ความรักสีคราม นิยาย บท 1113

“คุณไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม?” ฟาเบียนยังกังวลเมื่อเห็นท่าทีของฮันน่า

แต่เธอก็ผงกหัวโดยไม่พูดต่อ

ฟาเบียนถอนหายใจแต่ไม่พูดอะไร เขาเดินออกจากห้องน้ำ

ทั้งคู่รีบเตรียมตัวให้พร้อมและมุ่งหน้าสู่บ้านของฮันน่า

เมื่ออยู่ในรถ ฮันน่าจินตนาการซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงการได้พบกับพ่อแม่แท้ๆ ของเธอ พวกคุณรู้สึกผิดบ้างไหมที่ทอดทิ้งฉัน? หรือมันเป็นอุบัติเหตุ? ถ้าเป็นแบบนั้น ทำไมถึงมาเอาป่านนี้? หรือถ้าเป็นความจงใจ จะกลับมาหาฉันทำไม?

ฮันน่าเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเสมอ เธอมักเตรียมใจรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เธอคงความสุขุมไว้ได้

สำหรับสถานการณ์ตอนนี้ กรณีที่เลวร้ายที่สุดก็คือพวกเขาจงใจทิ้งเรา แต่ที่ตอนนี้มาตามหาเราก็เพราะครอบครัวกำลังประสบปัญหาและอยากให้เราช่วยเหลือ ถ้างั้นปัญหาที่ว่าคืออะไร?

ฮันน่าส่ายหัว เดี๋ยวก็ได้รู้กัน มันอาจไม่แย่อย่างที่เราคิดก็ได้

ส่วนฟาเบียนก็จับโทรศัพท์ตลอดเวลา รัวนิ้วส่งข้อความออกไปประโยคแล้วประโยคเล่า

เขาลอบมองฮันน่าที่ยังนิ่งงัน นึกกังวลว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ฟาเบียนรู้เรื่องราวทั้งหมดดีและคิดว่าพ่อแม่แท้ๆ ของฮันน่าใจไม้ไส้ระกำเกินไป ถึงเธอจะเป็นผู้หญิง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวของพวกคุณ

แต่ในท้ายที่สุดก็ต้องปล่อยให้ฮันน่าตัดสินใจ เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่อาจยอมรับมันได้ แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามฮันน่า และไม่อยากทำด้วย

รถเร่งความเร็วไปตามถนน ทิวทัศน์สองข้างทางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต่างกับสภาพจิตใจในเวลานี้ของฮันน่าที่ทั้งกระวนกระวายและขัดแย้ง

“ใช่ ฉันคือฮันน่า ยัง” แววตาของฮันน่าแสดงความรังเกียจออกมาแวบหนึ่ง แต่ก็ตอบอย่างสุภาพ

หลังจากแนะนำตัวเอง ฮันน่าหันกลับไปถามมารดาโดยไม่แยแสชายคนนั้น “แม่คะ เขาเป็นใคร?”

ที่จริงเธอคาดเดาตัวตนของเขาไว้แล้ว แต่ก็ยังอยากถาม

“เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก ทั้งปานที่ลูกมีและเวลาเกิด…ช่วงเวลาที่พ่อของลูกรับตัวลูกมา ทุกอย่างลงตัว” กิลเลียนพูดด้วยแววตาหม่นหมอง

เธอเลี้ยงดูฮันน่าเหมือนลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองมาหลายปี และคิดไว้แล้วว่าสักวันจะต้องมีใครสักคนมาตามหาฮันน่า แต่นี่ก็ยี่สิบปีแล้ว พ่อแม่ของฮันน่าไม่ได้ปรากฏตัวกว่าสองทศวรรษ แล้วจู่ๆ ก็โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยตอนที่เธอกำลังวางแผนนัดบอดให้ฮันน่าพอดี

ถึงเธอจะรู้ว่าฮันน่าไม่ใช่คนชนิดที่ไม่รู้จักบุญคุณ แต่ใจหนึ่งก็ยังคิดว่าลูกสาวที่เธอกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงมากำลังจะถูกพรากไป