ความรักสีคราม นิยาย บท 1056

ในเวลานั้นสายตาของฟาเบียนยังจับจ้องอยู่ที่ประตูซึ่งถูกทุบจนเปิดออกด้วยความกลัวว่าจะพลาดอะไรไป กับคำถามของฮันน่าเขาเพียงยกมือขึ้นและแตะนิ้วเข้ากับริมฝีปาก “ชู่ การแสดงใกล้จะเริ่มต้นแล้ว”

อันที่จริงเขาคำนวณเวลาไว้บ้างแล้ว และเมื่อพิจารณาจากอุปนิสัยใจร้อนของพวกวอเรนแล้วพวกเขาคงโยนเรจินาออกมาทันทีที่พบตัวเธอ

ฟาเบียนพูดยังไม่ทันขาดคำฮันน่าก็เห็นใครคนหนึ่งถูกโยนออกมา เธอตื่นตะลึงไปชั่วขณะ เกิดอะไรขึ้นที่นี่? นั่นเรจิน่าไม่ใช่เหรอ? หล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

จากนั้นอิโซเบลก็ก้าวออกมา สีหน้าของเธอบึ้งตึงด้วยความเดือดดาล ร่างของเธอส่ายไปมาราวกับปลาหมึกยักษ์ที่เหยียดขายั้วเยี้ยเมื่อเธอชี้นิ้วไปที่เรจินาผู้ที่ล้มก้นกระแทกพื้นพลางสบถด่า

“นังแพศยา! หล่อนทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลย ทำได้แค่เป็นเมียน้อย! หล่อนรู้ไหมว่าคนอย่างเวสลีย์เป็นคนยังไง? หล่อนรู้ไหมว่าเงินของเขามาจากไหน? หล่อนมันไร้ยางอาย ยังกล้าใช้เงินอย่างสบายใจเฉิบได้ยังไงกัน?”

ระหว่างที่พูดอิโซเบลยังใช้ขาอวบๆ เตะเรจินาไปสองครั้ง เรจินารู้สึกเจ็บแปลบจนต้องแหกปากลั่นบอกว่าเธอเสียใจและขอโทษไม่หยุดปากด้วยความหวังว่าจะทำให้อิโซเบลบรรเทาโทสะ

ขณะนั้นชายวัยกลางคนรูปร่างเจ้าเนื้อก้าวโซซัดโซเซเข้าไปใกล้ เขาก็คือเวสลีย์นั่นเอง ตามมาด้วยลูก้ากับคนอื่นๆ ดูราวกับว่าเขาถูกผลักออกมา

ทันทีที่เรจินาซึ่งนั่งอยู่บนพื้นเห็นเวสลีย์ สายตาของเธอก็ปรากฏแวววิงวอน แม้เวสลีย์จะมีแววตาเจ็บปวดแต่เขาก็ไม่พูดอะไรสักคำ เขาเองก็กำลังตกที่นั่งลำบากดังนั้นจึงไม่มีทางจะช่วยเรจินาได้

“เป็นอะไรไป? คิดว่าเขาจะขอร้องอ้อนวอนแทนเธอเหรอ? คิดว่าเขาจะกล้าทำไหม?”

ขณะที่อิโซเบลจ้องมองเรจิน่าซึ่งมีท่าทีน่าเวทนาความโกรธแค้นในสายตาของเธอก็ยิ่งร้อนแรง เธอไม่อาจสลัดความคิดที่ว่าผู้หญิงสวยๆ อย่างเรจิน่าชนะใจผู้ชายได้ก็เพราะยั่วยวนด้วยจริตมารยาเท่านั้น

ดังนั้นอิโซเบลจึงเตะร่างบอบบางของฝ่ายตรงข้ามอีกสองครั้งทำให้เรจินาดิ้นพล่าน ด้วยความเจ็บปวด ทำให้เธอยิ่งมีสภาพน่าเวทนา

จากด้านข้าง เวสลีย์พึมพำอย่างหวาดๆ “อิโซเบล คุณก็เตะเธอและด่าว่าเธอไปแล้ว คุณน่าจะปล่อยเรื่องนี้ไปได้แล้ว”

ขณะที่เรจินายังคงคร่ำครวญอยู่บนพื้น ฮันน่าอดไม่ได้ที่จะสะท้านด้วยความสงสาร เห็นได้ชัดว่าอิโซเบลไม่ยั้งมือแม้แต่น้อยเมื่อเตะเธอ

เมื่อมองฟาเบียนผู้ไม่มีท่าทีเห็นอกเห็นใจและสะทกสะท้านอยู่ข้างตัวเธอ ฮันน่าอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เธอก็ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ท้ายที่สุดเธอก็อดกลั้นไว้ไม่ไหวและโพล่งออกมา “เราออกไปหยุดมันดีไหม?”

เธอใคร่ครวญอยู่ในใจ ต่อให้เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้แต่คนอื่นๆ ก็อาจจะเห็นแก่เขาบ้างในเมื่อเขามีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจอย่างนี้

แต่ฟาเบียนจะยุติเรื่องนี้ทำไมในเมื่อเขาเองเป็นคนที่วางแผนมันขึ้นมาเองอย่างละเอียดถี่ถ้วน?

โดยปราศจากความคิดที่จะช่วย ฟาเบียนโต้กลับอย่างเยือกเย็น “เราจะยื่นมือเข้าไปสอดเรื่องครอบครัวของคนอื่นทำไม? อีกอย่างทำไมผมต้องช่วยเรจินาด้วย? หล่อนไม่ดีกับคุณไม่ใช่เหรอ?