ความรักสีคราม นิยาย บท 1104

ฮันน่ารู้ว่าการได้เลื่อนตำแหน่งและการได้รับมอบหมายงานใหม่ของเธอจะต้องส่งผลกระทบต่อดัชนีชี้วัดผลงานของเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ จึงพูดตามตรง “ฉันเพิ่งรู้เรื่องเมื่อเช้านี้เอง ต้องขอโทษด้วยสำหรับผลเสียรุนแรงที่อาจเกิดขึ้นกับเธอ”

“ขอโทษแล้วมีประโยชน์อะไร? ถ้าไม่มีโอกาสได้แสดงผลงาน ฉันคงตกงานแน่ ถึงตอนนั้นแล้วเธอจะชดใช้ให้ฉันไหม?” อีกฝ่ายยังพูดต่อโดยไม่คำนึงถึงเหตุผล

ใครคนหนึ่งพูดแทรก “ถ้าพูดกันถึงความถูกต้องล่ะก็ เธอจะทำแบบนี้กับพวกเราเพียงเพื่อประโยชน์ของตัวเองไม่ได้ เธอล้ำเส้นไปแล้ว!”

ใครกันแน่ที่ล้ำเส้น? ใครกันที่ทำตัวระรานและพูดจาเกรี้ยวกราด? ฮันน่ารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง

“นี่ไม่ใช่การตัดสินใจของฉัน ถ้าเธอมีความเห็นเกี่ยวกับนโยบายของบริษัท ก็กรุณาเสนอกับคุณดิฌงหรือคุณมอร์ริสันโดยตรง อย่ามาติเตียนฉัน ฉันเป็นแค่พนักงานคนหนึ่งที่ทำตามคำสั่งของหัวหน้า เจ้านายของฉันต่างหากที่เป็นคนตัดสินใจครั้งนี้” ฮันน่าแย้ง

“ทำไมถึงพูดราวกับตัวเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องสักนิด? ถ้าไม่ใช่เพราะลูกตุกติกของเธอ จู่ๆ คุณมอร์ริสันจะเลื่อนตำแหน่งให้เธอทำไม? ฉันว่าคุณมอร์ริสันไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาเรื่องเรจินา ฉันก็รู้แล้วว่าเธอน่ะทั้งเจ้าเล่ห์และฉลาดแกมโกง เธอทำตัวเลือดเย็นขนาดนี้ได้ยังไง?”

เพื่อนร่วมงานคนนั้นพูดเป็นเชิงโน้มน้าวจนทำให้พนักงานที่เหลือเข้าใจผิด

ฮันน่ารู้สึกว่ามันไร้สาระ เรื่องของเรจินาผ่านไปนานมากแล้ว แต่คนพวกนี้ยังขุดมาพูด เหลวไหลสิ้นดี!

“อ้อ? ตกลงฉันคือตัวปัญหา? ทุกคนที่ตาดีพอจะมองออกก็รู้ทั้งนั้นว่าเกิดอะไรขึ้นในเรื่องที่เกี่ยวกับเรจินา เธอต่างหากคือคนน่ารังเกียจที่พยายามกุเรื่อง ถ้าว่างนักล่ะก็ ทำไมไม่เรียนรู้ทักษะสักอย่างสองอย่างเพื่อเพิ่มคุณค่าของตัวเองและรักษางานไว้ล่ะ?”

อีกฝ่ายพูดไม่ออก ได้แต่ย้ำเรื่องที่ฮันน่าได้เลื่อนตำแหน่ง “เฮอะ! อย่าพยายามเปลี่ยนเรื่องน่ะ แก้ไขให้จบซะวันนี้เลยดีกว่า ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าจะได้ออกจากห้อง”

ทุกคนถอยกรูดและเปิดทางให้อย่างยำเกรงขณะที่เขาก้าวยาวๆ ไปยังกลางห้อง

เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “ถ้าแค่เคารพและปฏิบัติตามคำสั่งที่ได้รับ คุณยังทำไม่ได้ เก็บคุณไว้ในบริษัทจะมีประโยชน์อะไร? นี่คือการตัดสินใจของทางบริษัทจริงๆ คุณไม่ใช่คนมีวิสัยทัศน์อย่างเธอ คุณสมบัติข้อแรกและสำคัญที่สุดของพนักงานที่ดีคืออะไร? คือการสร้างคุณค่าให้องค์กร! ส่วนคุณน่ะคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองและฉกฉวยผลกำไรของบริษัท แล้วเราจะเก็บคุณไว้ทำไม? สำหรับบริษัท คุณน่ะไร้ค่า เป็นกาฝากที่โง่เขลา ผมขอประกาศตรงนี้เลยว่าคุณถูกไล่ออก!”

ชายหนุ่มพูดดังขึ้นขณะที่น้ำเสียงเริ่มเกรี้ยวกราด สุดท้ายเขาก็ยืนประจันหน้ากับพนักงานหญิงคนนั้นและมองเธออย่างดูถูก

“นะ…นี่อะไร? คุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน? ฉันไม่ได้ทำงานให้คุณนะ” หญิงสาวพิจารณาหน้าตาของอีกฝ่ายและแน่ใจว่าเขาไม่ใช่หนึ่งในหัวหน้าของเธอ แต่การปรากฏตัวอย่างวางอำนาจของเขาทำให้เธอหวาดหวั่นจนหัวใจเต้นรัว