ความรักสีคราม นิยาย บท 1474

“ร้อน... ฉันร้อนจัง...”

สายตาของโจอันเริ่มพร่ามัว เธอเริ่มเปลื้องผ้าออก ผิวสวยของเธอก็ปรากฏต่อหน้าแลร์รี่

ตอนนั้นเองที่แลร์รี่เพิ่งสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ ร่างกายของเธอร้อนผ่าวแปลกๆ และก็หอบมาก เห็นได้ชัดว่ามีคนวางยาเธอ

แลร์รี่โกรธมากเมื่อเขารู้ความจริงในข้อนี้ นี่ผู้หญิงที่ฉันรักเกือบจะ...

“ลากพวกมันออกไปซะและหักแขนขาพวกมันด้วย เสร็จแล้วรอฉันอยู่นั่น” แลร์รี่สั่ง

ท่าทางของเขาเย็นชาเมื่อออกคำสั่งกับบอดี้การ์ด นี่ถือเป็นการลงโทษที่เบาที่สุดที่ฉันจะให้จากสิ่งที่พวกมันทำ

“เข้าใจแล้วครับ”

บอดี้การ์ดลากชายทั้งสองออกไปหลังจากได้รับคำสั่ง

แลร์รี่คลายเชือกที่มัดแขนและขาของโจอันก่อนที่เขาจะถอดเสื้อโค้ทคลุมตัวเธอไว้

โจอันทาบลำตัวเข้าหาแลร์รี่ทันทีที่เธอเป็นอิสระ มือของเธอตรึงใบหน้าของเขาเอาไว้และเริ่มจูบเขาอย่างเร่าร้อน

แลร์รี่คาดเดาได้เลยว่าพวกมันใช้ยาอะไรกับโจอันและรู้ว่ายานั่นจะทำร้ายเธอยังไงถ้าเขาไม่นอนกับเธอ

เมื่อเห็นว่าโจอันสาละวนอยู่กับการจูบมากเพียงใด แลร์รี่ก็เหมือนจะถูกปลุกเร้าขึ้นในทันที เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนและจูบเธอตอบอย่างเร่าร้อน

ในไม่ช้าโกดังก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความโรแมนติก

สองสามชั่วโมงผ่านไป โจอันก็ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เธอลืมตาขึ้นมาเห็นโคมไฟระย้าห้อยลงมาจากเพดาน

"ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย?" เธอพึมพำ

โจอันต้องใช้เวลาพอสมควรในการทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ในตอนนี้ เดี๋ยวนะ ฉันโดนลักพาตัวไปไว้ในโกดังไม่ใช่เหรอ? แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

โจอันพยายามลุกขึ้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกายของเธอและในตอนนั้นเองที่เธอจำได้ว่าเธอถูกมอมยา

“ไม่ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง เป็นไปไม่ได้!”

โจอันพึมพำอย่างไร้สติในขณะที่น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มของเธอ นั่นเป็นเพราะเธอตั้งใจจะรักษาความบริสุทธ์ของเธอเอาไว้แต่แรก เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง เธอจะต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ที่เธอรักษามันมาได้กว่ายี่สิบปีไป

จู่ๆ โจอันก็ได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ดังมาจากมุมห้อง เธอก็รู้ว่ามีคนอื่นอยู่ที่นั่น

แลร์รี่เองเหรอ!

ฉาด! เสียงนั้นคมชัดจนสะท้อนออกมาให้ได้ยินและรอยฝ่ามือที่ชัดเจนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแลร์รี่

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่เธอรักและไว้ใจที่สุดจะวางยาเธอ ในขณะนั้นเธอรู้สึกเหมือนชีวิตของเธอต้องกลับมาเจอเรื่องเลวร้ายอีกแล้ว

“พักผ่อนเถอะและอย่าเคลื่อนไหวมากเกินไป” แลร์รี่แนะนำเมื่อเขาเริ่มพูดในที่สุด จากนั้นเขากล่าวเสริมว่า “นี่เป็นความรับผิดชอบของผมและผมจะทำให้ถูกต้องเพื่อคุณ นอกจากนี้เพื่อให้คุณเข้าใจให้ชัดเจน ผมไม่ใช่คนวางยาคุณ”

“แล้วใครจะวางยาฉันล่ะ?” โจอันถามเสียงดัง “ฉันควรจะเชื่อไหมว่าคุณบังเอิญอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยฉันและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนอนกับฉันน่ะ?”

แลร์รี่พบว่าตัวเองพูดอะไรไม่ออกเมื่อต้องเผชิญกับข้อกล่าวหาของโจอัน เขาไม่สามารถให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังคิดว่าทุกอย่างไม่น่าเชื่อ

“หยุดเสแสร้งได้แล้ว คุณนอร์ตัน ฉันไม่อยากให้คุณเข้าใกล้ฉัน ฉันอยากให้คุณหายไปจากชีวิตของฉันอย่างสิ้นเชิงเพราะฉันไม่ต้องการเห็นหน้าคุณอีก!”

เสียงของโจอันฟังดูหนักแน่นมากเมื่อพูดคำเหล่านั้นออกมา เธออยากจะเชื่อเขาแต่เหตุการณ์วันนั้นทำให้เธอเชื่ออะไรไม่ได้เลย

หลังจากพูดออกไปแล้ว โจอันก็ลุกขึ้นเพื่อเดินออกไปแต่ความเจ็บปวดตามร่างกายทำให้เธอทำเสียงไม่พอใจ อย่างไรก็ตามเธอยังคงยืนกรานที่จะจากไป

แลร์รี่รู้ว่าโจอันไม่ยอมฟังเขาแน่ในตอนนี้ดังนั้นสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือการเดินออกไปให้พ้นหน้าเธอซะ

“พักผ่อนอยู่ที่นี่ให้หายดีซะก่อนเถอะ โรงแรมนี้ผมดูแลอยู่ ไม่ต้องห่วงนะ คุณจะปลอดภัย” แลร์รี่พูดออกมาเบาๆ