ความรักสีคราม นิยาย บท 1237

“ก็ได้ ฉันจะหยุด” เฮเลนคว้าตัวเธอไว้และจูงมือเธอขณะที่ทั้งสองเดินเข้าไปด้วยกัน

ฮันน่าสงสัยว่าฟาเบียนอธิบายสถานการณ์ให้พ่อแม่ของเธอฟังอย่างไร เขาไม่ได้พูดอะไรกับเธอทำให้เธอกลัวว่าจะเผลอเล่ามากเกินไป

ก่อนที่เธอจะคิดวิธีแก้ปัญหาได้ พวกเขาก็มาถึงห้องส่วนตัว

อา ฉันจะต้องกล้อมแกล้มผ่านไปให้ได้จนกว่าฟาเบียนจะมาถึง

เมื่อเธอผลักประตูเข้าไป เธอเห็นเจสันบ่นพึมพำกับพ่อแม่ของเธอซึ่งกำลังฟังเขาอย่างตั้งใจ

เธอได้ยินชื่อของฟาเบียนเต็มไปหมด

"พ่อคะ แม่คะ!" ฮันน่าทักทายพวกเขา

“อ๊ะ พี่มาแล้ว!” เจสันหันมามอง ดูเหมือนจะตกใจเมื่อเห็นเธอ ขณะที่เขากำลังนินทาฟาเบียนและฮันน่าให้คนตระกูลยังฟัง เขาก็ตัวแข็งทื่อทันที

"ต่อสิ!" เฮเลนยิ้มและกระตุ้นให้เขาพูดต่อ

“ผม-ผม...” เจสันพูดติดอ่าง แต่ไม่มีอะไรออกมาจากปากของเขา ในท้ายที่สุด เขาหันไปหาพวกยังและเสนอว่า “ลุงเฮนดริก ป้ากิลเลียน พี่ฮันน่าอยู่ที่นี่ คุณคุยกับเธอก็ได้”

จากนั้นเขาก็วิ่งไปยังที่นั่งข้างๆ พวกเขาและทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้

เฮเลนจ้องมองเขาอย่างเหยียดหยามและพึมพำว่า “ฮ่า! ฉันรู้ว่าคุณจะทำแบบนี้”

“ฮันน่า ฟาเบียนบอกพ่อทุกอย่างแล้ว” เฮนดริกพูด

ฮันน่าพูดไม่ออกในทันที เธอสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วและทักทายเฮเธอร์ว่า “แม่คะ”

เฮเลนซึ่งไม่รู้ว่าทั้งคู่แต่งงานกันแล้ว สะดุ้งด้วยความตกใจ เรื่องบ้าอะไรกัน? พวกเขายังไม่ได้แต่งงานด้วยซ้ำ ทำไมพวกเขาถึงเรียกพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายว่าแม่และพ่อ? ทำไมถึงเร่งรีบแบบนี้?

“นั่งลง นั่งลง” เฮนดริกมีรอยยิ้มเต็มใบหน้าหลังจากได้ยินที่เฮเลนพูดถึงลูกเขยเขาก็ค่อนข้างพอใจ

"แน่นอน" เฮเธอร์ก็ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขเช่นกัน เมื่อเฮนดริกดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอ เธอก็นั่งลงโดยไม่ลังเล

“แม่คะ พวกเขาก็คือพ่อแม่ของหนู” ฮันน่าแนะนำด้วยรอยยิ้มเขินอาย

พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันเมื่อปีที่แล้ว แต่พ่อแม่ของพวกเขาไม่เคยเจอกันเลย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพ่อแม่ของเราจะไม่รู้จักกันจนถึงวันนี้!