ความรักสีคราม นิยาย บท 1291

ที่เขาถามว่าสายของลีน่าคือใครเพราะต้องการจะกุมความลับไม่ให้รั่วไหลออกไป ยิ่งไปกว่านั้นนี่จะเป็นเครื่องเตือนใจว่าหลังจากเรื่องทั้งหมดจบลง เขาได้ยืมเงินบางส่วนของบริษัทไปและต้องส่งคืนก่อนจะทำอย่างอื่นต่อ

คนอื่นๆ ในห้องต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเวนน์ จากนั้นก็หันไปหาลีน่า

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอก่อนจะซ่อนมันไว้อย่างรวดเร็ว “ไม่มีปัญหา ฉันสัญญาได้เลยว่าไม่ว่าเรื่องนี้จะสำเร็จหรือไม่ก็ตาม ตราบใดที่คุณทุกคนฟังที่ฉันพูด เราก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีกในอนาคต คิดว่าไงคะ?”

“ตกลง” เวนน์ตอบพลางพยักหน้าตอบรับ หลังจากนั้นเขาก็ออกจากที่ประชุมไปพร้อมกับคนอื่นๆ อีกสองสามคน

“หึ! ถึงไอคิวจะต่ำแต่ก็ได้เป็นถึงผู้จัดการทั่วไป ดูเหมือนว่าบริษัทของฟาเบียนก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นนะ” ลีน่าพูดด้วยรอยยิ้มพลางส่ายหน้า

จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนอีกกลุ่ม ถ้าเธอยังทำแบบนี้ต่อไป ก็จะสามารถสร้างผลกระทบต่อฟาเบียนอย่างใหญ่หลวงและทำให้เขาจบเห่ได้ในที่สุด

“ศาลประกาศคำพิพากษาแล้วนะ”

ขณะเดียวกัน ฟาเบียนก็เอนตัวลงบนโซฟาอย่างขี้เกียจขณะดูโทรทัศน์ เขาเพิ่งรับสายจากผู้ช่วยว่าศาลได้ตัดสินบทลงโทษของอีเวตต์เรียบร้อยแล้ว

ความเปรี้ยวขององุ่นที่กินเข้าไปทำให้ฮันน่าต้องหยีตาลงจนดูน่าขัน เมื่อได้ยินคำพูดของฟาเบียนเธอก็ตื่นเต้นขึ้นมา “ฮะ? ประกาศแล้วหรอ? เร็วขนาดนี้เลย? แล้วเป็นยังไงบ้าง? โทษนานแค่ไหน?”

ฟาเบียนเห็นว่าเรื่องนี้ค่อนข้างแปลก แม้เขาจะไม่ได้เข้าไปแทรกแซงแต่ยังไงอีเวตต์ก็เป็นดาราดัง เพราะงั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีการอุทธรณ์และพวกเขาก็ตัดสินโทษเธอหลังจากขึ้นศาลเพียงแค่ครั้งเดียว

เขาขมวดคิ้วพลางชูสองนิ้ว “ถูกตัดสินจำคุกสองปี”

“ฮะ? สองปี?”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา เธอก็รีบพยักหน้าเพราะรู้สึกได้ถึงความหวัง

“ขอร้องผมสิ” ฟาเบียนพูดต่อ เขาจงใจลดเสียงลงและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอิดออด

เธอถอดรองเท้ากระโดดขึ้นไปบนโซฟาก่อนจะคลานไปข้างขาของเขาและใช้มือเล็กๆ ดึงแขนเสื้อเขาไว้ “เถอะนะ ฉันขอร้อง อย่าทำอย่างนั้นเลยได้ไหม? ปล่อยเรื่องนี้ให้มันเป็นไปตามนั้นเถอะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร

ฟาเบียนมีความสุขมากที่ได้เห็นฮันน่าทำตัวแบบนี้ ท่าทางของเธอทำให้เธอดูน่ารักมากและเธอก็ไม่เคยทำแบบนี้กับเขามาก่อน

แม้ว่าเขาจะพอใจแต่ก็ยังคงทำหน้าไม่สบอารมณ์ เขามองเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงคลางแคลงใจ “ฮะ? คุณขอร้องคนอื่นแบบนี้หรอ? ดูเหมือนผมคงต้องอ่อนข้อให้เธอจริงๆ สินะ”

ฮันน่าเข้าใจความหมายที่ฟาเบียนจะสื่อทันที นั่นคือเขาไม่พึงใจ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะใช้น้ำเสียงแบบไหนในการขอร้องใครสักคน