ความรักสีคราม นิยาย บท 1407

"ข้อความอะไร?" ฟาเบียนถามด้วยความสงสัยว่าฮันน่าฟื้นหรือยัง

“คะ-คุณนายนอร์ตันฟื้นแล้วค่ะ—”

เขาวางเอกสารไว้ข้างๆ และพูดแทรกขึ้นมา "ได้ ผมจะรีบไปทันที"

เมื่อรู้ว่าเขากำลังจะวางสายเพื่อรีบไปโรงพยาบาล นาตาชาจึงตะโกนกลับไปว่า “เดี๋ยวก่อนค่ะ! ฉันยังพูดไม่จบค่ะ!”

"มีอะไรอีก?"

หลังจากผิดหวังเพราะเสียลูกไป ฟาเบียนคงจะเสียสติไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะความเป็นคนที่คุมสติของตัวเองได้ดีพอ

"คุณยัง เธอออกจากโรงพยาบาลไปแล้วค่ะ”

"อะไรนะ? ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ? นี่มันเรื่องบ้าอะไร? ใครปล่อยให้เธอออกไปได้? รอให้ผมจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จก่อนเถอะ ผมต้องไล่พวกนั้นออกแน่! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับฮันน่า พวกเขาจบเห่แน่!”

เขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไปแล้ว ฮันน่าควรจะต้องนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงอย่างน้อยก็หนึ่งสัปดาห์เมื่อดูจากร่างกายที่อ่อนแอของเธอแล้ว

แต่ตอนนี้เธอถูกปล่อยให้ออกมาเร็วกว่านั้นมาก ร่างกายของเธออาจรับไม่ไหว

“หลังจากที่เรากลับมา เธอยืนกรานที่จะกลับบ้านทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รับการยินยอมจากใครเลยที่จะให้เธอออกมา แล้วเธอก็ขังฉันไว้ในห้องและหนีออกไปคนเดียวค่ะ”

นาตาชารู้ดีว่าฟาเบียนจะโกรธมากแค่ไหนแต่เธอก็ตั้งใจแล้วว่ายังไงก็ต้องบอกความจริงกับเขา

"พูดอีกทีซิ? ทำไมเธอถึงไม่รายงานเรื่องสำคัญแบบนี้ให้ผมรู้ทันที? แน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าคุณทำหน้าที่บอดี้การ์ดอย่างสุดความสามารถแล้ว?” ฟาเบียนพ่นคำพูดที่รุนแรงใส่นาตาชา

ไม่มีใครสามารถสงบสติอารมณ์ได้เมื่อภรรยาสุดที่รักเพิ่งจะแท้งลูกเพราะแผนร้ายของคนอื่น ฮันน่าต้องกลายเป็นหมัน หากมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับเธอ ฟาเบียนคงจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยความรู้สึกผิดและความเศร้าโศกตลอดไป

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกเพราะฟีนิกซ์กรุ๊ปอยู่ท่ามกลางวิกฤตหลังจากลีน่าวางแผนที่คิดจะต่อต้านเขา

หากเขาไม่สามารถสะสางปัญหาเหล่านั้นได้ทันเวลา เรื่องต่างๆ อาจเกินการควบคุม แย่ไปกว่านั้น ตระกูลนอร์ตันอาจไม่ได้เป็นหนึ่งในห้าตระกูลที่สำคัญอีกต่อไป นอกจากนี้เขาจำเป็นต้องล้างแค้นให้ฮันน่าด้วย ดังนั้นการที่ต้องกลับไปที่ออฟฟิศเพื่อสะสางเรื่องงานจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในระหว่างนั้นฮันน่าซึ่งอยู่บนรถแท็กซี่ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างและเริ่มร้องไห้ขณะที่เธอจ้องมองต้นไม้ที่หายลับไปจากสายตา

เมื่อเธอเห็นร้านพิซซ่าที่เธอชอบ เธอก็ยื่นนิ้วที่สั่นเทาออกมาแล้วชี้ไปที่ร้าน

ทันทีที่รู้ว่าเธอจะไม่สามารถตั้งท้องได้อีก จิตใจของเธอก็ว่างเปล่าเกินคำบรรยาย

เพราะความรักอันลึกซึ้งที่เธอมีต่อฟาเบียน เธอจึงทนไม่ได้ที่จะต้องให้เขาใช้ชีวิตโดยปราศจากครอบครัวที่สมบูรณ์

เธอรู้ดีว่าความภาคภูมิใจของผู้ชายคนนึงย่อมไม่อยากที่จะใช้ชีวิตโดยปราศจากทายาทเพื่อสืบทอดอาณาจักรที่เขาเพียรสร้างขึ้นมา