ความรักสีคราม นิยาย บท 1072

เสียงอันน่ารำคาญของอีเวตต์ดังกระทบหูฮันน่า ทำให้ฮันน่าปวดหัวขึ้นมาทันที ฮันน่ามองอีเวตต์

แล้วก่นด่าเงียบๆ ในใจ

รู้สึกดีขึ้นหรือยัง? สิ่งเดียวที่รู้จักก็คือยั่วยวนผู้ชาย มีอะไรจะมาโม้อีกล่ะ? คุณมันก็เป็นแค่ผู้หญิงงี่เง่าที่เพ้อฝันลมๆ แล้งๆ อยากเป็นจะเป็นคุณนายนอร์ตัน รู้หรือเปล่าว่าฉันนี่แหละคือภรรยาตัวจริงๆ ของเขา?

ฮันน่าเลิกคิ้วเล็กน้อย พยายามฝืนยิ้มออกมา "ก็ถูกของคุณนะ ถึงฉันจะโทรม แต่ก็ไม่เท่าคุณหรอก ไม่อย่างนั้นฟาเบียนคงไม่ดีกับฉันขนาดนี้” ฮันน่าเยาะเย้ย กล้ำกลืนความโกรธในตัวเธอ

"โอ้จริงเหรอ? ฟาเบียนเขาดีกับคุณจริงๆ เหรอ?” อีเวตต์แสร้งถามอย่างประหลาดใจ

“ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลยล่ะ? ทั้งหมดที่ฉันรู้คือเขาบอกฉันเองว่า ฉันคือภรรยาในอนาคตของเขา”

อีเวตต์ประกาศอย่างภาคภูมิใจทั้งที่พูดโกหก ซึ่งฮันน่าไม่มีทางรู้

ความเสียใจถาโถมเข้ามาในใจเธอจากคำพูดเหล่านั้น ภาพที่เธอเคยซักถามฟาเบียนว่าเขาคิดที่จะแต่งงานกับอีเวตต์จริงหรือไม่ก็ปรากฏขึ้นในความคิดของฮันน่า

ใจเย็นๆ... ใจเย็นๆ...

ฮันน่าพูดคำเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมาในหัวของเธอไม่หยุด ราวกับว่ากำลังร่ายเวทย์มนตร์ ห้ามใจตัวเอง ฮันน่านิ่งอยู่กับที่ไปหลายวินาที จมอยู่ในความคิด

ในทางกลับกัน อีเวตต์รู้สึกสนุกที่เห็นว่าฮันน่าเริ่มเพลี่ยงพล้ำ

เฮอะ คิดจะมาแข่งกับฉัน ต้องไปฝึกอีกหลายปีย่ะ หนอยแน่ะ นี่อุตส่าห์ประโคมตัวเองมาขนาดนี้เลยเหรอ ฉันจะคอยดูว่าเธอจะยังออดอ้อนฟาเบียนได้อยู่ไหมหลังจากที่รู้ว่าเขามาที่นี่ก็เพราะฉัน?

หึ! ในฝันของเธอ มีแค่ฉันเท่านั้นที่จะได้เป็นคุณนายนอร์ตัน

อีเวตต์ขยับขาแสร้งทำเป็นเดินโซเซ และแก้วไวน์ในมือของเธอก็หกเลอะเสื้อกาวน์ของฮันน่าเต็มไปหมด

ฮันน่าตกใจ กระโดดลุกขึ้นยืนและอุทาน “อ๊ะ! อีเวตต์ คุณทำอะไรของคุณเนี่ย!”

เสียงกรีดร้องของฮันน่าดึงดูดสายตาผู้คนมากมายให้หันไปทางพวกเขา

ฮึ่ม! สมควรได้รับรางวัลออสการ์จริงๆ สำหรับฉากนี้ รู้อยู่แก่ใจคุณตั้งใจทำ แต่กลับเล่นละครเป็นเหยื่อผู้น่าสงสาร คุณนี่มันนักแสดงมืออาชีพจริงๆ

ความแค้นจากการถูกกลั่นแกล้งยังคงวนเวียนอยู่ในใจของฮันน่า “ฮึ่ม! อีเวตต์ แทนเนอร์ คุณคงจะอิจฉาชุดฉันมากล่ะสิ จนถึงกับต้องทำลายมัน ไม่เป็นไร ถึงยังไงฉันก็เอาชนะคุณได้อยู่ดี ไม่ว่าฉันจะใส่ชุดอะไร!” ฮันน่าพึมพำเบาๆ เพื่อปลอบประโลมตัวเอง

ฮันน่าก้าวเท้าออกไปนอกห้องน้ำเป็นครั้งที่สอง เธอสังเกตเห็นว่าอีเวตต์ยืนอิงแอบฟาเบียนอยู่ ซึ่งทำให้เธอโกรธมากยิ่งขึ้น

โอ้โห ไม่มีกระดูกเลยหรือ กล้ามเนื้อมันอ่อนแรงจนถึงขนาดต้องให้คนอื่นช่วยพยุง? คุณนี่มันไม่มีความละอายใจต่อหน้าธารกำนัลและกล้องพวกนั้นเลยหรือไง? ฮันน่ากลอกตาไปมาอีกครั้งก่อนจะส่งสายตาทิ่มแทงไปยังทั้งคู่

“ฟาเบียนคะ ฉันเจ็บข้อเท้านิดหน่อยน่ะ คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม?" อีเวตต์ยื่นริมฝีปากออดอ้อนและช้อนตามองฟาเบียนด้วยดวงตาที่กลมโตราวแก้วของเธอ

อีเวตต์ตั้งใจแต่งหน้าให้ออกมาดีที่สุดในวันนี้ และมันทำให้เธอดูงดงามมาก ผิวเรียบเนียนไร้ที่ติบนใบหน้าของเธอดูเปล่งปลั่งกว่าปกติ เสือผู้หญิงอย่างฟาเบียนจะปฏิเสธคำขอของเธอได้อย่างไร?

“ได้” ฟาเบียนตอบอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ขณะที่เอื้อมมือไปจับแขนของเธอ

ฮันน่ารู้สึกเจ็บปวดในใจกับการกระทำของฟาเบียน แววตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ในความเป็นจริง ฟาเบียนแค่ต้องการตัดรำคาญก็เท่านั้น น่าเศร้าที่ความเข้าใจของฮันน่าเมื่อเห็นฉากนี้ทำให้เธอเข้าใจว่าฟาเบียนมีใจให้อีเวตต์ เพราะฮันน่ารู้แน่ๆ อย่างหนึ่งว่าฟาเบียนจะไม่แตะต้องผู้หญิงที่เขาไม่ได้รู้สึกชอบ