถ้าเขาจ่ายให้คุณไม่ได้... คุณก็พาเขาขึ้นศาลให้เขาถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต” ซาเบียนร่ายแผนอย่างไม่ยินดียินร้ายพลางหมุนถ้วยชาในมือเล่น

ขณะที่เทอรี่จ้องมองรอยยิ้มบางๆ ที่ปรากฏบนริมฝีปากของฟาเบียน เขาเหงื่อแตกเย็นเยียบขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาต้องการทำลายเซเนคิสงั้นเหรอ? ขณะเดียวกันคำถามผุดขึ้นในความคิดของเขา เวสลีย์ เซเนคิสไปล่วงเกินอะไรเขากันแน่? เฮ้อ ช่างเถอะ! รู้มากไปใช่ว่าจะดีกับตัวเอง!

ดังนั้นเขาสงบใจและตอบว่า “ตกลง ผมจะให้คนจัดการเรื่องนี้ในไม่ช้า ไม่ต้องห่วง”