ความรักสีคราม นิยาย บท 1408

น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถทำตามความปรารถนาของเขาให้เป็นจริงได้เพราะเธอไม่สามารถจะมีลูกให้เขาได้อีกต่อไป หากเธอยังคงอยู่เคียงข้างฟาเบียน เขาจะต้องใช้ชีวิตด้วยความเสียใจสักแค่ไหน

ขณะที่เธอคิดวนเวียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ น้ำตาจากความโศกเศร้าเกินจะรับไหวก็ไหลอาบแก้มของเธออีกครั้ง

เมื่อเดินผ่านถนน เธอสามารถนึกย้อนความทรงจำของเธอกับฟาเบียนได้อย่างชัดเจน

ความทรงจำอันแสนหวานเหล่านั้นแปรเปลี่ยนเป็นความทรงจำที่ชวนบีบคั้นหัวใจเพราะเธอได้ตระหนักว่าเธอไม่สามารถใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับคนที่เธอรักได้อีกแล้ว

ในขณะเดียวกันฟาเบียนที่รีบวิ่งกลับไปที่วิลล่า ความรู้สึกหวาดกลัวก็เข้าครอบงำเขาอย่างไม่อาจห้ามได้ ฮันน่า ผมกำลังกลับมาหาคุณนะ อย่าเพิ่งทำอะไรไม่คิดเลยนะ!

เมื่อฟาเบียนปรากฏตัวที่ทางเข้า นาตาชารีบเข้ามาหาทันที “คุณนอร์ตันคะ...”

เธอเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดรวมถึงสิ่งที่ฮันน่าพูดเพราะรู้สึกว่าคำพูดเหล่านั้นส่งตรงถึงฟาเบียนโดยเฉพาะ

หลังจากฟังทุกอย่างแล้ว ฟาเบียนรีบเข้าไปในวิลล่าทันที เขาแทบไม่เชื่อเลยว่าฮันน่าจะทิ้งเขาไป ลึกๆ แล้วเขายังคงหวังให้เธอยังเฝ้ารอให้เขากลับมาที่วิลล่านี้อยู่

ถึงอย่างนั้นเขาแทบไม่เหลือทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับความจริงอันโหดร้ายว่าเขาจะไม่ได้เห็นผู้หญิงที่น่ารักและแสนขี้อายคนนั้น คนที่ยิ้มให้เขาทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้ๆ อีกแล้ว

ราวกับเรี่ยวแรงทั้งหมดจะสูญสลายไป ฟาเบียนทรุดตัวลงกับพื้น ในตอนนั้นเขาก็เหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆ ที่สูญเสียผู้หญิงที่เขารักที่สุดไป

ฉันคือต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องจากไปอย่างนี้ ยัยผู้หญิงงี่เง่าคนนั้นไม่อยากให้ฉันจมอยู่กับความเสียใจหากต้องมีครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบ

ด้วยสติอันพร่าเลือน เขาเห็นฮันน่าเดินเข้ามาหาเขาด้วยความอ่อนแรงและเอ่ยคำอำลากับเขา “ลาก่อนนะ ฟาเบียน ทุกอย่างมันจบแล้ว"

ฮันน่า คุณกำลังคิดผิด! การไม่มีลูกก็ยังเทียบไม่ได้กับการที่ผมต้องเสียคุณไปเลย ผมอยู่ไม่ได้นะฮันน่าถ้าไม่มีคุณ!

เมื่อความคิดสิ้นสุดลง ฟาเบียนเริ่มรู้สึกตัวขึ้นทีละนิดและรู้สึกได้ถึงดวงตาที่บวมช้ำของตัวเอง

ท่ามกลางความสิ้นหวังอย่างนั้น เธอก็ได้รับสายจากคนที่คาดไม่ถึง

เสียงโทรศัพท์ทำลายความเงียบขึ้นมา เรียกความสนใจจากทุกคนที่อยู่ในห้องนั่งเล่น

เธอเอื้อมมือเพื่อเตรียมรับโทรศัพท์ คิดว่าจะวางสายดีมั้ยแต่ก็ลังเลเมื่อเห็นว่าเป็นสายจากบริษัท ฟาเบียนเพียงส่งเธอไปที่บริษัทเพื่อให้ฮันน่าปลอดภัยดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่บรรณาธิการอาวุโสจะโทรหาเธอเพราะเธอยังไม่เคยได้รับมอบหมายงานอื่นหรือมันอาจจะเป็น...

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอนิ่วหน้าและตัดสินใจรับสาย

“สวัสดีค่ะ ใช่คุณโรม่าหรือเปล่าคะ?”

เธอฝืนตอบกลับไปว่า "ใช่ค่ะ"