ความรักสีคราม นิยาย บท 1112

กล่องลอยละลิ่วไปและร่วงลงสู่พื้น มันกลิ้งเล็กน้อยก่อนจะหยุดนิ่ง

ฟาเบียนปิดหน้าต่างขณะที่ในใจเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจพรรณนาได้ แต่เขารู้ว่านี่คือสิ่งที่หัวใจของเขาต้องการ

จากนั้นเขากลับไปที่ห้องของฮันน่าและซุกตัวในผ้าห่ม ชายหนุ่มกอดเธอไว้และหลับตา รู้สึกพออกพอใจ

เมื่อถึงรุ่งเช้า ฮันน่างุนงงที่พบว่าตัวเธออยู่ในอ้อมกอดของฟาเบียน เธอหน้าเศร้าขณะใช้แขนขวาโอบเอวของอีกฝ่ายไว้เพราะกลัวเขาจะจากไป

ทั้งคู่ดื่มด่ำอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน รื่นรมย์กับรสชาติหอมหวานของความสุข ก่อนจะมีเสียงเพลงดังขึ้นทำลายบรรยากาศ

ฟาเบียนลืมตาและกะพริบตาปริบๆ เมื่อได้ยินเสียงเพลง ออกจะงุนงงขณะที่ฮันน่าพยายามปิดเสียงนั้นด้วยการซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มราวกับมันทำให้เธอรำคาญ แต่สุดท้ายหญิงสาวก็รู้ตัวว่าความพยายามของเธอไม่เป็นผล จึงป่ายมือไปมาเพื่อควานหาโทรศัพท์โดยไม่ยอมลืมตา

แล้วฮันน่าก็พบบางอย่างที่อุ่นๆ และปล่อยมือจากมัน เธอเลิกผ้าห่มและพบโทรศัพท์ของเธออยู่ในมือฟาเบียน หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ ขณะหยิบโทรศัพท์มาโดยพยายามเลี่ยงไม่ให้โดนมือของเขา

ฮะ? แม่เหรอ? แม่โทรมาทำไม? ฮันน่าสงสัย แต่ก็ดี ฟาเบียนอยู่นี่แล้ว เราควรจะขอให้เขาอธิบายให้แม่ฟัง

“ฮัลโหล แม่เหรอคะ? หนูมีบางอย่างต้องบอกแม่ค่ะ” ฮันน่าพูดหลังจากรับสาย เธอสูดหายใจลึกและกอดอก เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะเปิดเผยเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับฟาเบียน

“ฮันน่า แม่ก็มีบางอย่างจะบอกลูกเหมือนกัน” เสียงปลายสายดูกระวนกระวายราวกับมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

ฮะ? สงสัยว่าเรื่องของแม่อาจจะสำคัญพอๆ กับเรื่องที่เราต้องพูด เพราะฉะนั้นเราต้องชิงพูดก่อนที่ฟาเบียนจะไป

ฮันน่าหันไปจับจ้องฟาเบียนอย่างจริงจัง บอกชายหนุ่มว่าแม่ของเธอโทรมาและเขาต้องอธิบายทุกอย่างก่อนจะออกไป

ฟาเบียนสะเทือนใจที่ได้ฟังบทสนทนาของทั้งคู่ เขามองฮันน่าที่ยังอึ้งและเข้าใจดีว่าเธอจะว้าวุ่นสับสนขนาดไหน ชายหนุ่มพยายามปลอบเธอ “ไม่ว่าพ่อแม่ของคุณจะเป็นใคร คุณก็ยังมีผมนะ ไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นเถอะ เราจะไปที่บ้านคุณเพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ฟาเบียนดูสงบสุขุมกว่ามากเมื่อเทียบกับฮันน่า เขาขยับเข้ามาเมื่อเห็นหญิงสาวยังนิ่ง “เถอะน่ะ ไม่ช้าก็เร็ว คุณก็ต้องเผชิญหน้ากับมันอยู่ดี”

คราวนี้เขาฉุดฮันน่าออกไปโดยไม่รอให้เธอโต้ตอบ

ใช่แล้ว! มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้...เราทำตัวแบบนี้โคตรจะไร้ประโยชน์เลย ฮันน่าแอบยอมรับความจริงข้อนี้ทั้งที่แสนจะไม่เต็มใจ

“เอาล่ะ ฉันแค่งงนิดหน่อย แต่ตอนนี้โอเคแล้ว” เป็นครั้งแรกที่ฟาเบียนได้ยินฮันน่าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ชีวิตชีวา เขาคิดว่าเป็นเพราะโทรศัพท์สายนั้น