ความรักสีคราม นิยาย บท 1163

เฮเลนกัดฟันด้วยความหงุดหงิด คอยดูเถอะ!

เฮเลนเริ่มตวาดแหวใส่เจสันทันที “เลิกทำตัวแก่กว่าฉันสักทีเถอะ! พ่ออาจจะยอมรับว่านายเป็นลูกบุญธรรมของเขา แต่นายควรจะเป็นน้องบุญธรรมของฉันต่างหาก!”

"โทษทีนะ? นี่เธอกำลังพยายามคัดค้านคำพูดของลุงเฮนดริกงั้นเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อฉันแก่กว่าเธอ ทำไมเธอไม่ให้เกียรติพี่บุญธรรมของเธอบ้างล่ะ ยังไงเธอก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว”

“แน่ใจเหรอว่าอายุมากกว่าฉัน? เหมือนมันจะไม่ใช่อย่างนั้นนะ?” เฮเลนโต้กลับ

"โทษทีอีกครั้งนะครับ? ไหนบอกอีกทีซิว่าเธออายุเท่าไหร่? ฉันยี่สิบสามแล้ว โอเคไหม?” เนื่องจากเจสันกลัวว่าเขาอาจจะอายุน้อยกว่าเฮเลน เขาจึงโกหกคำโตไป จริงๆ แล้วเขาอายุแค่ยี่สิบสองเท่านั้นเอง

เจสันแอบชมตัวเองนิดๆ ว่าทำได้ดีทีเดียว เพราะเฮเลนเงียบไปเลยกับคำตอบนั้น เขาเริ่มทำตัวราวกับว่าเขาเป็นพี่ชายของเธอและแนะนำเธอต่อ “ต่อไปเธอต้องคำนึงถึงมารยาทบ้างนะ ไม่อย่างนั้นเธอจะลำบากเวลาต้องอยู่ร่วมกับคนอื่น อีกอย่างไม่ใช่ว่าเธอควรจะภูมิใจหรอกเหรอที่จะได้มีพี่ชายบุญธรรมที่หล่อและเท่ขนาดนี้?”

เมื่อจบคำปราศรัย เขารู้สึกดีขึ้นมากเพราะนอกจากเฮนดริกจะเป็นผู้หนุนหลังที่แข็งแกร่งที่สุดในตอนนี้แล้ว เขายังได้ถือไพ่เหนือกว่าเฮเลนซะทีหลังจากเจอเรื่องอัปยศอดสูมาก่อนหน้า

“มันน่าภูมิใจตรงไหนไม่ทราบ? ห้ะ! ฉันคิดว่าฉันไม่เคยต้องมานั่งคุยกับคนไม่มีสมองอย่างนี้มาก่อนเลยนะ? ไม่ว่ายังไง เนื่องจากนายเป็นคนสุดท้ายที่เข้ามามีส่วนร่วมในบ้านของฉัน นายควรต้องเป็นน้องคนสุดท้อง! นายควรนับว่าฉันเป็นพี่นาย!”

เจสันเถียงกลับ “ไม่! เธอควรฟังที่ลุงเฮนดริกบอกและนับให้ฉันเป็นพี่ชายของเธอ!”

"ไม่มีทาง! ฉันต่างหากที่เป็นพี่นาย!”

"แต่ฉันแก่กว่า!”

“รอไปล้านปีเถอะ!”

ในขณะที่การถกเถียงยังดำเนินต่อไป วินสันผู้ไร้เดียงสาก็ดูเหมือนจะได้เห็นคู่นี้ทะเลาะกันซ้ำไปซ้ำมาเหมือนกรอเทปกลับ

ฮันน่าผู้ซึ่งเห็นคนดื้อดึงคู่นี้ทะเลาะกันมามากพอแล้ว เธอกระแอมเล็กน้อยและบอกเฮเลนว่า “เธอต้องพักเรื่องนี้สักหน่อยนะ เลิกทำตัวเป็นเด็กต่อหน้าวินสันได้แล้ว” หลังจากที่พูดเตือนน้องสาวของเธอไปแล้ว เธอจึงส่งสัญญาณให้ฟาเบียนช่วยหยุดเจสันอีกทางนึง

ฟาเบียนรับรู้ได้จากการมองของฮันน่า เขาบอกเจสันว่า “นายก็เลิกทะเลาะกับเฮเลนซะที ทำตัวให้สมกับเป็นลูกผู้ชายหน่อยได้มั้ย?”

ทั้งคู่เงียบลงเพราะสายตาที่ดูจริงจังและดุดันของฟาเบียน เจสันตอบรับด้วยการพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะที่เฮเลนยังคงจ้องเจสันแล้วพูดว่า “เฮอะ! เสียเวลาชะมัดที่ต้องมาเถียงกับคนน่ารังเกียจอย่างนาย! ฉันไปอ่านนิทานให้วินสันฟังดีกว่า!”

เจสันคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ไม่ค่อยดีนัก ครั้งสุดท้ายที่เฮเลนอ่านนิทานให้วินสันฟัง เธอมักจะแต่งเรื่องขึ้นมาใหม่เพื่อหลอกด่าเค้าโดยเฉพาะ

พอคิดได้อย่างนั้น เขารีบวิ่งไปหาวินสันและเริ่มอ่านนิทานให้เขาฟังก่อนที่เฮเลนจะทันได้เริ่ม

ฟาเบียนลูบศีรษะของวินสันเบาๆ และเดินไปนั่งลงข้างๆ ที่ขอบเตียงของฮันน่า

เฮนดริกเป็นฝ่ายขอโทษฟาเบียนก่อนด้วยท่าทางเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของลูกสาวคนเล็ก “ฉันต้องขอโทษด้วยนะที่เฮเลนก่อเรื่องอีกแล้ว”

“ไม่เป็นไรเลยครับคุณลุง ผมคิดว่าดีออกที่มีสักคนในบ้านทำให้บรรยากาศในนี้มันดูแจ่มใสขึ้น” ฟาเบียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะเขาเอ็นดูเฮเลนอยู่มากด้วยเพราะเธอเป็นเด็กสาวที่มีนิสัยตรงไปตรงมา แบบที่เขาไม่ค่อยพบนักในแวดวงสังคมที่เขาอยู่

เฮนดริกยิ้มรับคำตอบนั้นด้วยท่าทีเคอะเขินและคิดขึ้นได้ว่ามีเรื่องหนึ่งที่จะพาเค้าออกจากสถานการณ์ที่น่าขันเช่นนี้ เขาจึงถามฟาเบียนว่า “คุณรู้จักกับเจสันใช่ไหม?”