ความรักสีคราม นิยาย บท 1297

คุณยังสติดีอยู่หรือเปล่า? เธอต้องมีปัญหาแน่ๆ ถ้าตัดสินใจช่วยคุณ!

เขาเหลือบมองเธอพลางคิดว่าเธอไม่มีประโยชน์อะไรเลย จึงสั่งว่า “เอาล่ะ คุณไปได้แล้ว”

“ฮ...ฮะ? อ...โอเคค่ะ! ฉ...ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”

ชาเนียรู้สึกราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก เธอหันหลังและรีบพุ่งตัวไปทางประตูทันที

เมื่อถึงประตู ฟาเบียนก็สั่งขึ้นอีก “เดี๋ยว!”

อะไรกัน?

“คุณจะไม่กลับคำใช่ไหม?” ชาเนียเริ่มเหงื่อออกเมื่อได้ยินเสียงเขา เธอหันไปมองเขาด้วยสีหน้าหวาดผวา

ฉันจะทำแบบนั้นไปทำไม?

ฟาเบียนไม่ได้สนใจจะอธิบายตัวเองกลับถามเธอแทน “ตอนที่คุณอยู่กับแจซั่น คุณสังเกตเห็นอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับอีเวตต์บ้างไหม?”

“ม...ไม่เลย!” ชาเนียส่ายหน้าอย่างแรง

ชายหนุ่มส่ายหัวด้วยความผิดหวังพลางส่งสัญญาณให้เธอออกไปจากห้องทำงาน

เกิดอะไรขึ้น? ถ้าอย่างนั้นแล้วแจซั่นมาเล่นงานฉันทำไม? จะมีเรื่องอื่นที่ทำให้เขาชุ่นเคืองใจงั้นหรอ?

แม้จะอ่านข้อมูลที่รวบรวมมาอย่างละเอียดอีกครั้ง เขาก็ไม่สามารถหาเหตุผลในการกระทำแปลกๆ ของแจซั่นได้

เขาขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาผู้ช่วย “เชิญแจซั่นมาเจอในนามฉันหน่อย ฉันจะไปพบเขาด้วยตัวเอง”

ในเมื่อคิดไม่ออกว่าทำไม เขาจึงตัดสินใจไปพบกับแจซั่นด้วยตัวเองเพื่อหาเหตุจูงใจนั้น

“นี่! เรียกฉันมาทำไม?”

เฮเลนรีบมายังสถานที่นัดหมายทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จากเจสันเพราะเขาบอกว่าเป็นเรื่องด่วน

เจสันดึงเธอลงพร้อมกับพูดว่า “นั่งลง!”

เฮเลนถามพลางขมวดคิ้วอย่างงุนงง “เกิดอะไรขึ้น?”

“ฮะ? คนที่มีอำนาจกว่าครึ่งงั้นหรอ? แน่ใจนะ?”

เฮเลนคลางแคลงใจและคิดว่าเจสันพยายามจะอำเธอเล่นอีก แต่สีหน้าเคร่งเครียดของเขาบ่งบอกว่ามันไม่ใช่แบบนั้น

เขาพยักหน้าด้วยท่าทางจริงจังและย้ำว่า “ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ผมได้ยินตอนพ่อคุยกับฟาเบียน”

“แล้วเราควรทำไงกันดี?”

เฮเลนไม่มีวันยอมให้อีเวตต์ถูกปล่อยตัวหลังจากทำแบบนั้นกับพี่สาวเธอ

“ที่ผมเรียกคุณมาเพราะว่าผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน!” เจสันถอนหายใจกับคำตอบ

“แล้วฉันจะทำอะไรได้? ฉันเป็นแค่นักศึกษานะ! แน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้พยายามจะแกล้งฉันน่ะ?”

เฮเลนเองก็ท้อใจเหมือนกันเพราะเธอคิดว่าเจสันคงจะแกล้งเธอ

“คุณไม่ได้ตัวคนเดียวนะ! ผมก็อยู่ที่นี่กับคุณ! ผมแค่มาบอกเผื่อคุณพอจะคิดอะไรออกบ้าง!” เขาอธิบายเมื่อเห็นเธอหน้าบึ้งด้วยความหงุดหงิด